Kupiłem tę książkę nie tyle ze względu na tematykę czy autorów, ale zapewnienie, że przy okazji wspieram szczytny cel. Mam nadzieję, że to prawda, bo w przeciwnym razie szkoda było pieniędzy.
„Zabójczy pocisk” to, jak głosi tekst z ostatniej strony okładki – 15 kryminalnych spraw i 15 najlepszych polskich pisarzy. Oczywiście to nieprawda. Autorów jest co prawda rzeczywiście 15, ale utworów 16. Czy pisali je najlepsi polscy pisarze? Nawet w kategorii kryminał zabrakło kilku ważnych i uznanych nazwisk, więc mamy kolejne przekłamanie.
Pomysł na krótkie formy nowelek albo opowiadań kryminalnych okazał się karkołomny. Bardzo krótkie teksty nie zdołały stworzyć klimatu, przedstawić osoby dramatu czy tło wydarzeń. Dostaliśmy więc nieco na siłę powstały zestaw różnych spraw kryminalnych, często nieciekawie napisanych lub zbyt powikłanych, jak na krótką formę.
Dawno temu, w czasach PRL-u, wydawano czasopismo „W służbie narodu”. Pomijając potrzeby ideologii i reklamy milicji, gazeta przynosiła też całkiem zgrabne relacje z rzeczywistych zbrodni, przedstawiała sprawy i ludzi, wchodzących w konflikt z prawem. I jakoś mi się wydaje, ze jakość tych tekstów była lepsza, niż wielu opowiadań z tomu, który właśnie skończyłem czytać. Po drodze notowałem swoje spostrzeżenia o każdym tekście i niżej te przemyślenia prezentuję.
Stalowa. Baśń
Gdyby to jeszcze był reportaż, dałoby się to czytać. Ot, taki styl autora, może chciał oddać koloryt lokalny warszawskiej Pragi albo tej części społeczeństwa, którą reprezentują bohaterowie. Ale to jest opowiadanie. Fikcja. W taki sposób próbują swoich sił zdolni uczniowie liceum. Bardzo zdolni piszą lepiej.
2/10
Hakowy
Pomysł z relacjami rodzinnymi i córką-detektywem jakoś mnie nie przekonał, wydał się sztuczny i nierealny. Może należało, jak w zakończeniu, odwołać się do autentyzmu sytuacji, a nie ją dekorować innymi postaciami i sytuacjami? Czasem życie jest ciekawsze, niż fikcja. Mróz mnie w tym opowiadaniu nie przekonał. Miało być oryginalnie, nawet z kilkoma wątkami, ale te były jakieś mdłe.
3/10
Puch
To chyba studium zwidów narkomańskich, może też obsesja albo choroba psychiczna. Ale poza opisem doznań (chorobliwych) głównej bohaterki, nic tam nie ma. Może forma za krótka, może treść zbyt banalna. Zabrakło tajemnicy, a zaskoczenie finałem jest pozorne.
4/10
Przeznaczenie
Zabrakło drugiej strony medalu, czyli motywacji ofiary. Pewnie taki był zamysł autorki. Jednakże chciałbym zobaczyć także tę drugą stronę. Dlaczego morderca zabija – wiem, dlaczego ofiara staje się ofiarą, dlaczego daje się wciągnąć w niebezpieczną grę – nie potrafię zrozumieć. Przynajmniej z tej opowieści.
4/10
Telefon
Znakomite studium psychologiczne. Może nie odkrywcze, może już to było, ale napisane bardzo sugestywnie. A ponieważ tekst jest krótki, nic więcej nie napiszę, żeby czytelnik miał przyjemność z lektury. Chmielarz mnie nie zawiódł, nawet w tak skomponowanej antologii.
7/10
Byle do lata…
Maleńki horror, momentami zabawny, dość naturalistyczny, na pewno przerysowany. Ale to już było….
4/10
Wszędzie krew
Zbrodnia jako pretekst studium psychologicznego? Ciekawe opowiadanie, bo morderstwo jest nie zakończeniem, lecz rozpoczęciem. Morderca nie jest w centrum uwagi, choć bez niego nic się nie dzieje. Dobre.
6/10
Plan B
Zgrabnie napisane, choć mocno niemoralne opowiadanie. Niemoralne, bo główni bohaterowie nie działają zgodnie z prawem. Za to są skuteczni. Przynajmniej jedno z nich. Fabuła całkiem bogata, jak na tak krótki tekst, klimat egzotyki… Może nie było to odkrywcze, ale przyjemnie się czytało.
6/10
Jadzia Markowska
Zaczęło się ciekawie, rozwinęło także, a potem nagły finał. Oczywiście, wymogi rozmiaru tekstu robią swoje, ale autorka przedobrzyła i początkowy urok szybko zniknął. Szkoda tematu, szkoda pomysłu.
3/10
Sprawiedliwość dla wszystkich
Maleńka impresja, ale z zaskakującym finałem. Prawie zaskakującym, bo takie watki już w literaturze były. Jednakże całość, brutalna i bezwzględna, to niezłe opowiadanie.
5/10
Zero, zero osiem
Dwie części opowiadania – niby podobne, ale różne. Pierwsza – studium psychologiczne, studium patologiczne, studium polskie. Druga – to już raczej horror, a w każdym razie nastrój znika. Jakby autor w pospiechu i najmniejszym nakładem czasu chciał zakończyć temat. Nie wyszło.
4/10
Kto się boi czarnej wołgi?
Po serii zbrodni zdecydowanie łagodniejszy tekst. Ćwirlej puszcza oko do czytelnika, zwłaszcza znającego realia PRL-u. Przedstawia realistycznie świat milicji i półświatek ówczesnej przestępczości. W krótkim tekście zawarł wiele obserwacji, a zarazem pobawił się konwencją. Miły odpoczynek po morderstwach i torturach.
7/10
Kosa
Ciekawy pomysł, ale wobec ograniczonej wielkości tekstu – wyraźnie się nie udał. Fabuła zbyt zawikłana, jak na krótką formę, a jednocześnie widać potencjał na powieść.
4/10
Córa Koryntu i prawiczek
Absurdalne. Zbyt wiele sytuacji nierealnych w polskich warunkach. A przede wszystkim absurdalne wybory moralne i nierealne z punktu widzenia psychologicznego zachowania.
2/10
Trup, którego nie ma
Purnonsens. Zgrabnie wykorzystany motyw śląskości z gwarą na czele, ciekawy, choć nie odkrywczy, wybór narratora (nie wykorzystanego zresztą w pełni), ale fabuła zbyt zawikłana i zapętlona, a policja to debile. Bez przesady.
4/10
…Że cię nie opuszczę aż do śmierci…
Dobrze napisane studium przemocy domowej. I znów szkoda, że tak krótka opowieść.
6/10

Rezultat, niestety, dość smutny. Większość opowieści sprawia wrażenie powstałych na siłę, takiej literackiej chałtury. Niektóre utwory czyta się z przyjemnością, częściej jednak mamy wrażenie, że to już znamy, że to czytaliśmy, że to jest mdłe, słabe po prostu. Nie zachęcam do czytania. Kto nie sięgnie po tę książkę, na pewno wiele nie straci. I jeszcze jedna uwaga – czytałem kilka antologii; ta jest jedną z najgorszych.

Kupiłem tę książkę nie tyle ze względu na tematykę czy autorów, ale zapewnienie, że przy okazji wspieram szczytny cel. Mam nadzieję, że to prawda, bo w przeciwnym razie szkoda było pieniędzy.
„Zabójczy pocisk” to, jak głosi tekst z ostatniej strony okładki – 15 kryminalnych spraw i 15 najlepszych polskich pisarzy. Oczywiście to nieprawda. Autorów jest co prawda...