„Dla nas najważniejsza jest nie prawda, tylko sprawiedliwość, czyż nie?” (P. Lemaitre, "Alex")

Kolejna książka autorstwa Justyny Kopińskiej, którą przeczytałem. Jednak pierwsza wydana, która przetarła szlaki do kolejnych. Książka nie jest zbiorem reportaży jak Polska odwraca oczy czy z Nienawiści do kobiet. W całości jest poświęcona jednemu tematowi – prowadzonemu w Zabrzu przez siostry boromeuszki domu dziecka i zdarzeniom przed 2007 rokiem.
W reportażu autorka pokazuje, że wychowanków nie spotkała ani prawda, ani sprawiedliwość. Zabrakło też dla nich dobra… Pewnie jest to towar mocno deficytowy i wydawany „na kartki w Pewexie” dla tych lepszych. Dom dziecka, prowadzony przez siostry, ośrodek dla dzieci ze znacznymi trudnościami w wychowaniu, a więc młodzieżą trudną. Samo to powoduje, że kadra ośrodka powinna być specjalnie dobrana i przygotowana oraz w odpowiedniej ilości. Do tego, właściwy nadzór zewnętrzny i coś, co ładnie nazywa się superwizjami. Gdyby dzisiaj o takim ośrodku mówić, to wszyscy oczekiwali zajęć dodatkowych, artterapii, socjoterapii, zajęć rozwijających, psycholodzy, pedagodzy… Już 10 lat temu to także odpowiadało pewnym standardom.
Co zawiodło? Pewnie wszystko, nie spełniono żadnego standardu. Karygodne? Zapewne tak. Ale tam wszystko poszło znacznie dalej – przekroczono wszystko co tylko można i co zapewnia KAŻDEMU Konstytucja – prawa do poszanowania godności. Najbardziej podatne i bezbronne wobec krzywdy jest dziecko, a ochrona jego praw spoczywa na ramionach dorosłych. Dorośli zawiedli na całej linii. Karygodne do potęgi n-tej.
Problem ośrodka widzę w kilku płaszczyznach.
1.Brak umiejętności i przygotowania do prowadzenia ośrodka. Ani zgromadzenie sióstr, ani władze kościelne, ani świeckie nie zadbały o minimalne standardy.
2. Temat zaznaczony, ale niezbyt rozwinięty – finansowanie, na każde dziecko przeznaczano z budżetu państwa spora kwotę, której wykorzystanie właściwie pewnie pozwoliłoby dać dzieciom więcej opieki.
3. Brak jakiejkolwiek instytucji kontrolnej. Władza pozbawiona kontroli to jest już tyrania.

Poprzez problem z ośrodkiem Kopińska rozwinęła szerszy problem. Pozostawanie Kościoła nie tylko poza prawem, ale też ponad prawem. Wątek, który można byłoby mnożyć w nieskończoność. Ale tu też pokazane jest jak zawiodło państwo i organu państwowe. Kara w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności dla „siostry” Bernadetty jako jedyna konsekwencja?
Zabrakło i prawa i sprawiedliwości.
Dobry, staranny reportaż. Sporo materiałów zgromadzonych, sporo roboty zrobionej. Natomiast nie dla wszystkich jest ten reportaż. Jeżeli ktoś uważa, że jest to atak na Kościół, niech sobie odpuści. Jest to tylko sięgnięcie po prawdę. A prawda może pozwoli na sprawiedliwość.

„Dla nas najważniejsza jest nie prawda, tylko sprawiedliwość, czyż nie?” (P. Lemaitre, "Alex")

Kolejna książka autorstwa Justyny Kopińskiej, którą przeczytałem. Jednak pierwsza wydana, która przetarła szlaki do kolejnych. Książka nie jest zbiorem reportaży jak Polska odwraca oczy czy z Nienawiści do kobiet. W całości jest poświęcona jednemu tematowi – prowadzonemu w Zabrzu...