Prawdziwe przesłanie jest takie: otchłań żyje w nas. W naszej chciwości. W sposobie, w jaki patrzymy na rzeczy inne niż my. W jaki sądzimy, że inny znaczy gorszy. W jaki patrzymy na mniejszych, na słabszych, i widzimy w nich tylko potencjalne ofiary. Zaczyna się od zwierząt w lasach, od ptaków na niebie. I w mgnieniu oka zaczynamy postrzegać jako gorszych od siebie ludzi o innym kolorze skóry. Czczących innych bogów. Wyznających inną wiarę. Postrzegamy ich jako gorszych i krzywdzimy, zabijamy. I nie widzimy w tym nic złego. Skoro są inni, uważamy to, co robimy, za sprawiedliwe. Ponieważ jesteśmy silniejsi, uważamy siebie za prawych. To jest otchłań tkwiąca w każdym z nas. I wciąż stoimy na jej skraju. Bliżej upadku, niż ktokolwiek może śnić. Wystarczy jedna chwila, a z powrotem będziemy spoglądać wprost w tę bezdenną czeluść. A kto nas uratuje? Kiedy wszystko, co było inne niż my, już zniszczyliśmy?

Prawdziwe przesłanie jest takie: otchłań żyje w nas. W naszej chciwości. W sposobie, w jaki patrzymy na rzeczy inne niż my. W jaki sądzimy, ...

Wszystkie opowieści się kończą. Wszystkie pieśni ustają. Wszyscy mamy naszą ulotną chwilę w blasku słońca, po czym zapadamy w wieczny sen. Ale większość spędza to mgnienie ciepła w milczącej rozpaczy, nigdy się nie dowiadując, co to znaczy mieć wyjątkowe życie. Nigdy nie zaznając nawet jednego oddechu z ogniem w żyłach i pieśnią w sercu. Nigdy nie doświadczając momentu, do którego mogliby wrócić myślami i powiedzieć szczerze: jeśli kiedykolwiek naprawdę żyłem, to właśnie wtedy.

Wszystkie opowieści się kończą. Wszystkie pieśni ustają. Wszyscy mamy naszą ulotną chwilę w blasku słońca, po czym zapadamy w wieczny sen. A...

-Nie jestem tobą, Yukiko - zaprotestowała Hana. - Nie jestem bohaterką. - Możesz być, kimkolwiek zechcesz. Los rozdaje nam karty, ale to my decydujemy o tym, jak je rozegrać. Wszyscy decydujemy o tym, kim zostajemy.

-Nie jestem tobą, Yukiko - zaprotestowała Hana. - Nie jestem bohaterką. - Możesz być, kimkolwiek zechcesz. Los rozdaje nam karty, ale to my...