Kirke idzie przez swoje istnienie sama i to jest jedyny pewnik w tej książce. Miała kiedyś przyjaciela, którego kochała całym sercem. Młodszego brata. Opiekowała się nim przez okres jego dzieciństwa. Ajetes niestety lepiej wyciągnął lekcje płynące zewsząd w pałacu Heliosa i również się od niej odwrócił. Wyśmiewana, poszturchiwana, zdradzana lub zupełnie ignorowana odnajduje na Ajai azyl, w którym ćwiczy swoje unikalne umiejętności aż zaczyna nimi władać mistrzowsko. Dzieje się to na przestrzeni wieków i tak cichutko, że bogowie nawet nie podejrzewają, jaką rozwinęła moc.

Nie moc Kirke jest jednak głównym wątkiem tej powieści. Choć jej potyczka z ojcem należy do jednej z moich ulubionych scen, powieść opowiada przede wszystkim o jej życiu w całokształcie emocji i światopoglądu. Kirke bowiem najbardziej ukochała ludzi, a ludzie nie dostrzegając w niej bogini poważyli się na ryzykowną śmiałość.
Na Ajaję przybywają statki. Ich załogi udają się do jedynego domu na wyspie, gdzie oczekuje ich iście królewska gościna. Nikt nie wie co się z nimi później dzieje… Do czasu aż na wyspę przybywa Odyseusz. To pierwsza chwila w przeciągu setki, a może już tysiąca lat, kiedy Kirke rozstaje się z samotnością i odkrywa, że życie bez niej nabiera zupełnie innej barwy.

Powieść Madeline Miller ma moc przenoszenia w czasie i przestrzeni. Zamyka nas w mitologicznym wymiarze, otaczając niezwykłymi emocjami i wyświetlając wydarzenia, których czujemy się cichymi obserwatorami. Autorce udało się w sposób nieprawdopodobny nakreślić upływ czasu. To, co u nas jest tygodniami, tam było miesiącami. Stulecia z kolei ciągnęły się jak ludzkie lata.
Pustkę Kirke wypełniała ciężką pracą i dalekosiężnymi planami. Nadzieja umierała w jej sercu dziesiątki razy.

Kirke wędruje po mitycznej historii. Widzi lub słucha o wydarzeniach, które my znamy już z twórczości Parandowskiego. W niektórych bierze udział i nie wygląda to wcale jak lektura szkolna. Narodziny Minotaura, upadek Scylli, rozmowa z Trygonem (najpiękniejsza!) zupełnie nie nadawałyby się dla dzieci. Były krwawe, mroczne, przesycone grozą, ale również wzniosłe, nawet epickie.
Ta wersja mitologii nie jest już bajką!

Kirke idzie przez swoje istnienie sama i to jest jedyny pewnik w tej książce. Miała kiedyś przyjaciela, którego kochała całym sercem. Młodszego brata. Opiekowała się nim przez okres jego dzieciństwa. Ajetes niestety lepiej wyciągnął lekcje płynące zewsząd w pałacu Heliosa i również się od niej odwrócił. Wyśmiewana, poszturchiwana, zdradzana lub zupełnie ignorowana odnajduje...