Najlepiej opisana część dot. rozbicia dzielnicowego, oraz po śmierci Kazimierza Wielkiego. Reszta przyzwoita.

Najlepiej opisana część dot. rozbicia dzielnicowego, oraz po śmierci Kazimierza Wielkiego. Reszta przyzwoita.

Coś mi przeszkadzało w lekturze i nie wiem co, może jest to fakt, iż wielbicielką tego typu literatury nie jestem. Jednakże będę kontynuować przygodę z literacką z tym autorem ponieważ warto.

Coś mi przeszkadzało w lekturze i nie wiem co, może jest to fakt, iż wielbicielką tego typu literatury nie jestem. Jednakże będę kontynuować przygodę z literacką z tym autorem ponieważ warto.

Książka przedstawia Piastów jako brutalnych władców idących, często dosłownie, po trupach do celu. Nie podoba mi się takie podejście. Wydaje mi się, że autor celowo skupił się na wadach i błędach kolejnych władców, by wyróżnić swój niechlubny poczet na tle innych podobnych opracowań często gloryfikujących pierwszych królów. Popadł przez to w przeciwną skrajność, próbując kreować Chrobrego, Śmiałego (Szalonego?),czy Kazimierza Wielkiego na prawdziwe monstra na tronie, podczas gdy ich rządy nie różniły się pod względem brutalności i przebiegłości od polityki prowadzonej przez innych współczesnych im władców. Raziły mnie pewne uproszczenia, np. nazywanie Kazimierza Wielkiego jedynakiem, choć miał piątkę rodzeństwa, w tym siostrę, która go przeżyła, czy wręcz błędy, jak stwierdzenie, że żaden polski król nie został wyniesiony na ołtarze. Cóż, zapomniał autor o Jadwidze. Generalnie nie polecam.

Książka przedstawia Piastów jako brutalnych władców idących, często dosłownie, po trupach do celu. Nie podoba mi się takie podejście. Wydaje mi się, że autor celowo skupił się na wadach i błędach kolejnych władców, by wyróżnić swój niechlubny poczet na tle innych podobnych opracowań często gloryfikujących pierwszych królów. Popadł przez to w przeciwną skrajność, próbując...

To kolejna z przeczytanych przeze mnie książek traktujących o historii Piastów. I jak to ostatnio bywa - z polecenia czytelników LC. Bardzo mi przypadła do gustu ta pozycja, bo w przystępny sposób ukazuje najważniejsze postaci z pierwszego królewskiego rodu Polski, od Mieszka I do Kazimierza Wielkiego. To, co mi bardzo przypadło do gustu to przystępny, zarówno pod względem gramatycznym jak i logicznym język autora - przez kolejne rozdziały się po prostu płynie, odkrywając dzieje poszczególnych królów, książąt i innych postaci istotnie związanych z historią Piastów i Polski tamtego okresu. Wiadomo, że im dalej chronologicznie od początków Państwa Polskiego tym gmatwanina osób, zależności, koligacji rodzinnych i układów jest coraz większa i coraz trudniej się w niej odnaleźć. Bolesławów, Mieszków, Kazimierzy jest coraz więcej, żon, sióstr i braci tym bardziej a i każdy historycznie dążył do zaspokojenia innych, najczęściej swoich pragnień i żądz.
To co dla mnie jest plusem tej książki, to zmierzenie się z prawdą historyczną, niejako poprzez zestawienie różnych źródeł historycznych. Autor rozprawia się z kronikami słynnych już Galla Anonima, Jana Długosza czy Wincentego Kadłubka, pewne rzeczy weryfikuje a inne zestawia z innymi źródłami. Stąd być może w tytule przymiotnik "drapieżny", bo nie wybija nam się z tej książki jedynie hołd i uwielbienie dla władców, którzy stworzyli podwaliny Polski, ale również dostajemy historię ich niechlubnych czynów - mordowanie czy wręcz wyżynanie ludności, wrogów i generalnie ludzi zagrażających władzy, dewiacje poszczególnych postaci czy konflikty z władzą katolicką.
To, czego zawsze oczekuję od książek naukowych, lub nawet popularnonaukowych to grafiki, mapy, zdjęcia czy drzewa genealogiczne rodów. Tu mi tego zdecydowanie zabrakło i sięgałam równocześnie do innych źródeł, aby chociażby utwierdzić się w wiedzy czyim wnukiem czy synem był kolejny Bolesław (być może wtedy bylibyśmy w stanie na bieżąco weryfikować czy sam autor nie pomylił koligacji, a te niestety mu się zdarzały w tekście). Zdjęć kilkanaście w książce jest, ale mam wrażenie, że trochę niedopasowanych do tekstu i zupełnie niepotrzebnych.
Ostatecznie myślę, że polecenie tej książki spełniło moje oczekiwania, ale też rozbudziło moją ciekawość o dalsze zgłębianie rodu Piastów. Nie mniej jednak pozostaję w niezmiennym zachwycie nad początkami tego rodu i postaciami Mieszka I i Chrobrego.

To kolejna z przeczytanych przeze mnie książek traktujących o historii Piastów. I jak to ostatnio bywa - z polecenia czytelników LC. Bardzo mi przypadła do gustu ta pozycja, bo w przystępny sposób ukazuje najważniejsze postaci z pierwszego królewskiego rodu Polski, od Mieszka I do Kazimierza Wielkiego. To, co mi bardzo przypadło do gustu to przystępny, zarówno pod względem...

Jasienica w pigułce co jednak nie umniejsza jej wartości. Osobiście przeczytałem z przyjemnością i choć zawiera kilka drobnych błędów to jednak polecam ją serdecznie każdemu neoficie, który chce zagłębić naszą mroczną przeszłość.

Jasienica w pigułce co jednak nie umniejsza jej wartości. Osobiście przeczytałem z przyjemnością i choć zawiera kilka drobnych błędów to jednak polecam ją serdecznie każdemu neoficie, który chce zagłębić naszą mroczną przeszłość.

Książka warta przeczytania. Inspirująca. W konfrontacji z klasycznymi pozycjami, traktującymi o początkach państwowości polskiej rozszerza horyzonty i pozwala na wyrobienie sobie pełniejszego obrazu powstawania państwa i kształtowania się narodu polskiego.
Autor powołuje się często na inne pozycje literackie i kroniki,
przy okazji rozprawiając się z Galem Anonimem, Janem Długoszem a zwłaszcza z przerysowanym i mało wiarygodnym opisem faktów sporządzonym ręką Wincentego Kadłubka.
Ale i sam nie ustrzegł się błędów faktograficznych.
W rozdziale dotyczącym Bolesława II Szczodrego, zwanego też Śmiałym lub Szalonym, podaje stopień pokrewieństwa z Bolesławem Chrobrym określając go jako prawnuka Chrobrego (słusznie zresztą),by na końcu rozdziału potraktować go jako "wnuka".
Ciekawie zresztą w tym samym rozdziale została opisana historia biskupa krakowskiego Stanisława ze Szczepanowa, który w większości źródeł przedstawiany jest jako ofiara Bolesława Śmiałego, gdyż król skonfliktowany z biskupem skazał go na obcięcie członków. Przyczyn konfliktu biskupa z królem podaje się wiele, w zależności kto się wypowiada, i do dzisiaj nie wiemy niczego pewnego, same spekulacje. Przy czym strona kościelna oczywiście wzięła w obronę biskupa i doprowadziła do jego kanonizowania przez papieża.
Przed wojną rząd II RP zwrócił się do stolicy apostolskiej o zniesienie święta Stanisława Szczepanowskiego, przypadającego 8 maja i wykreślenie go z listy świętych. Ostatecznie sprawa nie została rozstrzygnięta po myśli polskiego rządu a dodatkowo biskup krakowski Sapieha, wrogo nastawiony do J. Piłsudskiego, zrobił wszystko aby jeszcze wzmocnić kult św. Stanisława. Po wojnie dwa największe autorytety stanęły w obronie św. Stanisława: prymas tysiąclecia Wyszyński, który mówił o "męczenniku zabitym przy ołtarzu przez Bolesława Śmiałego" oraz papież Jan Paweł II, określający go "patronem ładu moralnego" w Polsce."
A im większa legenda o biskupie Stanisławie, tym gorsza opinia o jego domniemanym prześladowcy.
Skoro jeden uosabia dobro, drugi musi reprezentować zło, i nie ma tu miejsca na półśrodki.
Jest to ewidentny przykład starć dwóch światów, z których jeden do swojej działalności i podejmowanych decyzji nie potrzebuje nawet potwierdzenia wiarygodności zdarzeń.
Im mniej wiarygodna jest historia, im więcej jest w niej białych plam, tym lepiej dla budowanej legendy.
Mamy wiele przykładów rozstrzygania podobnych konfliktów nawet w czasach nam współczesnych.

Książka warta przeczytania. Inspirująca. W konfrontacji z klasycznymi pozycjami, traktującymi o początkach państwowości polskiej rozszerza horyzonty i pozwala na wyrobienie sobie pełniejszego obrazu powstawania państwa i kształtowania się narodu polskiego.
Autor powołuje się często na inne pozycje literackie i kroniki,
przy okazji rozprawiając się z Galem Anonimem, Janem...

Ciekawe, bardziej prawdziwa historia niz ta ze szkoly.
Duzo zapozyczen z Jasienicy wiec jak ktos czytać te pozycje to re sobie moze darowac.

Ciekawe, bardziej prawdziwa historia niz ta ze szkoly.
Duzo zapozyczen z Jasienicy wiec jak ktos czytać te pozycje to re sobie moze darowac.

Wiele ciekawych informacji dotyczącej dynastii Piastów. Tego się w szkole nie dowiemy.

Wiele ciekawych informacji dotyczącej dynastii Piastów. Tego się w szkole nie dowiemy.

Bardzo ciekawa pozycja. Zupełnie inne spojrzenie na dynastię Piastów niż to było w szkole. Daje sporo do myślenia.
Ta książka powinna być, moim skromnym zdaniem, suplementem do podręczników historii i to już od szkoły średniej. Dla studentów historii i dla mediewistów to pozycja obowiązkowa.
Dopiero połączenie informacji z tej książki z oficjalną wersją historii z lekcji daje pełny obraz średniowiecznej Polski zdominowanej przez "drapieżny ród Piastów".

Bardzo ciekawa pozycja. Zupełnie inne spojrzenie na dynastię Piastów niż to było w szkole. Daje sporo do myślenia.
Ta książka powinna być, moim skromnym zdaniem, suplementem do podręczników historii i to już od szkoły średniej. Dla studentów historii i dla mediewistów to pozycja obowiązkowa.
Dopiero połączenie informacji z tej książki z oficjalną wersją historii z lekcji...

Lubię co jakiś czas wracać do tematyki początków państwa polskiego i pierwszych władców, dlatego obserwuję nowości wydawnicze i szukam też innych, starszych pozycji literaturowych z tego zakresu. Książkę Sławomira Leśniewskiego, pomimo zarzutu niektórych czytelników, że pisze również o wydarzeniach z innych epok, zdecydowanie polecam. Kamil Janicki i inni autorzy również wykraczają poza jedną epokę, stąd nie sądzę, aby to był argument mający świadczyć o niekompetencji, czy niewystarczającej znajomości tematu. Leśniewski pisze w fantastyczny sposób, przede wszystkim pięknym językiem polskim, który zapewne niektórym czytelnikom wyda się zbyt trudny, ale inni będą się w jego zdaniach rozsmakowywać. Jedynie skopiowany od Janickiego sposób na zbeletryzowane wstępy rozdziałów jest elementem, który oceniam jako niepotrzebnie wprowadzony. Faktem też jest, że kolejne rozdziały czyta się trudniej, ale to głównie ze względu na mnogość postaci (mających najczęściej te same imiona) i wątków, ale to przecież nie wina autora :)

Lubię co jakiś czas wracać do tematyki początków państwa polskiego i pierwszych władców, dlatego obserwuję nowości wydawnicze i szukam też innych, starszych pozycji literaturowych z tego zakresu. Książkę Sławomira Leśniewskiego, pomimo zarzutu niektórych czytelników, że pisze również o wydarzeniach z innych epok, zdecydowanie polecam. Kamil Janicki i inni autorzy również...