Amerykański pisarz William Faulkner, lata życia 1867 – 1962, jest laureatem nagrody Nobla w 1949 roku. Książka zawiera trzy opowiadania, z których pierwszym jest "Róża dla Emilii". Autor przedstawia amerykańskie społeczeństwo, na które miała wpływ wojna secesyjna z lat 1861 – 1865 pomiędzy – ogólnie to ujmując – Północą a Południem. Są idiotyczne zachowania bohaterów; ich dziwne decyzje, wybory. Znajduję jedynie antywzorce postaw, czyli jest to nawet niegodne uwagi. Ukazane jest "podrzędne" życie "czarnych", czyli Murzynów (wedle dzisiejszej poprawności politycznej: Afroamerykanów). Nie jest to "mój świat" i nie jest dla mnie ciekawy; autor nie zachęca swoimi historiami do sięgnięcia po kolejne jego książki.

Amerykański pisarz William Faulkner, lata życia 1867 – 1962, jest laureatem nagrody Nobla w 1949 roku. Książka zawiera trzy opowiadania, z których pierwszym jest "Róża dla Emilii". Autor przedstawia amerykańskie społeczeństwo, na które miała wpływ wojna secesyjna z lat 1861 – 1865 pomiędzy – ogólnie to ujmując – Północą a Południem. Są idiotyczne zachowania bohaterów; ich...

Krótka, niepozorna i jednocześnie niezwykle mocna proza.
Dziełko Faulknera opowiada - zwięźle, prosto, ale i zaskakująco atrakcyjnie - dzieje losów panny Emilii Grierson. Kobiety, której życie zdeterminowała dla innych zupełnie niezrozumiała, a dla niej samej głęboko przemyślana potrzeba świadomej izolacji oraz obezwładniające pragnienie miłości.

Nakreślony przez autora portret głównej bohaterki: najpierw młodej, pięknej i utalentowanej kobiety, a później otyłej, zdziwaczałej staruszki odgrywającej w lokalnej społeczności rolę dziwoląga i małomiasteczkowej atrakcji; nieźle "mości się" w głowie i na długo w niej pozostaje, generując multum różnorakich przemyśleń. O życiu, o naturze człowieka, o namiętnościach, o strachu, o samotności czy o wierności samemu sobie.

Utwór przywołuje na myśl opowieści grozy, rzeczywiście, choć zjawiskowego i niepokojącego gotyku to tu nie uświadczycie. Główny nacisk położono bowiem na psychologię, ogólne uczucie lęku i ekscentryczne zachowanie Emilii.

"Róża..." to w wielkim skrócie: oszczędny styl, esencjonalna narracja i wciągająca, niepozbawiona głębi historia.

Krótka, niepozorna i jednocześnie niezwykle mocna proza.
Dziełko Faulknera opowiada - zwięźle, prosto, ale i zaskakująco atrakcyjnie - dzieje losów panny Emilii Grierson. Kobiety, której życie zdeterminowała dla innych zupełnie niezrozumiała, a dla niej samej głęboko przemyślana potrzeba świadomej izolacji oraz obezwładniające pragnienie miłości.

Nakreślony przez autora...

Przeczytałam jedynie "Różę dla Emilii", dawno temu, lata temu, jednak opowiadanie wywarło na mnie wrażenie tak wielkie, że wciąż pamiętam, o czym było.
Czytam klasyczne opowiadania raczej z rzadka, bo na ogół jestem rozczarowana rozwiązaniem.
Tym zakończeniem się zachłysnęłam. Jest trochę jak ość stojąca w gardle.
Albo kolec, cierń. Taki od róży.

Przeczytałam jedynie "Różę dla Emilii", dawno temu, lata temu, jednak opowiadanie wywarło na mnie wrażenie tak wielkie, że wciąż pamiętam, o czym było.
Czytam klasyczne opowiadania raczej z rzadka, bo na ogół jestem rozczarowana rozwiązaniem.
Tym zakończeniem się zachłysnęłam. Jest trochę jak ość stojąca w gardle.
Albo kolec, cierń. Taki od róży.

(I only read "A Rose for Emily)"

I really like such complete, complex and short stories. The main character, Emily, can be analyzed comprehensively. The characters and the city itself were well outlined. The story itself is interesting, set in its time. It is worth spending this moment with her :)

(I only read "A Rose for Emily)"

I really like such complete, complex and short stories. The main character, Emily, can be analyzed comprehensively. The characters and the city itself were well outlined. The story itself is interesting, set in its time. It is worth spending this moment with her :)

Nie przepadam za opowiadaniami, ponieważ kończy się je za szybko. Mają zbyt małą objętość bym mogła przenieść się w ich świat.
Z opowiadaniem "Róża dla Emilii" było zupełnie inaczej. Zafascynowała mnie prostota formy bogata w oryginalne i niezwykłe porównania czy opisy, które przytrzymywały mój wzrok na pojedynczych zdaniach. Byłam tam, w ogrodzie Panny Emilii, w jej sypialni, salonie, na ulicach miasteczka. A gdy skończyłam, nie mogłam przestać myśleć dlaczego tak wyglądało jej życie.
Jeśli ktoś zainteresowany tym opowiadaniem słucha muzyki rockowej, polecam przesłuchanie piosenki" To the end " zespolu My chemical romance, która była inspirowana tym opowiadaniem.

Nie przepadam za opowiadaniami, ponieważ kończy się je za szybko. Mają zbyt małą objętość bym mogła przenieść się w ich świat.
Z opowiadaniem "Róża dla Emilii" było zupełnie inaczej. Zafascynowała mnie prostota formy bogata w oryginalne i niezwykłe porównania czy opisy, które przytrzymywały mój wzrok na pojedynczych zdaniach. Byłam tam, w ogrodzie Panny Emilii, w jej...

To dopiero moja drugie dzieło tego autora - krótka i w pewien sposób niepokojąca opowieść, której prosty styl niebywale oddziałuje na czytelnika. Historia kobiety, w młodości pięknej, potem wyizolowanej z własnej woli, otyłej staruszki opowiedziana jest w ten dziwny, niejednoznaczny sposób, chociaż styl nie jest trudny w odbiorze. Poruszyła we mnie jakąś strunę, o której nie wiedziałam, że istnieje...

To dopiero moja drugie dzieło tego autora - krótka i w pewien sposób niepokojąca opowieść, której prosty styl niebywale oddziałuje na czytelnika. Historia kobiety, w młodości pięknej, potem wyizolowanej z własnej woli, otyłej staruszki opowiedziana jest w ten dziwny, niejednoznaczny sposób, chociaż styl nie jest trudny w odbiorze. Poruszyła we mnie jakąś strunę, o której...

"Groza w Jefferson"

Faulknera dziełko o potrzebie świadomej izolacji i zarazem miłości pozostawia pewien niedosyt z racji krótkiej formy. „Róża dla Emilii” mimo niewielu stron przedstawia wstrząsający portret kobiety ewoluującej na naszych oczach z młodej, utalentowanej kobiety w otyłą, zdziwaczałą staruszkę, będącą pewnym „okazem” w małomiasteczkowej społeczności. „Róża dla Emilii” to także gratka dla wszystkich fanów Faulknera ze względu na rodzaj literackiej konwencji, w którą tragiczne losy Emilii Grierson zostały oprawione. Zwykle noblistę z Missisipi postrzega się jako twórcę nowatorskiego z racji wykorzystywania w swojej prozie technik pisania świadomością; w tym przypadku Faulkner zarzuca ten dość trudny w odbiorze zabieg, by stworzyć fabułę prostą, choć podaną w formie niezwykle atrakcyjnej, bo stworzonej na kształt opowieści grozy. Co interesujące nie sięga on ku elementom charakteryzującym szeroko rozumiany gotyk, kładzie większy nacisk na psychologiczne uwarunkowanie budzących lęk zdarzeń, skupia się na wadliwym, niepokojącym i ekscentrycznym zachowaniu bohaterki. „Róża dla Emilii” zachwyca przede wszystkim oszczędnością stylu połączoną z niesamowitą siłą oddziaływania samej narracji.

"Groza w Jefferson"

Faulknera dziełko o potrzebie świadomej izolacji i zarazem miłości pozostawia pewien niedosyt z racji krótkiej formy. „Róża dla Emilii” mimo niewielu stron przedstawia wstrząsający portret kobiety ewoluującej na naszych oczach z młodej, utalentowanej kobiety w otyłą, zdziwaczałą staruszkę, będącą pewnym „okazem” w małomiasteczkowej społeczności. „Róża...

"Róża dla Emily" to najprawdopodobniej jedno z lepszych opowiadań jakie dane mi było przeczytać. Lektura, na którą nie ma się ochoty sięgnąć na studiach, a kiedy już do tego dochodzi, ciężko o niej zapomnieć.

Opowiadanie przedstawia historię Emily Grason, która mieszka w pięknym aczkolwiek zniszonym przez wojnę secesyjną domu, bez konieczności płacenia za czynsz. Kiedy nowi mieszkańcy przejmują miasto, zaczynają prosić ją o płacenie należności. Sprawa a właściwie żądania mieszkańców irytują ją na tyle, iż przeistacza się to w cichą wojnę. Emily zaczyna ukrywać się przed społeczeństwem, a śmierć ojca pogłębia tylko stan w którym trwała, powodując jej całkowite wycofanie się z życia towarzyskiego, stając się tematem rozmów i złośliwych plotek mieszkańców.
Po pewnym czasie Emily poznaje mężczyznę Homera Byrron'a, którego obdarza głębokim uczuciem, a obawiąjąc się staropanieństwa desepracko próbuje go zatrzymac tylko dla siebie nawet za cenę śmierci...

Nabywa arszenik, zaprasza swą miłość do siebie...

Kochanek znika...

Wraz z jego odejściem Emily zaczyna starzeć się oraz przybierać na wadze. Ludzie podejrzewają ją o morderstwo, ale są to tylko ich domniemania. W ostateczności nasza bohaterka umiera, a po jej pogrzebie mieszkańcy Jefferson plądrują jej stary dom. Na drugim piętrze natykają się na drzwi pokoju, który nie był otwierany przez 40 lat. Tchnięci nie tyle przeczuciem co ciekawością, wyważają drzwi i ku wielkiemu zdumieniu oraz przerażeniu odkrywają, iż zakurzone pomieszczenie jest udekorowane niczym pokój ślubny....
W pokoju znaduje się męski krawat, garnitur i buty oraz srebrny zestaw toaletowy, które Emily zakupiła dla Homera przed jego zniknięciem. Mieszkańcy zauważają pozostałości byłego kochanka, które spoczywają na łóżku odziane w nocna koszulę. Obok na "ugniecionej" poduszce leży długi kosmyk włosów należący do nikogo innego jak samej Emily....

Intrygującym doświadczeniem jest obserwować główną bohaterkę, jak przeistacza się z młodej sympatycznej kobiety w pusteliczkę, która staje się ciężarem i utrapieniem dla mieszkańców miasta. Faulkner zagłębia się tutaj w bardziej mroczną, psychologiczną stronę amerykańskiego gotyku, oddalając się od podstawowych założeń tego gatunku ( nawiedzone budowle, zamki, pułapki, śmierć, choroba, szaleństwo, klątwa it). Zakończenie przyprawia o dreszcze, choć przyznam, że podziwiam powściągliwość i subtelność prozy Faulknera, ciężko mi jednak było rozkoszować się tą całą tragiczną w skutkach historią.


Autor stworzył wyraziste dzieło, które sprawi, że każdy czytelnik będzie chciał dotrzeć do jego końca, a wrażenie jakie po sobie pozostawi zostanie z nim na bardzo długo....

"Róża dla Emily" to najprawdopodobniej jedno z lepszych opowiadań jakie dane mi było przeczytać. Lektura, na którą nie ma się ochoty sięgnąć na studiach, a kiedy już do tego dochodzi, ciężko o niej zapomnieć.

Opowiadanie przedstawia historię Emily Grason, która mieszka w pięknym aczkolwiek zniszonym przez wojnę secesyjną domu, bez konieczności płacenia za czynsz. Kiedy...

Czytałam w oryginale i nie mogłam uwierzyć w finał. Wspaniały przykład Southern Gothic, czyli niekończącej się rozterki Południa, jak zapomnieć o przeszłości.

Czytałam w oryginale i nie mogłam uwierzyć w finał. Wspaniały przykład Southern Gothic, czyli niekończącej się rozterki Południa, jak zapomnieć o przeszłości.

Opowiadanie o świadomym izolowaniu się od świata,postawie wyższości,która utrwala się poprzez podejście rodziców do nas.

Opowiadanie o świadomym izolowaniu się od świata,postawie wyższości,która utrwala się poprzez podejście rodziców do nas.