„Jako dwuipółlatka dorwałam się do apteczki i rozdzieliłam między siebie i kuzyna tabletki sprawiedliwie, w systemie „Jedna dla mnie, jedna dla Ciebie”. Dla mnie duża tabletka wapnia, bo byłam duża, dla niego małe relanium, bo był mały. Odratowano”.

Dajcie się odratować Nosowskiej. Terapia śmiechem ponoć czyni cuda.

Szerokousta baba z Instagrama przemówiła już dawno. Napisała – po pierwszy i pokazała, że ma dystans do samej siebie, jak stąd do Ameryki, a poza tym: kompleksy, nadwagę, intuicję, szafę pełną czarnych ubrań, nałóg i poczucie humoru. Prochu ani nowego kontynentu nie odkrywa, ale czyta się to doskonale. „A ja żem jej powiedziała” to zbiór krótkich felietonów o związkach, dietach, szołbiznesie, nadwadze, mechanizmach funkcjonowania internetu, kobiecych przyjaźniach, dietach, telewizji śniadaniowej ,paleniu, wychowaniu dzieci, byciu seksownym i noszeniu plandeki. Tekstów mogłoby być więcej, pozostawiają niedosyt; nie niweluje tego poczucia szata graficzna udająca oryginalną, a de facto rozpychające sztucznie objętość tej niezbyt długiej książki.Mimo to warto, bo Katarzyna Nosowska wie, co mówi, a raczej – o czym opowiada.

O wszystkim i o niczym; aż chciałoby się napisać – lektura lekka, łatwa i przyjemna. Nie zawsze. O najważniejszych sprawach, najtrudniejszych doświadczeniach autorka wspomina mimochodem, niejako przy okazji. Uważny czytelnik znajdzie między wierszami tej książki, pod płaszczykiem kpiących, ironicznych i zabawnych historyjek, boleśnie szczerą opowieść w odcinkach. Tu pojawia się akapit o przemocy w związku, tam kilka słów o odrzuceniu, gdzieś cytat z rozmowy:
„Kiedyś spytałam Jakuba Żulczyka, czy frajerstwem jest dać drugą szansę. Odpowiedział: „Nie. Frajerstwem jest dać trzecią”. Trwam przy tym”.

Nosowska w swoich felietonach boleśnie uświadamia, że każdy idzie przez życie z bagażem doświadczeń; mówi o swoich szczere, dojrzałe, z dystansem do samej siebie i całego świata, czasem bardzo gorzko. Opowiada, jak w życiu doszła do punktu zwrotnego, a raczej pytania – kim jestem i co lubię/ czego nie lubię i dlaczego akurat siebie; że można pieknie żyć kompletnie nieswoim życiem. Pokazuje, że można zgubić i znaleźć; lepiej późno niż później, że pisanie to bezustanne poszukiwanie zrozumienia:

„Najszcześliwsza jestem wtedy, gdy drugi człowiek mówi: „Mam tak samo”, „Czytam Cię”, w znaczeniu „Rozumiem”. Wtedy gubię poczucie osamotnienia, a przeświadczenie, że jesteśmy tak bardzo podobni, przechodzi w pewność”.

Czytanie to bezustanne poszukiwanie kogoś, kto ma tak samo jak ja.
Dlatego czytam. Dlatego piszę.
Czytajcie Nosowską. Szukajcie kogoś, kto zrozumie. Kto ma tak samo jak wy.

„Jako dwuipółlatka dorwałam się do apteczki i rozdzieliłam między siebie i kuzyna tabletki sprawiedliwie, w systemie „Jedna dla mnie, jedna dla Ciebie”. Dla mnie duża tabletka wapnia, bo byłam duża, dla niego małe relanium, bo był mały. Odratowano”.

Dajcie się odratować Nosowskiej. Terapia śmiechem ponoć czyni cuda.

Szerokousta baba z Instagrama przemówiła już dawno....