Gdy opada kurz po bitwie, a sześć nacji Teldwen szykuje się do zemsty na wrogach, którzy najechali ich kraje, na mury miasta wchodzi bard, aby opowiedzieć przebieg wojny tym, którzy nie widzieli jej na własne oczy. Jakie były początki inwazji? Kto przypłacił ochronę rodaków życiem, a kto myślał tylko o własnych zyskach? Jak walczono przy użyciu kenningów, dających błogosławionym władzę nad żywiołami? Słowa barda dzień za dniem niosą się nad ulicami miasta, opowiadając o inwazji na niespotykaną dotąd skalę – o inwazji olbrzymów.

W „Pladze olbrzymów” Kevina Hearne’a zadziwia już sam tytuł, zapowiadający, z jakim rozmachem będzie się toczyła akcja powieści. Dotychczas w literaturze owszem, trafiały się niekiedy olbrzymy, ale właściwie zawsze jako pojedyncze postacie o niespotykanej sile: od gigantów z greckiej mitologii, przez biblijnego Goliata, aż po garstkę ostatnich olbrzymów w „Pieśniach lodu i ognia”. Tymczasem u Hearne’a jest ich cała plaga, a nawet, jak szybko się okazuje, dwie plagi! Kto może sprostać takiej sile? Może tylko połączone siły jednostek obdarzonych mocą kenningów.

O samych kenningach nie chcę zdradzać za wiele, bo i sam autor bardzo powoli dawkuje informacje o nich. Na pewno pozwalają władać pewnymi żywiołami, jednak zdobycie tej mocy (innej w każdym kraju) wiąże się z podjęciem ogromnego ryzyka, a za jej używanie przychodzi drogo zapłacić. Hearne nie zarzuca czytelnika potokiem informacji na pierwszych stronach, ale wydziela je stopniowo, wraz z naturalnym rozwojem akcji. Dawkowany w ten sposób opis zasad zdobywania, podziału i działania poszczególnych mocy okazuje się bardzo oryginalny i dopracowany, przez co z pewnością stanowi jedną z zalet powieści.

Pomysł inwazji olbrzymów i systemu kenningów to pierwsze dwie mocne strony książki, ale na tym nie koniec. Świeży i wciągający jest sam sposób prowadzenia narracji, a to dzięki specyficznej zdolności barda: potrafi on okryć się iluzją kolejnych postaci i opowiadać o losach każdej z nich w pierwszej osobie, ich głosem, jakby osobiście stanęły przed słuchaczami. Tym samym o każdym wydarzeniu dowiadujemy się z pierwszej ręki, a bard łączy wszystkie te historie i sprawnie przeskakuje od jednej do drugiej, przedstawiając spójny obraz wszystkich wydarzeń. Pozwala to poznać licznych bohaterów i to nie tylko suche fakty o ich dokonaniach, ale także ich emocje i odczucia. Co więcej, każda z postaci wygląda i mówi inaczej, co dodaje powieści wielowymiarowości.

Te trzy elementy sprawiają, że „Plaga olbrzymów” to książka, obok której trudno przejść obojętnie, przedstawiająca świeże, oryginalne pomysły w niebanalny sposób. Niewiele można jej zarzucić, może tylko dialogi wypadają niekiedy nieco płasko, a humor nie każdemu musi przypaść do gustu – chociaż dla wielu czytelników stanowi kolejną mocną stronę powieści. Ten pierwszy tom nowego cyklu autora „Kronik Żelaznego Druida” z pewnością zasługuje na uwagę fanów fantastyki znudzonych powtarzającymi się utartymi schematami i gotowych na świeże pomysły.

Agnieszka Kruk