“Ludzie na walizkach” są pierwszą książką Hołowni, którą miałam w rękach i wiem na pewno, że nie jest to ostatnia książka tego autora, którą pochłonę. Dosłownie pochłonę, bo “Ludzie na walizkach” była książką na jeden wieczór, na jedno mocne “przyssanie się”. Historie opowiedziane w tym zbiorze rozmów nie pozwalają od siebie odpocząć. Kiedy zaczynasz jedną, wiesz, że skończysz dopiero na ostatniej.

Książka ta to zbiór rozmów z ludźmi (wcześniej rozmowy te publikowane były na łamach “Rzeczpospolitej” i “Newsweeka” w latach 2005 – 2008) o bólu, cierpieniu i jego sensie. Żaden z rozmówców nie próbuje teoretyzować, nie są to wypowiedzi nie podparte faktami. Ludzie, którzy mówią w tej książce to ludzie, którzy obcują z cierpieniem na co dzień. Lekarze ratujący życia ludzkie i podejmujący najtrudniejsze decyzje, ludzie zmagający się z kalectwem lub chorobą, ludzie, którzy stracili kogoś bliskiego.

Szymon Hołownia pyta, dyskutuje, przeżywa te historie razem ze swoimi rozmówcami. Wywiady, które przeprowadził pozwalają zastanowić się nad sensem życia, nad pogonią za nieistotnymi rzeczami.

Czytałam tę książkę z wielkim smutkiem, ale też z poczuciem, że coś w moim życiu zmienia, otwiera jakąś klapkę, daje do myślenia.

“Ludzie na walizkach” są pierwszą książką Hołowni, którą miałam w rękach i wiem na pewno, że nie jest to ostatnia książka tego autora, którą pochłonę. Dosłownie pochłonę, bo “Ludzie na walizkach” była książką na jeden wieczór, na jedno mocne “przyssanie się”. Historie opowiedziane w tym zbiorze rozmów nie pozwalają od siebie odpocząć. Kiedy zaczynasz jedną, wiesz, że...