Lubię pisarstwo Ałbeny Grabowskiej, podobały mi się serie o rodzinie Winnych i Alicji w Krainie Czasów. No, właśnie - ,,lubię” i ,,podobały”, nie ,,uwielbiam” i ,,zachwyciły”. Poprzednie książki tej pisarki uważałam za dobre, ciekawe, ale bez szału(w przypadku trylogii o Winnych zabrakło mi pogłębienie tła historycznego). Natomiast ,,Kości proroka” znacznie różni się od tamtych powieści – mamy tu historię, ale znacznie wcześniejszą, wątek sensacyjny i religijny. Szczerze mówiąc, nie spodziewałam się, że powieść opowiadająca o rozwiązywaniu zagadki śmierci polskiego posła tak bardzo mi się spodoba, ale Grabowska naprawdę mile mnie zaskoczyła.

Margarita, pół – Polka, pół – Bułgarka, specjalistka od historii starożytnej, zostaje wezwana do bułgarskiej Płodiwy, gdzie ma pomóc w rozwiązaniu sprawy śmierci polskiego posła, który został otruty, ukrzyżowany, pozbawiony głowy, a na jego ciele napisano dziwne znaki. Powrót do rodzinnej Bułgarii z Polski jest dla młodej kobiety nie tylko wyzwaniem zawodowym, ale także nawrotem przykrych wspomnień związanych z konfliktem z matką i rozstaniem z dawnym ukochanym. Jednocześnie narracja cofa się do pierwszego wieku, gdzie rybak Ariel opuszcza żonę i córkę, by podążyć za Janem Chrzcicielem i spisywać jego naukę. Jednocześnie w Jerozolimie nasila się konflikt Jezusa Chrystusa z żydowskimi kapłanami. Oprócz tego poznajemy też historię z dwunastego wieku, kiedy grupa bogomiłów, przedstawicieli sekty chrześcijańskiej odrzucająca cześć Jezusa, udaje się do Konstantynopola, by przekonać cesarza Aleksego do przejęcia ich wiary.

,,Kości proroka” wciągnęły mnie praktycznie od początku. Zakochałam się w atmosferze tej książki oraz stylu autorki. Najbardziej zdecydowanie podobało mi się tło historyczne. Cofamy się do czasów Jerozolimy za Chrystusa i poznajemy ówczesną sytuację polityczną. Na uwagę zasługuje postać Jana Chrzciciela, proroka, który nie chce chwały dla siebie, a jedynie dla Jezusa i rozpaczliwie broni się przed okazywaniem sobie czci. Grabowska opisuje wydarzenia i postacie biblijne na swój sposób, wprowadza też sceny, których nie ma w Biblii, jednak nie jest to w żaden sposób obrazoburcze – przeciwnie, podczas niektórych fragmentów można uwierzyć, że Chrystus i Jan Chrzciciel naprawdę mogli zachowywać się w podobny sposób. Bardzo ważny jest motyw niewoli rzymskiej i przekonania Żydów, że Mesjasz ma uwolnić ich spod tyranii i przywrócić niepodległość, widać inspirację musicalem ,,Jesus Christ Superstar”. Równie ciekawa jest opowieść o bogomiłach. Oprócz wątku historycznego i religijnego, pojawia się tu też tajemnica związana z Księgą, którą mnisi niosą do Konstantynopola. Każdy z nich ma jeden egzemplarz, ale nikt nie wie, który jest oryginalnym zapisem. Grabowska opisuje tu konflikt między bogomiłami a chrześcijanami. Obie strony mają sobie wiele do zarzucenia – bogomiłowie potępiają gromadzenie bogactw przez chrześcijańskich duchownych, natomiast prawosławni i katolicy z oburzeniem dowiadują się, że bogomiłowie nie uznają Jezusa, liturgii i chrześcijańskiego pochówku. Jest to powieść z wyraźnym tłem religijnym, ale nie jest to ani na siłę szokujące, ani moralizatorskie. Jeśli czytelnik jest osobą niewierzącą, to z zainteresowaniem będzie czytał o procesach historycznych, natomiast osoba wierząca może dowiedzieć się czegoś więcej o kształtowaniu się wiary oraz zastanowić się nad tym, czy jako chrześcijanie właściwie interpretujemy przesłanie Jezusa. Natomiast wątek współczesny, poza kryminałem, daje nam też interesującą opowieść o kobiecie, która na skutek przykrych przeżyć zaczyna izolować się od świata, ale w końcu na nowo odnajduje w sobie siłę i godność. Margarita ma bardzo trudne relacje z matką, która porzuciła jej ojca i założyła nową rodzinę. Ta myśl cały czas zatruwa kobiety i sprawia, że trudniej jest nawiązać relacje z innymi.

Nie będzie to jednak jedna z moich ukochanych książek, najlepszych książek tego roku. Najsłabszy był zdecydowanie wątek współczesny, sprawa morderstwa posła niespecjalnie mnie zainteresowała, natomiast lepiej było z wątkiem obyczajowym i miłosnym. I o ile historia romansu Margarity całkiem mi się podobała, tak było odwrotnie w przypadku Ariela i Cyryla, gdzie wątki miłosne bardzo mnie denerwowały, a miłości między parami w ogóle nie dało się odczuć. O ile Cyryla i Alissę jestem w stanie zaakceptować, tak relacja Ariela i Danaili była oparta jedynie na czysto zmysłowym, wręcz zwierzęcym pożądaniu, chociaż bohater tak bardzo przekonywał nas, że jest inaczej. Mam z tą książką jeszcze jeden problem, a mianowicie taki, że nie umiałam polubić bohaterów(poza jedynym - nie obraziłabym się za mojego Dimityra). Byli dobrze wykreowani, czytałam o nich z przyjemnością, chwilami nawet ich rozumiałam, ale nie polubiłam ich, irytowali mnie(zwłaszcza postacie mnichów).

Ałbena Grabowska po raz kolejny pokazała, że jest dobrą ,,reklamą” polskiej literatury i że nie wszystkie polskie powieści są pisane na jedno kopyto – ta była naprawdę oryginalna. Co prawda nie jest to historia pokazująca nam coś innego – oprócz musicalu Webbera, natychmiast na myśl przychodzi ,,Mistrz i Małgorzata” Bułhakowa oraz ,,Moje Ewangelie” Schmitta. Nie jest to też historia bez wad. Jednak zdecydowanie jest to powieść nietuzinkowa, wciągająca i ekscytująca. Zdecydowanie najlepsza pozycja Grabowskiej jaką przeczytałam.

,, Ludzie pragną wolności, ale nie umieją o nią walczyć.”

Lubię pisarstwo Ałbeny Grabowskiej, podobały mi się serie o rodzinie Winnych i Alicji w Krainie Czasów. No, właśnie - ,,lubię” i ,,podobały”, nie ,,uwielbiam” i ,,zachwyciły”. Poprzednie książki tej pisarki uważałam za dobre, ciekawe, ale bez szału(w przypadku trylogii o Winnych zabrakło mi pogłębienie tła historycznego). Natomiast ,,Kości proroka” znacznie różni się od...