Druga powieść Lunde powtarza schemat fabularny pierwszej, „Życie pszczół”, ale wykonanie jest gorsze. Tutaj mamy problem niedoboru wody przedstawiony w dwóch wątkach, jeden dzieje się współcześnie, drugi za kilkadziesiąt lat, kiedy susza w Europie doprowadza do katastrofy humanitarnej. Książka niesie ważny przekaz ekologiczny, niestety, napisana jest nudno i nieprzekonująco. Rozczarowanie.

Kolejna powieść norweskiej autorki wysłuchana w formie audiobooka, w znakomitym wykonaniu Elżbiety Kijowskiej i Macieja Więckowskiego,. to, podobnie jak „Życie pszczół”, ponura przepowiednia traktująca o czekającej nas katastrofie ekologicznej. Tym razem chodzi o wodę. W książce mamy dwa równolegle prowadzone wątki (niestety powiela Lunde schemat fabularny z poprzedniej książki). W pierwszym, dziejącym się tu i teraz, aktywistka ekologiczna Signe usiłuje się przeciwstawić (z marnym skutkiem) rabunkowej gospodarce wodnej w Norwegii. W szczególności irytuje ją działalność biznesowa polegająca na wycinaniu brył lodu z lodowca, aby je sprzedać bogatym Arabom.

Drugi wątek dzieje się za kilkadziesiąt lat, gdy susza i podwyższony poziom morza pustoszą kraje Europy. To opowieść o Davidzie i jego córce Lou, którzy usiłują przeżyć w obozie uchodźców we Francji, w warunkach rosnącego niedoboru wody i powolnego narastania katastrofy humanitarnej.

Porusza autorka ważny temat naszego rabunkowego stosunku do natury, który musi się źle skończyć, bo: „natura nie włada nami. Nie jesteśmy właścicielami wody, nikt nie posiada wody. A mimo to wykorzystujemy ją bez namysłu.” Niestety, mam wrażenie, że pani Lunde stała się więźniem własnego sukcesu. Po pierwsze, jak już wspomniałem, schemat poprzedniej ksiązki jest powielony, po drugie tej pozycji brak rozmachu i dynamiki poprzedniczki. Jakoś to wszystko ciągnie się bez blasku zupełnie. Przygody ojca i córki w obozie dla uchodźców zupełnie nie porywają, nie mam dla tej pary sentymentu, zwłaszcza pamiętając o obecnych obozach dla uchodźców, w których panują okropne warunki. A opowieść Signe o niszczeniu natury w Norwegii nudzi, przyjechałaby do naszej ojczyzny to by zobaczyła jak się traktuje naturę...

W sumie ważny temat został położony. Rozczarowanie.

Druga powieść Lunde powtarza schemat fabularny pierwszej, „Życie pszczół”, ale wykonanie jest gorsze. Tutaj mamy problem niedoboru wody przedstawiony w dwóch wątkach, jeden dzieje się współcześnie, drugi za kilkadziesiąt lat, kiedy susza w Europie doprowadza do katastrofy humanitarnej. Książka niesie ważny przekaz ekologiczny, niestety, napisana jest nudno i...