Nadaje więcej sensu prequelom - pokazuje, w jaki sposób Palpatine sterował wszystkimi stronami, by rozpętać konflikt, w jaki sposób interwencjonizm i podatki służą złym celom, dlaczego rząd nie powinien mieć możliwości ingerowania poza obroną.

Jest jednak tak tragicznie napisana, że odbiera to większość frajdy. Opisy jak dla półgłówków, dialogi jak w jasełkach, wszystko bardzo źle napisane.

Parę lat później Luceno napisał Dartha Plagueisa - inny fabularnie, ale dotykający tej samej problematyki, wygląda jak dorobiona wersja Maski Kłamstw i jest o wiele lepsza. Również pogłębia prequela ukazując machinacje, ale jest świetnie napisana. Nie to co Maska Klamstw.

Nadaje więcej sensu prequelom - pokazuje, w jaki sposób Palpatine sterował wszystkimi stronami, by rozpętać konflikt, w jaki sposób interwencjonizm i podatki służą złym celom, dlaczego rząd nie powinien mieć możliwości ingerowania poza obroną.

Jest jednak tak tragicznie napisana, że odbiera to większość frajdy. Opisy jak dla półgłówków, dialogi jak w jasełkach, wszystko...

George Lucas, tworząc Prequele Star Wars, wpadł na wiele bardzo ciekawych pomysłów rozwijających uniwersum Gwiezdnych Wojen i dodających mu niesamowitej głębi pod względem warstwy polityczno-filozoficznej. Ale pomysły to nie wszystko a wykonanie tych filmów było takie, jakie było i cały ten niesamowity potencjał tych pomysłów został niesamowicie zaprzepaszczony.
No i potem pojawia się James Luceno ze swoją twórczością, jak choćby właśnie Maska Kłamstw, w których naprawia to, co nie wyszło w Prequelach.

Jest to bardzo sprawnie napisany thriller polityczny wspaniale rozwijający sytuację geopolityczną (czy raczej kosmo/astropolityczną, jak to właściwie nazwać?) galaktyki Gwiezdnych Wojen w jednym z najciekawszych momentów w jej historii. Luceno świetnie zarysowuje tu atmosferę niepokoju i powszechnej beznadziei w Republice Galaktycznej przeżartej przez korupcje, galopujący ultrakapitalizm i kolonializm elit Republiki.
A także przedstawia nam konflikty targające Republikę w tych czasach, wyjaśniając tym, co doprowadziło do wybuchu Wojen Klonów. I również kreuje to, co według mnie jest najważniejszym motywem Gwiezdnych Wojen, czyli konflikt między Centrum Politycznym i Politycznymi Peryferiami, łączący się ściśle z konfliktem klasowym i rasowym.

George Lucas, tworząc Prequele Star Wars, wpadł na wiele bardzo ciekawych pomysłów rozwijających uniwersum Gwiezdnych Wojen i dodających mu niesamowitej głębi pod względem warstwy polityczno-filozoficznej. Ale pomysły to nie wszystko a wykonanie tych filmów było takie, jakie było i cały ten niesamowity potencjał tych pomysłów został niesamowicie zaprzepaszczony.
No i...

to mój pierwszy luceno na półce i mam mieszane odczucia.
z jednej strony mam politykę star warsowom którą uwielbiam(wątek
wszelkich machinacji palpatina i jego manipulacji uważam za najciekawszy i najlepszy wątek preqeli) i inne fajne wątki ale nie było
tak jak w innych książkach uczucia że chce czytać strona za stroną
żeby się dowiedzieć co będzie dalej.fajna ale nie perfekcyjna.

to mój pierwszy luceno na półce i mam mieszane odczucia.
z jednej strony mam politykę star warsowom którą uwielbiam(wątek
wszelkich machinacji palpatina i jego manipulacji uważam za najciekawszy i najlepszy wątek preqeli) i inne fajne wątki ale nie było
tak jak w innych książkach uczucia że chce czytać strona za stroną
żeby się dowiedzieć co będzie dalej.fajna ale nie...

Maska kłamstw Jamesa Luceno (wraz z powieścią Darth Maul. Łowca z mroku) jest dobrym wprowadzeniem do pierwszego epizodu gwiezdnej sagi. Film z powodu ograniczonego czasu musiał pewne zagadnienia przedstawić bardzo skrótowo, tutaj są one już znacznie lepiej zarysowane. Widzimy więc jak bardzo zepsuty i nieskuteczny był Galaktyczny Senat, a zamęt i wszechobecna korupcja oraz wpływy silnych korporacji coraz bardziej destabilizowały Republikę i antagonizowały wobec siebie światy Jądra i Odległych Rubieży.

Jeśli chodzi o główny wątek związany z terrorystyczną organizacją Frontu Mgławicy to jest on poprowadzony przyzwoicie. Wyraźnie ciekawsze były jednak dla mnie machinacje polityczne Palpatine’a/Sidiousa, który starał się wprowadzić chaos w Republice i pogrążyć kanclerza Valoruma, który przecież uważał senatora z Naboo za swojego przyjaciela i nie spodziewał się z jego strony zdrady.

Na pewno na plus ocenię liczne, nienachalne nawiązania do innych dzieł z Expanded Universe, pojawia się tutaj cała masa postaci, które w przyszłości odegrają istotną rolę w dziejach Galaktyki.

W trakcie lektury bawiłem się całkiem nieźle. Wydaje mi się jednak, że osoby bez znajomości Expanded Universe z tego okresu mogą w trakcie lektury być lekko zagubione. Jest tu sporo polityki, co nie każdemu będzie pasować. Jeśli lubicie prequele to warto po tą książkę sięgnąć, w przeciwnym razie raczej nie polecam. Ode mnie 7/10.

Maska kłamstw Jamesa Luceno (wraz z powieścią Darth Maul. Łowca z mroku) jest dobrym wprowadzeniem do pierwszego epizodu gwiezdnej sagi. Film z powodu ograniczonego czasu musiał pewne zagadnienia przedstawić bardzo skrótowo, tutaj są one już znacznie lepiej zarysowane. Widzimy więc jak bardzo zepsuty i nieskuteczny był Galaktyczny Senat, a zamęt i wszechobecna korupcja oraz...

Książka dla fanów polityki i całego okresu prequeli. Dobrze łączy się z innymi książkami w podobnej linii czasowej, ale to chyba koniec jej zalet. Przygotowując do wielkich wydarzeń, które mają nastąpić, opowiada swoją mini-historię, która jednak jest dosyć przeciętna. Są lubiani bohaterowie, także ci znani bardziej z komiksów i książek, aniżeli filmów, ale całość to raczej średniawka.

Książka dla fanów polityki i całego okresu prequeli. Dobrze łączy się z innymi książkami w podobnej linii czasowej, ale to chyba koniec jej zalet. Przygotowując do wielkich wydarzeń, które mają nastąpić, opowiada swoją mini-historię, która jednak jest dosyć przeciętna. Są lubiani bohaterowie, także ci znani bardziej z komiksów i książek, aniżeli filmów, ale całość to raczej...

Na ogromnym zasobie wiedzy, informacji, przepastnej i ciekawej tematyce, fantastycznego w swej fikcyjności Uniwersum Gwiezdnych Wojen, wychowuje się obecnie kolejne pokolenie entuzjastów i jego miłośników. 42 lata z kawałkiem, to czas nieustannej ewolucji Uniwersum - rozprzestrzeniania swej niebywałej galaktycznej magii poza obręb fikcji, wprost do realnego świata rozkochanych w przygodach, nietuzinkowej rozrywce, wyjątkowej baśniowej otoczce Jasnej i Ciemnej Stony Mocy, mieczy świetlnych, Jedi oraz Sithów, fanów. Tam ,,dawno, dawno temu w odległej Galaktyce” rozbrzmiewa historia, która nigdy się nie skończy, nie zestarzeje; która w środowisku kultury popularnej wyrosła do statusu bóstwa, wręcz do pozycji czegoś na miarę ,,kamienia milowego” czy ,,świętego Graala”, którymi Gwiezdne Wojny musiały się stać.

Do globalnego jestestwa kultury masowej Gwiezdne Wojny wniosły gigantyczny, nie dający się dokładnie ocenić, wycenić, ani okupić żadnym złotem wkład, a narzekania rozgoryczonych członków tzw. fandomu, przy znaczącym współuczestnictwie tego Uniwersum w tworzeniu dziedzictwa kultury popularnej, po prostu bledną. Ów wkład z perspektywy czasu był i jest swego rodzaju dominantą. Zagoszczenie na ekranach kin sagi filmowej Star Wars w latach 1977-1983 wywołało pewne ruchy i drobne, rozciągające się do dziś rewolucje – w wielu gałęziach literatury, kina, małoekranowych produkcji i świata filmowych gadżetów i zabawek.

Nic nie jest idealne, tym bardziej coś, co jest ,,fikcyjne” – co stworzył, i robi to nieustannie człowiek, jako chaotycznie trwający w swym życiu i postanowieniach, obsesyjnie podążający za tym co ciekawe, a odchylający się od tego co bije odrazą, strachem i lękiem świadomy, rozumny byt. Po zrealizowaniu jednej z najpiękniejszych filmowych trylogii w dziejach: trylogii Epizodów kinowych Star Wars, od IV – VI, zwaną popularnie Klasyczną Trylogią, wydawało się, że twórca Gwiezdnych Wojen, skromny, zarażający pozytywnie swym podejściem do zawodu scenarzysty i reżysera, traktowany w środowisku entuzjastów galaktycznych wojaży, jako półbóg, czy zesłany na Ziemię do misji stworzenia nowego wymiaru rozrywki Tytan, George Lucas, będzie ofiarowywał całemu światu same cudowne, pozbawione większych wad, spójne, zapadające na zawsze w pamięć Gwiezdne Wojny. Że nic złego się nie może wydarzyć; że te starwarsowskie filmy, książki, komiksy będą - po 1983 roku - wychodziły zawsze, gdzie w tym przypadku dla najważniejszych filmów nie oczekuje się dłuższej niż 2 – 3 lata przerwy w ich kontynuacji tudzież dalszej realizacji. Jednak nikt nie spodziewał się, że będzie inaczej. Nikt, filmowi krytycy, popkulturowi maniacy, analitycy rynku kinowego, ktokolwiek, nie domyśliłby się, że świat, globalny byt kultury popularnej, czeka 16-letnia przerwa z Gwiezdnymi Wojnami. Dopiero, bo sama Moc w końcu musiała to wywołać, gdy nastał specyficzny 1999 rok – okres na rozstaju starego a przywitaniu nowego tysiąclecia, wtenczas, 19 maja miała miejsce premiera Epizodu I – "Mrocznego Widma". Film w Chronologii wydarzeń na osi czasu Uniwersum Star Wars, rozpoczynał tzw. Kinową Trylogię Prequeli, wtłaczając tym samym do serca Galaktyki ciąg rozmaitych historii, masę informacji, wątków, postaci itp. – czyli wszystko to, co rozgrywało się we Wszechświecie Gwiezdnych Wojen na około 32 lata przed wydarzeniami z kinowego Epizodu IV – "Nowej Nadziei", gdzie nieustraszony Luke Skywalker poznaje Obi-Wana, styka się pierwszy raz Lordem Vaderem, spotyka przyjaciół Hana, Chewiego, Leię oraz droidy R2D2 i C3PO i wiele innych cennych mu postaci; gdzie w końcu wkracza na ścieżkę Jasnej Strony Mocy - na ścieżkę bycia Jedi. Widz oczekiwał więc, że gwiezdnowojenne Prequele odpowiedzą na jedne z najważniejszych dla tego Uniwersum pytań, związanych przede wszystkim z: prawdziwą tożsamością Dartha Vadera, powstaniem Imperium, z którym, co logiczne, wiązały się koniecznie zawiłe i dramatyczne przemiany, zaognione zapewne przez rozległe wielo-systemowe i światowe konflikty, przyczyniające się do rozpadu jakiegoś wcześniejszego statecznego systemu władzy i istnienia politycznej tożsamości w Galaktyce, na korzyść później powstałego Imperium i władającego nim Imperatora. I owszem widz to dostał, lecz jako bardzo rozciągnięte, nierówne widowisko, przyprawione o mało atrakcyjną relację głównych postaci i zbytni romantyzm, wyzierający z kłębiącego się uczucia pomiędzy przyszłym Darthem Vaderem a Padme Amidalą, która urodzi mu Luke’a i Leię, przyszłych bohaterów Rebelii i odrodzenia się Republiki w tkance Mocy Galaktyki.

Co by nie było – jak zwykliśmy w wielu sytuacjach mówić – Kinowe Prequele z potężnej w swym zasięgu i rozmiarze Sagi "Star Wars" były konieczne, aby powstać. Gdyby nie to, w jakiej formie w eterze popkultury się one pojawiły, czy jak zareagował na nie świat miłośników tego Uniwersum, współcześnie odbiór Sagi filmowej Star Wars, i wszystkich jej odnóg tematycznych – literatura, komiksy, seriale, animacje – od niej odchodzących - nie wybrzmiałby tak wspaniale, z takim rozmachem, z tą fascynacją, umiłowaniem, i przez niektórych odbiorców franczyzy niezrozumieniem bądź odrazą, jak to widzimy obecnie. Nie wszyscy dość intensywnie zanurzeni w galaktycznych zamętach Sagi miłośnicy, rozumieją Kinową Trylogię Prequeli. Mimo gigantycznego szacunku do tych trzech filmów, i ja mam problem z całkowitą akceptacją tego, co one we wszystkich płaszczyznach, czy aspektach same sobą wyłaniają. Szczególnie cięższy z tejże trylogii w przyswojeniu - w kontekście do całej historii dziewięcioepizodowej Sagi Skywalkerów – jest Epizod I, "Mroczne Widmo". Pośród odmętów tego filmu pojawiła się pewna powieść, która wcale się nie musiała pojawić, aby wyjaśnić ,,upolitycznienie" tego widowiska.

Aby dać sobie kolejną szansę na jeszcze dokładniejsze zrozumienie specyfiki filmowego Epizodu I z ponadczasowej Sagi Star Wars, na którego do dziś ,,wylewa się pomyje”, postanowiłem wspomóc się beletrystyką gwiezdnowojennego dziedzictwa, a mianowicie powieścią z Kanonu "Legend" Star Wars: "Maską Kłamstw", autorstwa Jamesa Luceno. Książka przedstawia wydarzenia osadzone, prawie że na przededniu startu biegu fabuły Epizodu I – filmu cennego, ale pierwszego w historii tego Uniwersum, który w pewien sposób podzielił środowisko entuzjastów Gwiezdnych Wojen. W powieści przeważa duch polityczny, chyba aż za nadto. Na całej rozpiętości pozycji, uśredniając, nie dochodzi do zwiększenia tempa akcji na tyle, aby być w pełni usatysfakcjonowanym z jej przebiegu. Panuje tu dziwna przesunięta ku ,,polityce w polityce” atmosfera, gdzie wiele rzeczy – wątki, decyzje postaci, pojawienie się walecznych Jedi – rozgrywa się na boku, zamiast być czymś dominującym. Bo przecież kreacja Palpatine’a, jako odważnego polityka, próbującego dostać się na szczyt piramidy powiązań i wpływów władzy całej Galaktyki, była dla Jamesa Luceno o wiele ważniejsza niż stworzenie, dzięki obecności samego Qui-Gon Jinna, Obi-Wana, wielu innych Jedi, oraz Federacji Handlowej i syndykatów zbrodniczych, stabilnej porywającej historii, od której nie będzie można oderwać wzroku.

Szwindel, korupcja, chaos, nikczemność władz i ich brudne gry. Tak niepewny status Republiki Galaktycznej, to jakby nie patrzeć kreacja, która Jamesowi Luceno wyszła w dość przystępnym, satysfakcjonującym stylu. Jednak to by było na tyle spośród plusów i walorów powieści. Tytuł pozostawił ogromny niedosyt; praktycznie rzecz biorąc "Maska kłamstw" rozwinęła głównie zagadnienie tego, jaką osobowością, z jakimi celami, odznaczał się Senator Palpatine, który w przyszłości pogrąży Galaktykę w swej własnej apodyktycznej utopii, gdzie miałaby dominować Ciemna Strona Mocy i strach przed potęgi Imperium. O dziwo, powieści tej równie dobrze mogłoby nie być. Czytelnik i fan Uniwersum na pewno nie uroniłby łzy, wyobrażając sobie galaktyczny kosmos bez tej książki właśnie. Pan Luceno mocno przesadził, nagiął wolę i cierpliwość entuzjastów franczyzy Star Wars do akceptowalnych granic. Nawet Rada Jedi, z niesamowitym potężnym w Mocy, mistrzem Yodą - poznając jej cały skład, dowiadując się, że istniała pośród jej członków żeńska przedstawicielka rasy do której należał Yoda, i jej sylwetka została intrygująco tu rozpisana - zachowywała się koszmarnie biernie. Poziom akcji powieści, na całe szczęście, uratowali poniekąd Obi-Wan w roli padawana oraz jego mistrz Qui-Gon Jinn, czy samo pojawienie się młodego, stawiającego pierwsze kroki w polityce, ale dla Republiki, Wilhuffa Tarkina. Zamach na aktualnego kanclerza Senatu Galaktycznego, Finisa Valoruma był przewidywalny, jednak zrobiono wokół tego zbyt dużo niepotrzebnej szopki, jakby miała to być jedyna ,,solidna” doza motywującej fabułę do rozruchu akcji.

"Maska kłamstw" Jamesa Luceno, jest niczym głęboki sen, który przez ponad 250 stron przeciąga się i przeciąga, mimo usilnych starań czytelnika, aby się z niego wydostać. Przesadność w opisywaniu fizyczności statków kosmicznych, okrętów i innych elementów środowiska akcji, którą w niniejszej beletrystyce doświadczyliśmy, niestety, na ten sposób narracji, elementy fabuły i atmosferę z niej wynikającej, nie zadziałała ona w należyty sposób. Intensywna kreacja przestrzeni miejskiej, środowiska planet, wyglądu postaci wzmogły wrażenie stateczności i jałowości upolitycznienia, które bez niektórych, drobnych elementów było w publikacji Luceno, cóż... całą powieścią. "Maska kłamstw" to prawdziwa krwawica, to najsmętniejsza, najgorsza powieść, jeśli miałbym już wybierać, z całego Nowego i Starego Kanonu Star Wars, jaką przeczytałem do tej pory. Tytuł doświadczajcie na własną odpowiedzialność, moi drodzy, traktujcie jego konstrukt jako ciekawostkę, a nie coś dla Gwiezdnych Wojen istotnego.

Na ogromnym zasobie wiedzy, informacji, przepastnej i ciekawej tematyce, fantastycznego w swej fikcyjności Uniwersum Gwiezdnych Wojen, wychowuje się obecnie kolejne pokolenie entuzjastów i jego miłośników. 42 lata z kawałkiem, to czas nieustannej ewolucji Uniwersum - rozprzestrzeniania swej niebywałej galaktycznej magii poza obręb fikcji, wprost do realnego świata...

Polityka na pierwszym planie. Nużąca historia. Nie polecam

Polityka na pierwszym planie. Nużąca historia. Nie polecam

Zdecydowanie różni się od poprzednich tomów. Dla mnie trochę za dużo tu polityki. Rozpuszczona sieć i subtelne spiski Sithów zaczynają zmieniać Republikę.

Zdecydowanie różni się od poprzednich tomów. Dla mnie trochę za dużo tu polityki. Rozpuszczona sieć i subtelne spiski Sithów zaczynają zmieniać Republikę.

Kolejny przeczytany przeze mnie wstęp do "Mrocznego Widma". Jest to też kolejna powieść Jamesa Luceno, w której więcej polityki niż akcji. Nie przeszkadzało mi to, a nawet przypadło do gustu.

Kolejny przeczytany przeze mnie wstęp do "Mrocznego Widma". Jest to też kolejna powieść Jamesa Luceno, w której więcej polityki niż akcji. Nie przeszkadzało mi to, a nawet przypadło do gustu.

Próba pokazania nieco większej ilości politycznego tła w SW z czasów Mrocznego Widma. Całkiem udana, do tego miło było zobaczyć znowu Qui Gona.

Próba pokazania nieco większej ilości politycznego tła w SW z czasów Mrocznego Widma. Całkiem udana, do tego miło było zobaczyć znowu Qui Gona.