Fajnie się czyta ale dla wprawionego czytelnika za krótka i za banalna

Fajnie się czyta ale dla wprawionego czytelnika za krótka i za banalna

Książka była przyjemna w odbiorze i bardzo szybko się ją czytało. Nie jest jednak to pozycja wysokich lotów, a chyba sam opis jest bardziej fascynujący niż cała treść książki. Muszę jednak przyznać, że jako taka „zapychajka” jak nie mamy ochoty na nic cięższego jest okej. Wspomnę też o zakończeniu, które chyba było według mnie najlepszą częścią książki. Myślę, że było lekko wzruszające i może nawet trochę zaskakujące.

Książka była przyjemna w odbiorze i bardzo szybko się ją czytało. Nie jest jednak to pozycja wysokich lotów, a chyba sam opis jest bardziej fascynujący niż cała treść książki. Muszę jednak przyznać, że jako taka „zapychajka” jak nie mamy ochoty na nic cięższego jest okej. Wspomnę też o zakończeniu, które chyba było według mnie najlepszą częścią książki. Myślę, że było lekko...

Początek intrygujący, dalej niestety coraz gorzej...

Początek intrygujący, dalej niestety coraz gorzej...

Dlaczego postanowiłem przeczytać tę książkę? Z prostego powodu.Oczekiwałem sztucznej inteligencji, wymagającej lektury. Co dostałem? Przeczytajcie.


Następuje awaria w pewnym ośrodku. Zapada ciemność. Główny bohater, Zero wydostaje się z pomieszczenia w którym ono nastąpiło. Tak naprawdę, nigdy nie miał styczności z prawdziwym światem. Nie zna nic, oprócz tego co wpajano mu cały czas podczas izolacji. Czuje każdy opadający płatek śniegu, powiew powietrza. Jak to możliwe aby było tyle powietrza w jednym miejscu? Wyczerpany, zasypia na pewnym poboczu drogi. Gdy pewna kobieta o imieniu Stefii, jadąc do domu zauważa chłopca, postanawia go zabrać i odnaleźć jego rodziców, lecz najpierw postanawia zabrać go do swojego męża, który jest lekarzem. Gdy do szpitala przyjeżdżają czarne furgonetki i rzekomi rodzice poszukujący chłopca, Luca postanawia dotrzeć do prawdy o chłopcu i zataja iż chłopiec znajduję się w budynku.



"Jest tak ciemno, że ciemnie już być nie może.

Nawet nie wiem, jak długo tu stoję.

Bez ruchu.

Mam wrażenie, że minęła cała wieczność.

Nie podoba mi się to: jest kompletnie ciemno, tak ciemno jak nigdy dotąd. Owszem, bywało, że światła gasły na parę minut, ale wtedy na suficie rozbłyskiwały błękitne lampki i mogłem przynajmniej widzieć kontury wszystkich rzeczy w środku."



Oprócz naszego głównego bohatera Zero oraz kobiety i jej męża, poznajemy jeszcze parę postaci, lecz są one tylko dodane moim zdaniem aby nie były tylko trzy główne. Możemy dodatkowo doliczyć intuicje z którą rozmawia Zero. Sama książka ma ciekawy pomysł. Książkę szybko się czyta, chęć dowiedzenia się do będzie dalej gra tutaj pierwsze skrzypce, dzięki czemu można uznać ją za "Wciągającą". Jak już wcześniej wspomniałem, oczekiwałem powieści o sztucznej inteligencji, która mnie porwie, będę musiał główkować się z każdym rozdziałem, natomiast dostałem zupełnie coś innego. Czy znacie książki podobne do serialu Westworld lub nawet lepsze? Powiem, że oczekiwałem czegoś podobnego.


Moja ocena:4/10


"Sens ma cała historia, nie tylko jej kawałek"

Całą recenzje znajdziecie na https://slowamiedzyrozdzialami.blogspot.com/2018/05/mam-na-imie-zero-luigi-ballerini.html

Dlaczego postanowiłem przeczytać tę książkę? Z prostego powodu.Oczekiwałem sztucznej inteligencji, wymagającej lektury. Co dostałem? Przeczytajcie.


Następuje awaria w pewnym ośrodku. Zapada ciemność. Główny bohater, Zero wydostaje się z pomieszczenia w którym ono nastąpiło. Tak naprawdę, nigdy nie miał styczności z prawdziwym światem. Nie zna nic, oprócz tego co wpajano...

Zero emocji wywołała u mnie ta opowieść.
No, może ciutkę zaciekawienia...
Tematyka oryginalna, ale nie powalająca.

Nie jestem zachwycona.

Zero emocji wywołała u mnie ta opowieść.
No, może ciutkę zaciekawienia...
Tematyka oryginalna, ale nie powalająca.

Nie jestem zachwycona.