Mikołajewski po raz siódmy! I jest to dla nas obydwu siódemka szczęśliwa, dla autora - gdyż wysoko go oceniam; dla mnie - lektura tomiku była przyjemnymi chwilami oderwania się od codzienności. Właściwie z każdą kolejną książką oceniam tego autora coraz wyżej i zastanawiam się czy to dlatego, iż pisze on coraz ciekawiej czy może mój gust się po prostu wyrabia i dojrzałem do tej poezji. Nie zawsze tak było, czasami wręcz zarzucałem mu brzydotę utworów.

No cóż, w tym tomiku brzydoty trudno się doszukiwać, bo nawet to co zwyczajne opisane jest pięknie. Podoba mi się występujący w dwóch utworach "pisane na skórze" i "wiersz najlepszy" (zostawiam oryginalny zapis tytułów małymi literami) motyw pisania wierszy na ciele.

Dojrzałość w najlepszym wydaniu przemawia z wiersza "ripeness is all", w którym bohater opowieści godzi się koniecznością śmierci i z kapryśnością miłości. Miłość emanuje z wiersza "wiesz?", gdzie wspólna przeszłość/teraźniejszość porównana jest do triesteńskiego czy rzymskiego antykwariatu. Niejednoznaczna, a przez to intrygująca jest miłość "kochanków z hasanlu", z kolei w "placu płaczących mężczyzn" jawi się ona w sposób zupełnie zaskakujący.

Mikołajewski mocno związany jest z Włochami i kraj ten przewija się w postaci impresji w kilku wierszach, oprócz wspomnianego już wcześniej "wiesz?" najciekawiej bodajże i najróżnorodniej poeta przywołuje miejsca i ludzi w wierszu "z nieczytelnych zapisków gdzieś na obrusiku".

P.S. Ze względu na mój coraz lepszy odbiór jego tekstów i przyjaźń pana Mikołajewskiego z moimi ukochanymi poetkami Julią Hartwig i Wisławą Szymborską, dodaję go do ulubionych autorów.

Mikołajewski po raz siódmy! I jest to dla nas obydwu siódemka szczęśliwa, dla autora - gdyż wysoko go oceniam; dla mnie - lektura tomiku była przyjemnymi chwilami oderwania się od codzienności. Właściwie z każdą kolejną książką oceniam tego autora coraz wyżej i zastanawiam się czy to dlatego, iż pisze on coraz ciekawiej czy może mój gust się po prostu wyrabia i dojrzałem do...