No niby fajne, ale kurde tego autora stać na coś więcej...

No niby fajne, ale kurde tego autora stać na coś więcej...

Doskonała, wybitna, poczucie humoru!

Doskonała, wybitna, poczucie humoru!

No cały Czarli :) Świetnie się czyta!

No cały Czarli :) Świetnie się czyta!

Uważam, że jest to najsłabsza książka Bukowskiego, byle jak pisana i bez pomysłu, treść jest rozmyta jak rozlane piwo, i to piwo czuje się wszędzie, jakby Bukowski tak nasiąkł tym trunkiem, że felietony też są takie nawalone. Nie rozumiem entuzjazmu czytelników i zadowolenia wydawcy, któremu te teksty pozwalały istnieć na brutalnym amerykańskim rynku.
Znalazłem tylko jedną rozprawkę, która mi się dosyć podobała, a to za mało jak na Bukowskiego i jego poczucie humoru.
Natomiast dużym plusem jest różnorodność stosowania środków wyrazu, w „Zapiskach…” autor nie używa po kropce dużych liter. DRUKOWANE litery i liczne kursywy ożywiają język i jego znaczenie może być zupełnie inne, na przykład ironia zamiast zdziwienia i zachwyt zamiast okrzyku.

Uważam, że jest to najsłabsza książka Bukowskiego, byle jak pisana i bez pomysłu, treść jest rozmyta jak rozlane piwo, i to piwo czuje się wszędzie, jakby Bukowski tak nasiąkł tym trunkiem, że felietony też są takie nawalone. Nie rozumiem entuzjazmu czytelników i zadowolenia wydawcy, któremu te teksty pozwalały istnieć na brutalnym amerykańskim rynku.
Znalazłem tylko jedną...

dużo powtórek z innych książek autora. Można sobie darować.

dużo powtórek z innych książek autora. Można sobie darować.

Trzeba to oddać - Bukowski ma swój pijacki styl. Jego składnia jest co najmniej ciekawa, ale zakładam, że to przez płynący potok myśli - on sam nie wiedział co pojawi się w następnym wierszu.

Artyści potrafią ująć to, czego normalni ludzi nawet nie wiedzieli, że im brakowało. Rzeczywiście - tak jak powtarzało wielu jego fanów - gość potrafi nazywać myśli, które mamy gdzieś z tyłu głowy.

Wydawać by się mogło, że jak ktoś pisze na takiej bombie, to odbiór może być trudny - u niego jest wręcz przeciwnie. Nie stara się na siłę używać trudnych słów, język jest prosty, dosłowny i kolokwialny w zabawny sposób.

Generalnie fajna książka, żeby się oderwać - choć czasem ryje beret :P

Trzeba to oddać - Bukowski ma swój pijacki styl. Jego składnia jest co najmniej ciekawa, ale zakładam, że to przez płynący potok myśli - on sam nie wiedział co pojawi się w następnym wierszu.

Artyści potrafią ująć to, czego normalni ludzi nawet nie wiedzieli, że im brakowało. Rzeczywiście - tak jak powtarzało wielu jego fanów - gość potrafi nazywać myśli, które mamy gdzieś...

Tu jest wszystko czego brakowało mi w powieściach Hanka. Dosadne opinie otaczające go świata pokazują jego wrażliwszą stronę osobowości. W Zapiskach nie klaruje się na typa macho, którego stwarzał w swoim porte parole. Jest sobą i w tym tkwi inność i piękność tego zbioru opowiadań.

Tu jest wszystko czego brakowało mi w powieściach Hanka. Dosadne opinie otaczające go świata pokazują jego wrażliwszą stronę osobowości. W Zapiskach nie klaruje się na typa macho, którego stwarzał w swoim porte parole. Jest sobą i w tym tkwi inność i piękność tego zbioru opowiadań.

Prawdziwa do bólu. Bez grama instagramowego filtra. Może obrzydzać. Może się podobać. Na pewno jest powodem myśli a one dyskusji.

Prawdziwa do bólu. Bez grama instagramowego filtra. Może obrzydzać. Może się podobać. Na pewno jest powodem myśli a one dyskusji.

Wypiłem wczoraj tylko cztery piwa, a i tak obudziłem się z kacem. Leżałem, leżałem, no i w końcu wróciłem do lektury Zapisków... Jakoś nie mogłem się skupić. W końcu coś poczułem i poszedłem postawić klocka, mówię wam, gigant. Znowu czytałem, ale jakoś opornie, bo dopadła mnie depresja. Oj nierówny ten Bukowski, choć w sumie fajny, gdyby nie ten ból głowy. Ale potem zaśmiałem się serdecznie, tak jak przy mało którym pisarzu! O dzięki, Ci, wielki Bukowski, chciałbym się z tobą napić i może nawet się trochę pobić.

Wypiłem wczoraj tylko cztery piwa, a i tak obudziłem się z kacem. Leżałem, leżałem, no i w końcu wróciłem do lektury Zapisków... Jakoś nie mogłem się skupić. W końcu coś poczułem i poszedłem postawić klocka, mówię wam, gigant. Znowu czytałem, ale jakoś opornie, bo dopadła mnie depresja. Oj nierówny ten Bukowski, choć w sumie fajny, gdyby nie ten ból głowy. Ale potem...

strasznie nierówna, historie od czysto humorystycznych, poprzez poważniejsze tematy na skrajnie obrzydliwych kończąc. ja z nim nie skończyłem jeszcze i z chęcią sięgnę po coś pana Bukowskiego. dawkowanie umiarkowane, więc po małej przerwie.

strasznie nierówna, historie od czysto humorystycznych, poprzez poważniejsze tematy na skrajnie obrzydliwych kończąc. ja z nim nie skończyłem jeszcze i z chęcią sięgnę po coś pana Bukowskiego. dawkowanie umiarkowane, więc po małej przerwie.