"Nana, koleżanka Giorgiego, z którą gadałem, myślała, że pójdę pieszo, coś się nie zgadaliśmy dokładnie, ona nie zadzwoniła do znajomego w Omalo, no i konia nie było. A na piechotę, jakby to powiedzieć, miałem może szansę na dotarcie do pierwszego siodła za Omalo, ale raczej bym już tam pozostał pod jednym z pogańskich kurhanów, które tak pięknie zdobią okoliczne zbocza."

Coś takiego. Co to jest za paskudztwo? Jak można takie poskładane zdania pisać przez 400 stron, każdy człon o czym innym, ależeż to męczy! Jest na pewno błyskotliwa i pełna esencji Gruzji, ale tak odpychającej książki krajoznawczej nie miałam nigdy jeszcze w ręku. Odkładam ją jakieś 100 stron przed końcem, wiem że już jej do ręki nie wezmę. Jest rozdział stricte historyczny, są chwytliwe realne rzeczywiste opisy np to o tonącym statku, są zadziwiające dziewicze krajobrazy, tak, ale....

Nie wiedziałam, że Gaumardzos znaczy na zdrowie. Wykazałam się taką ignorancją i mam za swoje. Książka często naświetla następujący obrazek: Siedzi grupa głośnych facetów w cieplutkim kręgu wzajemnej adoracji i zapija. Oki. Spoko. Każdy potrzebuje od czasu do czasu... ale czytać o tym? Cały początek w stylu "ale się naje..." a potem ciągle i ciągle od nowa. Jeśli tak to nawet wygląda i to jest taki swoisty artyzm przekazu, to ja nie mogę tego przyswoić w wersji literackiej i żałuję, że próbowałam.

"Nana, koleżanka Giorgiego, z którą gadałem, myślała, że pójdę pieszo, coś się nie zgadaliśmy dokładnie, ona nie zadzwoniła do znajomego w Omalo, no i konia nie było. A na piechotę, jakby to powiedzieć, miałem może szansę na dotarcie do pierwszego siodła za Omalo, ale raczej bym już tam pozostał pod jednym z pogańskich kurhanów, które tak pięknie zdobią okoliczne...