* recenzja pochodzi z bloga www.naksiazki.blogspot.com



Minął rok (i dwa dodatkowe miesiące, jeśli mam być precyzyjna ;) ) od polskiej premiery "Fałszywego pocałunku", pierwszej części Kronik Ocalałych Mary E. Pearson. Powieści, która szturmem zawładnęła duszą i sercem czytelników, i w której księżniczka ani trochę nie przypomina tych, które (s)tworzył Walt D.
Rok, w czasie którego ogrom czytelników z wypiekami na twarzy czekał na kontynuację losów uciekającej sprzed ołtarza Arabelli i rok, w którym powstawały dziesiątki teorii na temat tego, kogo ostatecznie wybierze Lia.

Tylko czy warto było aż tak niecierpliwie czekać?



Książę, który udawał żebraka.
Zabójca, który zapomniał, że nie powinien kochać.
I księżniczka, której nie powiedziano prawdy.

Lia i Rafe trafiają do niewoli. Więzi ich Komizar, przywódca barbarzyńskiego królestwa Vendy, któremu służy m.in. Kaden. Choć ten ostatni nie wywiązał się z rozkazu i nie zabił księżniczki, zdaje się, że jego nieposłuszeństwo zadziałało na korzyść Vendy. Komizar snuje coraz śmielsze plany, a Lia odgrywać ma w nich pierwsze skrzypce. Na jaw wychodzi dar dziewczyny, Rafe nade wszystko pragnie ją uratować, a Kaden...
Kaden wie, że wygrana Rafe'a oznaczać będzie jego stratę.

Czas ucieka, mnożą się pytania i plany.
Nikt jednak nie spodziewa się, do czego doprowadzi urażona duma i jaki będzie finał tej historii.



Ta recenzja miała być negatywna.
Pierwsze 300 (z ponad 500!) stron było tak koszmarnie nudne, tak pozbawione jakiejkolwiek akcji, że - z ręką na sercu - kilka razy przysnęłam przy ich czytaniu. Bohaterowie stracili całą ikrę, którą prezentowali w "Fałszywym pocałunku" (no, może prócz Kadena, akurat on trzymał poziom), a decyzje Arabelli wołały o pomstę do nieba. Chociaż nie, stop, jakie decyzje? Lia miała problem z określeniem, czego i kogo chce, miotała się między jednym, a drugim z adoratorów i bezdusznie dawała złudne nadzieje. Rafe, cudowny książę z poprzedniej części, teraz zdecydowanie więcej mówił niż robił i był tak bardzo pozbawiony osobowości, że szczerze mówiąc równie dobrze mogłoby nie być go wcale.
Byłam bliska podjęcia decyzji o zaprzestaniu tej męki i rzuceniu książką o przysłowiową ścianę. Już, już miałam to zrobić, gdy wtem, nagle... Coś się zmieniło. Coś zaskoczyło.
Akcja ruszyła z kopyta, czarny charakter pokazał ludzką twarz (ale tylko miejscami, nie szalejmy zanadto ;) ), a barbarzyński lud okazał się być rodem z tradycją i honorem. Szalenie podobało mi się odkrycie tajemnic z przeszłości Kadena, a sam niedoszły zabójca ogromnie zyskał w moich oczach. Choć wciął irytował mnie brak zdecydowania Arabelli w kwestii jej zalotników, choć miałam wrażenie, że często buntowała się dla samej tylko zasady, to ciekawie ukazano jej przemianę; to, jak zaczęło zależeć jej na przyszłych poddanych i że w ich obronie gotowa była podjąć wszelkie ryzyko.
Co do zakończenia... W gruncie rzeczy nie jest wcale zakończeniem, a idealnym punktem do rozpoczęcia kolejnego tomu. Mam tylko nadzieję, że tom ten będzie rozwijał się szybciej aniżeli ślimak na autostradzie ;)




Muszę być szczera - nie jest to powieść, która trzymać będzie w Was w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. Nie będziecie zarywać przez nią nocy, a ślamazarny początek może doprowadzić do szewskiej pasji. Jeśli jednak macie chwilkę wolnego, jeśli oczarował Was pierwszy tom i nie poddajecie się zbyt łatwo, to śmiało chwytajcie za "Zdradzieckie serce". Wystarczy, że przebrniecie przez mało udane 300 stron, dalej pójdzie już jak z płatka.
Będzie ciekawie, będzie intrygująco, będzie bardzo dynamicznie.
Podejmiecie ryzyko? ;)

* recenzja pochodzi z bloga www.naksiazki.blogspot.com



Minął rok (i dwa dodatkowe miesiące, jeśli mam być precyzyjna ;) ) od polskiej premiery "Fałszywego pocałunku", pierwszej części Kronik Ocalałych Mary E. Pearson. Powieści, która szturmem zawładnęła duszą i sercem czytelników, i w której księżniczka ani trochę nie przypomina tych, które (s)tworzył Walt D.
Rok, w...