"Jestem Tobą" jest drugą książką Moniki Hołyk-Arora, która trafiła do moich rąk. Odrobinę obawiałam się, czy dorówna ona pierwszej, ale chyba niepotrzebnie. W historię Ingi wyciągnęłam się od pierwszych stron. Szczególnie dzięki bardzo obrazowemu i plastycznemu językowi autorki, dzięki któremu mogłam dokładnie wyobrazić sobie zdarzenia spotykające główną bohaterkę, jej otoczenia czy odczucia. Historia jest zaskakująca i pełna niespodziewanych zwrotów akcji. Wraz z kolejnymi stronami poznajemy bohaterów, ich motywacje działań, ukryte tajemnice. Bohaterek jest niestety niewiele, poza Ingą i zwłokami Nadii pojawiają się tylko dwie. Postaci panów są świetnie scharakteryzowane, nie tylko wizualnie ale i charakterologicznie, i pomimo, że większość z nich jest mafiozami bądź dla mafii pracuje, nie da się ich nie lubić. Oczywiście pojawić musiała się również historia miłosna, która jest wątkiem pobocznym, i dla mnie bardzo mało interesującym. Większość akcji rozgrywa się w Szwecji, ale nie poczułam skandynawskiego klimatu, za to wszędzie rozsiewa się woń Maroka, szczególnie dotycząca marokańskiej kuchni, której z wielu powodów sama chętnie bym spróbowała. Polubiłam bardzo Ingę wcielającą się w postać Nadii, silną, zdecydowaną, pyskatą i ustawiającą do pionu wszystkich otaczających ją facetów. Niestety nie mogło się obyć bez stereotypów: "babski drink którego facet nawet by nie tknął" i podobne sformułowania, na szczęście nie pojawiają się one zbyt często.

Ogółem mówiąc książka jest jedną z lepszych z "lekkich, łatwych i przyjemnych", wciągająca, porywająca w swój wewnętrzny świat, świetnie odrywa od trudnej rzeczywistości. Lubicie kryminał i sensację? Przeczytajcie!:) Ciekawa jestem, czy Wy również po jej lekturze będziecie zastanawiać się kto tak na prawdę udawał kogo?...

Pełną treść recenzji znajdziecie tutaj:
http://nietoperzczytaioglada.blogspot.com/2018/09/jestem-toba-monika-hoyk-arora.html?m=1

"Jestem Tobą" jest drugą książką Moniki Hołyk-Arora, która trafiła do moich rąk. Odrobinę obawiałam się, czy dorówna ona pierwszej, ale chyba niepotrzebnie. W historię Ingi wyciągnęłam się od pierwszych stron. Szczególnie dzięki bardzo obrazowemu i plastycznemu językowi autorki, dzięki któremu mogłam dokładnie wyobrazić sobie zdarzenia spotykające główną bohaterkę, jej...