Okres przedświąteczny okazał się bardziej refleksyjny, a i czas nie pozwalał zagłębić się w większą lekturę, dlatego sięgnęłam, niejako wbrew sobie, do tomiku poezji, bo tu każdy wiersz jest osobnym tworem, dziełem. Można przeczytać dwa, trzy i wrócić do kolejnych za jakiś czas.

Wiersze Marii Pawlikowskiej Jasnorzewskiej, a przynajmniej niektóre, nie są na pewno obce miłośnikom poezji polskiej. Osobiście nie jestem fanką poezji, nie zawsze jest ona dla mnie zrozumiała, nie zawsze umiem odczytać jej przesłanie. Ale ten "Wybór wierszy", dokonany przez Aleksandrę Klimkowską, zawarty na 120 stronach, okazał się wspaniałą przygodą, pięknym przeżyciem.

W tej niewielkiej książeczce czytelnik ma możliwość prześledzić literacką ewolucję (wybrane wiersze pochodzą z okresu 1921-1941),jaką przeszła Maria Pawlikowska-Jasnorzewska na przestrzeni kilkudziesięciu lat swej twórczej pracy, w czasie których wydała liczne tomiki poezji. W wierszach podejmowała, jak się wydaje, zwłaszcza temat kobiecej miłości, pożądania, intymności, bolesnej straty, a także strachu przed starością i nieuchronnością śmierci, a w tych ostatnich także temat wojny .

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska była przede wszystkim mistrzynią krótkiej i precyzyjnej formy, czterowersowych wierszy, pełnych emocji, odczuć, wzruszeń. Przedstawiane w tych krótkich formach historie, wypowiedziane wrażenia czy refleksje, zawierają głębię uczuć, przemyśleń, czułości, a także szerokie postrzeganie świata. "Portret", "Miłość", "Fotografia", "Nike", "Laura i Filon" to chyba najbardziej znane mi i najbardziej lubiane przeze mnie wiersze, ale w tomiku są też takie, które powstały w latach 30-tych ub. wieku, równie piękne, wzruszające, refleksyjne.

Okres przedświąteczny okazał się bardziej refleksyjny, a i czas nie pozwalał zagłębić się w większą lekturę, dlatego sięgnęłam, niejako wbrew sobie, do tomiku poezji, bo tu każdy wiersz jest osobnym tworem, dziełem. Można przeczytać dwa, trzy i wrócić do kolejnych za jakiś czas.

Wiersze Marii Pawlikowskiej Jasnorzewskiej, a przynajmniej niektóre, nie są na pewno obce...

Delikatna, krucha, piękna poezja. Zostaje w głowie i z chęcią się wraca. Bardzo kobieca, intymna.

Delikatna, krucha, piękna poezja. Zostaje w głowie i z chęcią się wraca. Bardzo kobieca, intymna.

Najwspanialsze liryki, do których wracam. Arcydzieła subtelności. Dobrze, że Poetka jest w kanonie lektur szkolnych.

Najwspanialsze liryki, do których wracam. Arcydzieła subtelności. Dobrze, że Poetka jest w kanonie lektur szkolnych.