Jak wkurzyć czytelnika i zniechęcić do czytania?
Po pierwsze, podzielić cały jeden tom na dwie części.
Po drugie, skopać tłumaczenie.
Po trzecie, zrobić mnóstwo literówek, błędów merytorycznych, a nawet pomylić się przy tytule rozdziału.
Po czwarte, zażyczyć sobie 39,90 złotych za około 360 stron byczej czcionki dla sześciolatków ćwiczących czytanie + niczego niewnoszący wywiad z autorem.
Muszę pogratulować Wydawnictwu „Fabryka Słów”, które w tej materii spisało się na medal. Po kupieniu „Przebudzenie Lewiatana” i przeczytaniu całości miałam ogromną ochotę skopać komuś cztery litery…

W dalekiej przyszłości, gdzie człowiek opanował całkowicie Układ Słoneczny i wybiera się dalej ku gwiazdom, holownik Canterbury odbiera sygnał SOS pochodzący ze statku Scopuli. Jim Holden wraz z ekipą wybiera się, aby ocalić domniemanych rozbitków. Okazuje się jednak, że na statku nikogo nie ma, a jedyne, co znajdują to marsjańskie urządzenie przekazujące sygnał. Kiedy Holden postanawia powrócić na Canterbury, znikąd pojawia się niezidentyfikowany statek i niszczy holownik. Oto właśnie prolog do wielkiej kosmicznej wojny oraz tajemniczej zagadki, którą Jim Holden i Detektyw Miller będą musieli rozwiązać.

Ogromną zaletą „Przebudzenia Lewiatana” jest lekkość samej lektury. Przeczytanie całości pierwszej części zajmuje niewiele czasu, więc idealnie nadaję się do czytania w podróży. Ponadto fabuła wydaje się prosta niczym dwa druty, skręcone pod koniec w jedno, mamy bowiem tutaj dwie historie zbiegające się pod koniec, dlatego nie zmusza to w ogóle do jakiejś refleksji. Można jedynie trenować swoją wyobraźnię podczas „emocjonujących” pojedynków, walk i tak dalej. Opisy działania urządzeń nie męczą, nie są przydługie. W tej space operze można odnaleźć również elementy horroru czy czarnego kryminału – postać detektywa Millera. Aczkolwiek wady przeważają.

Postaci są papierowe. Wydaje się, że jedynie Holden i Miller mają JAKIŚ charakter. Reszta bohaterów stanowi mdłe tło, statystów, którzy na razie spełniają jakąś bliżej nieokreśloną rolę. No może jeszcze Julie zachowała jakieś osobowościowe cechy, choć osobiście występował jedynie raz. Akcja zupełnie nie zaskakuje, dalsze wydarzenia są przewidywalne, walki pozostawiają pewien niedosyt… Po opisie z tyłu liczyła na ogromną ilość zapierających dech walk, zombie niczym w Mass Effect, jakieś wciągające tajemnicy, a tu dostałam danie, gdzie wszystkiego jest po trochu, ale najedzenie się jest niemożliwe. Czyżby to wina podzielenia tomu? Nie mam pojęcia. Na razie mogę jedynie powiedzieć: na rzygające zombie poczekamy, na tego „kopa” raczej też.

„Przebudzenie Lewiatana” mogę polecić ludziom, którzy szukają lekkiej lektury lub niezobowiązującej zabawy na wakacyjną podróż. Choć sama się zastanawiam, czy to jest warte 39,90 zł. W ramach alternatywy zawsze można sobie za te pieniądze kupić „Mass Effect” i gwarantuje lepszą rozrywkę. Może po przeczytaniu drugiej części zmienię zdanie, kto wie? Na razie „Przebudzenie Lewiatana” trochę przysnęło.

Jak wkurzyć czytelnika i zniechęcić do czytania?
Po pierwsze, podzielić cały jeden tom na dwie części.
Po drugie, skopać tłumaczenie.
Po trzecie, zrobić mnóstwo literówek, błędów merytorycznych, a nawet pomylić się przy tytule rozdziału.
Po czwarte, zażyczyć sobie 39,90 złotych za około 360 stron byczej czcionki dla sześciolatków ćwiczących czytanie + niczego niewnoszący...