Największą mordęgą jest recenzowanie środkowych części sagi, która równie dobrze może nie mieć podziału na tomy. W opinii pierwszej można streścić fabułę, w recenzji ostatniej wzdychać i krzyczeć, że to najlepsza seria, jaką się czytało. A w drugiej? Co można napisać, by nie zepsuć zabawy? Jeśli obawiacie się spoilerów, zapraszam do bałwochwalczego, ostatniego akapitu.

Kilka miesięcy po ataku na pałac Priama, Odyseusz dowiaduje się, że jego przyjaciel, Helikaon, nie żyje. Ksantosa prowadzi Hektor, odpierając ataki mykeńskich piratów. Wojna wisi na włosku, ale wszyscy przygotowują się do nadchodzących wielkimi krokami Igrzysk, na cześć Andromachy i Hektora. Na ten czas nie ma wojen i waśni, jedynie obłuda i skrytobójstwa. Do Troi zmierzają zarówno królowie ze wschodu, jak i z zachodu. Na jednej imprezie zasiądą: Priam, Agamemnon, Odyseusz, Peleus i inni.

I ten moment uważam za kulminacyjny, a zwłaszcza walkę na pięści między Hektorem, a Achillesem. Pierwszy objedzony i lekko pijany, ale serdeczny i szlachetny. Drugi - brutal, bestia wcielona. I wiadomo, że jeśli wygra Achilles, to jego okrucieństwo nie pozwoli pozostawić przy życiu Hektora. Ale to przecież nie może być ta ostateczna walka między nimi! Wiemy, że syn Priama nie ginie w tym akcie. Jakim cudem trojańczyk przetrwa te bombardowanie pięściami tesalczyka. I to jest właśnie wspaniałe, wiadomo, jak się to wszystko skończy, ale póki nie doczytasz, nie uwierzysz!

W drugim tomie zmieniła się obsada. Odsunięto mocno wyeksponowanych: Arguriusa, Helikaona, Andromachę i Priama. Część z powodu śmierci, część z powodu nowych szachów. Po Helikaonie, główne skrzypce gra brzydki król Itaki - Odyseusz. Pojawia się kobieta, Piria, która ma nieszczęście być gwałcona za każdym razem, kiedy spotyka mężczyzn. Jednak na ratunek przychodzą jej kolejne dwie postacie - Kalliades i Banokles. Mykeńczycy, którzy przetrwali rzeź w pierwszym tomie (w sumie byli już wcześniej, ale dopiero tutaj widać ich w pełni). Pierwszy jest bardzo opanowany, facet z przeszłością, który zakochuje się w Pirii. A Banokles to lekkoduch, połączenie Zagłoby i Obeliksa, ale wspaniały wojownik. Obaj są niesamowicie podobni do dwóch rzymskich żołnierzy z serialu "Rzym", Lucjusza Worenusa i Tytusa Pullo. Biorąc pod uwagę konstrukcję zarówno książki "Troja" i serialu wyprodukowanego przez HBO - miłośnicy jednego, polubią drugie.

Są też momenty wzruszające i przerażające. Próba ratowania ulubieńca Odyseusza, wieprza, który nie był zwykłą świnią, ponieważ miał imię - Ganny. Czy też kolejny najazd na Dardanię. Pierwszy skończył się tragicznie, zwłaszcza dla królowej Halizji - podpalono jej syna, a ją brutalnie zgwałcono. Dziecko z gwałtu nie jest przez nią kochane i wciąż wyczuwa, że Mykeńczycy wrócą dokończyć dzieła. Z jednej strony świetnie stworzona psychika kobiety zgwałconej, z drugiej strony jest to przerażające i smutne zarazem, jak cierpi Halizja, którą czeka jeszcze raz ta sama przeprawa.

Nie będę owijał w bawełnę. 2/3 "Troi" zaliczone. Wiem, że trzeci tom będzie równie dobry, co pozostałe dwa. Bo musiałoby się stać coś naprawdę złego, żebym mógł mieć wątpliwości, co do jakości ostatniej przygody. Na przykład: śmierć autora...

Największą mordęgą jest recenzowanie środkowych części sagi, która równie dobrze może nie mieć podziału na tomy. W opinii pierwszej można streścić fabułę, w recenzji ostatniej wzdychać i krzyczeć, że to najlepsza seria, jaką się czytało. A w drugiej? Co można napisać, by nie zepsuć zabawy? Jeśli obawiacie się spoilerów, zapraszam do bałwochwalczego, ostatniego...