Na ogół książki wielotomowe mają to do siebie, że pierwsze część jest rewelacyjna, druga to zburzenie poukładanego happy endu, a trzecia jest czasami naciąganiem historii, żeby nastąpił kolejny happy end. W Serii Mazurskiej było zupełnie na odwrót. „Gwiazdka z nieba” wywołała mieszane uczucia i gdyby nie intrygujące zakończenie, nie wiem, czy sięgnęłabym po kolejną część. „Promyk słońca” spodobał mi się dużo bardziej, choć bardzo irytowało mnie zachowanie Oliwii, a „Kroplę nadziei” pochłonęłam błyskawicznie, chyba dlatego, że nie była tak brutalna i problemowa.

Spodziewałam się, że autorka bardziej pociągnie wątek Nataniela i Oliwii i myślałam, że zobaczę przemianę bezczelnej dziewczyny, dlatego zdziwiłam się, że wątek Oliwii tak nagle się urywa. A szkoda, że nawet śmierć matki jej nie zmieniła. Za to spodobała mi się przemiana innego bohatera, a w zasadzie pokazanie jego ludzkiej strony i w tej części nawet polubiłam Siergieja, którego wątek został mocno rozbudowany. Pomimo uszczypliwości i bezczelności okazał się fajnym przyjacielem.

Minusem było jeszcze to, że autorka wspomina o jakimś tajemniczym liście w części pierwsze, całkowicie go potem pomijając i wracając do niego ni stąd ni zowąd w części trzeciej, gdy już dawno zapomniałam, że taka scena gdzieś była. Cieszę się, że miałam pod ręką Gwiazdkę, bo mogłam przeczytać początek jeszcze raz, ale list bardziej intrygował mnie wtedy, na świeżo, niż teraz.

Ogólnie, książkę czytało się szybko i przyjemnie.

Na ogół książki wielotomowe mają to do siebie, że pierwsze część jest rewelacyjna, druga to zburzenie poukładanego happy endu, a trzecia jest czasami naciąganiem historii, żeby nastąpił kolejny happy end. W Serii Mazurskiej było zupełnie na odwrót. „Gwiazdka z nieba” wywołała mieszane uczucia i gdyby nie intrygujące zakończenie, nie wiem, czy sięgnęłabym po kolejną część....