Ludzie ludziom BEZUSTANNIE gotują ten los.
Mam pewność. Maluczki jestem.
Wobec tego, co przeczytałem.
Skala emocji jednego z tysiąca słońc sięgnęła.
Spowita cieniem przez miliony księżyców rzucanym.
A bezmiar krzywd opisanych, uświadomił druzgocący realizm nakreślonej historii. Jak wielką ulgę przyniosłaby mi świadomość, że to beletrystyczny wyobraźni wytwór. Że dzieje się to na jednym ze słońc wspomnianych. Że to przestroga jako wariant Orwella lub McCarth`ego chociażby. Niestety nie. To dzieje się NAPRAWDĘ. Cały czas, niespełna 5tys.km. od nas. W dzisiejszym świecie, to o dwa kroki stąd. Za to kulturowo o wszechświat cały.
Tam nadal kobiety po ciemnej stronie księżyca drepczą.
Podczas , gdy mężczyźni w blasku słońca paradują.
I stawiam sobie pytanie czy to kanon, czy jednak więcej nas łączy niż dzieli. I czy permanentny stan wojny, to nie stan umysłu czasami ? U tych, którzy giną, rozpada się ciało. U żyjących, rozpada się dusza. I o anatomii tego rozpadu książka traktuje. Jak zatem zapełnić przestrzeń pomiędzy słowami i nie popaść w patos ? Jak rekonesans po jej zakamarkach przeprowadzić i nie celebrować hipokryzji ? Edukacja – na pewno. Empatia wrodzona – 100%. Ale najistotniejsza wydaje się być skóra własna. Tam i tu żyjąca. Przez co odniesienie i perspektywę mająca. Dokładnie jak Hosseiniego skóra, która gorącą krew Afganistanu zawiera i chłodnymi powiewami kalifornijskiego wiatru jest chłodzona. Witkami niesprawiedliwości chłostana i balsamem demokracji nacierana. Nie wszyscy wyjechać jednak mogą. Nie wszyscy chcą. O rozsądnych myślę. O wyedukowanych, rozumnych i szlachetnych. Bo przecież takich nie brakuje. Tyle, że Świat o nich zapomina.
Zapomina podlewać tę ziemię wolności deszczem.
Zapomina u pięknych ludziach, którym żyć przyszło na nienawiści wulkanie.
Zapomina o kobietach gotowych tę magmę powstrzymać.

Ludzie ludziom BEZUSTANNIE gotują ten los.
Mam pewność. Maluczki jestem.
Wobec tego, co przeczytałem.
Skala emocji jednego z tysiąca słońc sięgnęła.
Spowita cieniem przez miliony księżyców rzucanym.
A bezmiar krzywd opisanych, uświadomił druzgocący realizm nakreślonej historii. Jak wielką ulgę przyniosłaby mi świadomość, że to beletrystyczny wyobraźni wytwór. Że dzieje się...