Zupełnie nie wiedziałam, czego się spodziewać po komiksie pt. Fun Home narysowanym przez Alison Bechdel. Wiedziałam tylko, że są to wspomnienia autorki oraz, że jest porównywany do Persepolis, który mi się bardzo podobał.

Faktycznie, sposób skonstruowania fabuły i rysunki przypominają trochę dzieło Satrapi, jednak zawartość jest kompletnie odmienna. Gdybym miała opisać jednym zdaniem, co zawiera ten komiks, to napisałabym, że opowiada o trudnej relacji z ojcem w dzieciństwie i jego wpływie na rozwój autorki. Ale nie da się tego opisać tylko jednym zdaniem, bo nie jest to tak proste. Zresztą nic w życiu nie jest proste, a już na pewno nie relacje z rodzicami.

Komiks zawiera wybrane wspomnienia Bechdel, głównie z dzieciństwa. Nie są one poukładane chronologicznie, tym niemniej stanowią spójną opowieść prowadzącą nas przez najważniejsze wydarzenia z jej życia, które wpłynęły na to, kim jest teraz. Opowiada o samotności wśród ludzi, o poznawaniu własnego ciała i seksualności oraz o uzależnieniu od toksycznych relacji z ojcem. Ta opowieść nie należy do najlżejszych.

Alison Bechdel próbuje przeprowadzić szczerą autoanalizę. Chce przyjrzeć się relacjom z rodzicami z perspektywy doświadczenia, które zdobyła przez 46 lat życia i opowiedzieć tę historię na nowo – przyznać się do uczuć, które długo w sobie ukrywała i uporządkować je. Z tego powodu komiks może stanowić pożywkę dla domorosłej analizy, ja jej jednak nie będę tu uskuteczniać. Każdy sam powinien wyciągnąć wnioski.

Jeśli ktoś jest zainteresowany tego typu wspomnieniami albo zmaganiami, z jakimi muszą się mierzyć osoby homoseksualne, to można sięgnąć po Fun Home, ale warto mieć świadomość, że jest to raczej trudna i smutna lektura.

Za komiks bardzo, bardzo dziękuję Bardziej Lubię Książki Niż Ludzi. Wygrałam go w rozdaniu na jej FP na Facebooku. Jeszcze raz bardzo dziękuję! :*

Zupełnie nie wiedziałam, czego się spodziewać po komiksie pt. Fun Home narysowanym przez Alison Bechdel. Wiedziałam tylko, że są to wspomnienia autorki oraz, że jest porównywany do Persepolis, który mi się bardzo podobał.

Faktycznie, sposób skonstruowania fabuły i rysunki przypominają trochę dzieło Satrapi, jednak zawartość jest kompletnie odmienna. Gdybym miała opisać...