Sięgając po tę książkę, spodziewałem się przezabawnej historii związanej z beztroskim rzeźbieniem w klocku, którego efektem był The Room, najwspanialsza porażka kinematograficzna w historii. W mojej głowie Tommy Wiseau rysował się jako radosny dziwak i niegroźny ekscentryk.
Myliłem się.
Choć podczas lektury Disaster Artist zdarzało mi się parskać śmiechem, całość nie jest do końca wesoła. Tommy, z całą swoją gamą dziwactw i niekompetencji i z całkowitym odklejeniem od rzeczywistości potrafi zafascynować jako unikalny okaz, ale jego czarująca osobowość jest utkana na osnowie z zaburzeń maniakalno depresyjnych, klinicznego narcyzmu i skrajnego aspergera. Tommy nie gra według zasad otaczającego go społeczeństwa nie dlatego, że chce pokazać mu środkowy palec, tylko dlatego, że go nie rozumie. Podziwiałem Grega, że wytrzymał przyjaźń z Tommym. Mnie ten człowiek by przerażał.

Ogólnie rzecz biorąc, na pewnej płaszczyźnie czyta się to bardziej jak dokumentalizowaną fikcję niż autentyczny dokument/biografię. Po pierwsze, Greg przywołuje wspomnienia w takiej szczegółowości, jak gdyby podczas całej swojej znajomości z Tommym prowadził dziennik. Po drugie, ciężko mi wyobrazić sobie sytuację opublikowania takiej książki, biorąc pod uwagę, jakiego typu osobą Tommy Wiseau jest. Nie tylko całokształt prezentuje go jako niezrównoważonego socjopatę, ale wyciąga na wierzch bardzo osobiste fragmenty życia Tommy'ego, które rzekomo powierzył Gregowi w najwyższej tajemnicy. W porównaniu z Disaster Artist, nawet One Trick Pony z Bojacka wypada blado.
Istnieje jeszcze jedna, wcale nie nieprawdopodobna ewentualność: Tommy to konstrukt, za którym stoi wyrachowany geniusz, a to, co widzimy my, jest bezbłędnie odegraną rolą, która ma za zadanie zapewnić mu istotne miejsce w historii.
A może faktycznie jest wampirem.

Niezależnie od stosunku faktów do fikcji, jest to lektura bardzo dobra. Czytało mi się to bardzo przyjemnie.

Sięgając po tę książkę, spodziewałem się przezabawnej historii związanej z beztroskim rzeźbieniem w klocku, którego efektem był The Room, najwspanialsza porażka kinematograficzna w historii. W mojej głowie Tommy Wiseau rysował się jako radosny dziwak i niegroźny ekscentryk.
Myliłem się.
Choć podczas lektury Disaster Artist zdarzało mi się parskać śmiechem, całość nie jest...