Te pięć i pół roku było pełne szaleństwa. Od grudnia 2012 roku, kiedy na polskim rynku wydawniczym zaczęła ukazywać się seria Soul Eater, nie przypuszczałem że Pan Atsushi Ohkubo będzie w stanie zatrzymać mnie przy swoim dziele przez tak długi okres. Ta recenzja będzie nie tylko opinią o ostatnim tomie, ale również podsumowaniem całości.

Tom 25 wizualnie mnie zaskoczył, i to bardzo! Oprócz przepięknej okładki uzupełnionej przez delikatny, srebrny napis, zwraca uwagę także objętość. Mimo że tylko 40 stron dłuższy, wizualnie tom jest zdecydowanie większy! Jednak jego zawartość mnie nie porwała, mimo że to finalne sceny serii. Choć nie spełniły się moje oczekiwania, przebrnąłem przez całość bez szczególnie negatywnych odczuć.

Co mógłbym powiedzieć o całości? Z każdym tomem moja sympatia do bohaterów rosła, jednak czułem pustki, czy to dialogowe, czy w budowaniu napięcia. Czasami trzy tomy pod rząd potrafiły wyrzucić mnie z papci, po czym następowała posucha i kolejne dwa zanudziły na śmierć. Myślę jednak, że gdy się weźmie pod uwagę okres wypuszczania kolejnych części serii trwający aż 10 lat, staje się jasne, że niełatwo podtrzymać wielki płomień entuzjazmu u czytelników. Gdyż to udaje się tylko najlepszym.

Z jednej strony cieszę się, że dotarliśmy do finału historii – fabuła nie została sztucznie przedłużona i zamyka się w składną całość. Mimo wszystko, będzie mi brakowało tego spotkania raz na jakiś czas z Soulem i resztą ekipy. Przez ten czas mocno się z nimi zżyłem i choć nie zajmują miejsca na mangowym podium, to czuję, że będę do tej historii wracał. I to nie raz.

Te pięć i pół roku było pełne szaleństwa. Od grudnia 2012 roku, kiedy na polskim rynku wydawniczym zaczęła ukazywać się seria Soul Eater, nie przypuszczałem że Pan Atsushi Ohkubo będzie w stanie zatrzymać mnie przy swoim dziele przez tak długi okres. Ta recenzja będzie nie tylko opinią o ostatnim tomie, ale również podsumowaniem całości.

Tom 25 wizualnie mnie zaskoczył, i...