Do Sebalda wraca się jak do przyjaciela z dzieciństwa: nawet jeśli upłynie wiele czasu, nadal czujesz, że macie sobie coś do powiedzenia, a każde słowo wywołuje falę wspomnień.

Ponieważ właściwie znam wszystkie jego książki i w każdym z tych światów czuję się zupełnie swojsko (trzeba pamiętać, że jest to obraz wyjątkowo spójny, a więc nie "światy" lecz Świat, jeden wielki Świat wspomnień i trudnych ucieczek z jeszcze trudniejszymi powrotami) to bardzo trudno jest mi zdobyć się na "obiektywizm", żeby nie zanieczyścić Waszych wrażeń z lektury, mimo to spróbuję.

"Czuję. Zawrót głowy" to powieść ostateczna, składa się z czterech historii "z podróży" połączonych osobą narratora, "ostateczna" ponieważ czuć w niej smutek nadchodzącego rozstania z życiem, nota bene zawsze mnie się wydaje, że narrator Sebalda jest wiekowym człowiekiem.

Nasz bohater snuje historię swojego dzieciństwa, tak odległą, że niemal wszyscy jej "aktorzy" już nie żyją a jednocześnie tak barwną (drobiazgowość i dostrzeganie istoty szczegółu to absolutny atut tego pisarstwa!), że widzimy ją niemal dosłownie na nowo!

Konia z rzędem temu, kto nie poczuje zawrotu głowy stojąc nad przepaścią. Polecam takie powroty książkowe, bo dają masę radości i potrafią być naprawdę piękne! ;)

Do Sebalda wraca się jak do przyjaciela z dzieciństwa: nawet jeśli upłynie wiele czasu, nadal czujesz, że macie sobie coś do powiedzenia, a każde słowo wywołuje falę wspomnień.

Ponieważ właściwie znam wszystkie jego książki i w każdym z tych światów czuję się zupełnie swojsko (trzeba pamiętać, że jest to obraz wyjątkowo spójny, a więc nie "światy" lecz Świat, jeden wielki...