Krzysztof Bochus przyzwyczaił nas już do wysoko zawieszonej poprzeczki –Wydawało się, że autorowi trudno będzie przebić „Martwy błękit” – a jednak… „Szkarłatna głębia”, trzeci tom jego pomorskiej serii, trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. To najbardziej dynamiczna, chciałoby się powiedzieć: dramatyczna część dotychczas wydanej trylogii. Tym razem radca kryminalny Christian Abell prowadzi śledztwo w niemieckim Elblągu, Krynicy Morskiej i Fromborku. Mordowani są mennonici, członkowie protestanckiej wspólnoty, żyjącej we własnym świecie, nieufni wobec obcych, tym bardziej wobec oficera Kripo. Abell pokonuje prawdziwy tor przeszkód. Autor sprytnie podrzuca nam fałszywe tropy i hipotezy. Wkrótce na drodze radcy wyrasta diaboliczny przeciwnik. Twardy, cyniczny i nie mniej inteligentny niż sam Abell. A w tle ludzkie namiętności, pozamałżeński seks, stare porachunki, zdrada i ciemne interesy na wielką skalę. Słowem: dzieje się, a wszystko to podane jest w dopracowanym, klarownym języku. Sam finał zaskakuje, podobnie jak epilog książki.
Podoba mi się ewolucja Abella. Bohater dojrzewa w kolejnych powieściach. W |„Czarnym manuskrypcie” był trochę szorstkim, enigmatycznym milczkiem. W „Szkarłatnej głębi” otwiera się bardziej, jest postacią z krwi i kości, widać że romans z Gabi wpływa na niego korzystnie. Ale jednocześnie nasiąka grozą czasów, w jakich przyszło mu żyć i działać. Aby dopaść zbrodniarzy musi sięgać po metody spoza granicy prawa. Zło zostaje ukarane, ale osobista cena jaką musi zapłacić nasz bohater jest wysoka…Moim ulubieńcem jest też nieodmiennie wachmistrz Kukulka, brutalny a jednocześnie ludzki, prawdziwy i narysowany mocną kreską, tak jak trzeba. W książce nie brakuje zresztą soczyście odmalowanych i zapadających w pamięć typów. To niezaprzeczalny atut książki.
Książki Bochusa to powieści z dominującym wątkiem kryminalnym, z naciskiem na słowo „powieść”. Autor zdążył już nas przyzwyczaić, że wyrożnia je nie tylko nienaganny styl i dobrze skonstruowana intryga kryminalna. Przysłowiową wisienką na torcie są także pieczołowicie oddane realia epoki, mroczny klimat pruskiej prowincji oraz ciekawe przemieszanie postaci wymyślonych z historycznymi. Czytając „Szkarłatna głębię” nieledwie czułem mróz skuwający lodem menonickie osady na Mierzei Wiślanej, widziałem oczami wyobraźni dziwne postacie w kapeluszach, skrzętnie skrywające swoje tajemnice. To wielka siła tej powieści. Jest plastyczna, pobudzająca wyobraźnię. Nie brakuje także charakterystycznych dla tej prozy smaczków: o wydobyciu bursztynu, dawnym Elblągu czy wieży Radziejowskiego we Fromborku.
Mam tylko jedną pretensję do autora. Nie do końca wiadomo czy to ostatni tom z radcą Abellem w roli głównej (oby nie!) – czy też będzie jeszcze ciąg dalszy (oby tak)!) Mam nadzieję, że to nie ostatnie spotkanie z radcą, który – moim zdaniem – należy do najbardziej udanych i frapujących bohaterów polskiej literatury gatunkowej ostatnich lat.

Krzysztof Bochus przyzwyczaił nas już do wysoko zawieszonej poprzeczki –Wydawało się, że autorowi trudno będzie przebić „Martwy błękit” – a jednak… „Szkarłatna głębia”, trzeci tom jego pomorskiej serii, trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. To najbardziej dynamiczna, chciałoby się powiedzieć: dramatyczna część dotychczas wydanej trylogii. Tym razem radca...