W - S - T - Ę - P O - G – Ó – L – N - Y

Nowy Testament dzieli się na Ewangelie, Dzieje Apostolskie, Listy, oraz Apokalipsę Św. Jana.

Istota chrześcijaństwa zawarta jest w Ewangeliach, dlatego też na nich należy się skupić. Wszystkie cztery (Św. Mateusza, Marka, Łukasza, i Jana) opisują życie, działalność oraz naukę Jezusa Chrystusa, będącą fundamentalnym wzorcem postępowania dla każdego chrześcijanina i w ogóle każdego prawego człowieka, gdyż charakteryzuje się uniwersalną treścią. Ewangelię są do siebie podobne, opisują te samą tematykę, choć pewne różnice da się zauważyć (np. u Marka raczej pozbawiona mów Chrystusa, czy fakt, iż słynna przypowieść o synu marnotrawna zawarta jest jedynie u Łukasza).

Dzieje Apostolskie swą nazwą mogą nieco wprowadzać w błąd, gdyż opisują losy zaledwie dwóch apostołów – Piotra i Pawła. Szczególnie życiorys Pawła jest niezwykle intrygujący jako wyśmienity przykład cudownego nawrócenia prześladowcy chrześcijan.

Listy zawierające różnorodną tematykę są generalnie niedługie, choć ilościowo jest ich bardzo dużo w Nowym Testamencie (w stosunku np. do Ewangelii).

Apokalipsa Św. Jana to najtrudniejsza księga NT, stanowiąca ostatni akt dziejów Zbawienia.

E – W – A – N – G – E – L – I – E

Ze względu na płynność przekazu zdecydowałem się określone zagadnienia wypunktować. Wybór subiektywny. Korzystam głównie z pierwszej Ewangelii (Mateusza – Mt), gdyż wydaje mi się najbardziej przystępna.

I. STOSUNEK JEZUSA DO STAREGO TESTAMENTU

„Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo, albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić” (Mt, 5, 17).

Nauka Jezusa nie stanowi odrzucenia dziedzictwa Starego Testamentu, ale jest jego udoskonaleniem, ewolucją. Najbardziej chyba dobitnie jest to widoczne, gdy Chrystus odrzuca starotestamentową zasadę „oko za oko, ząb za ząb” ,a nakazuje miłosierdzie prześladowcom (Mt, 5, 38 – 39). Nie znaczy to, że Chrystus neguje ST jako całość, ale tę konkretną, pojedynczą kwestię. Istota starotestamentowej nauki, czyli Dekalog jest jak najbardziej przez Jezusa głęboko szanowana.

II. NAKAZ POJEDNANIA

„Jeśli, więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam sobie przypomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar twój przed ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim” (Mt, 5, 23 – 24).

III. PRAWDOMÓWNOŚĆ I JASNOŚĆ

„Niech wasza mowa będzie: Tak, tak, nie, nie. A co nadto jest od złego pochodzi” (Mt, 5, 37).

Bądźcie szczerzy, mówcie otwarcie jasno i zwięźle. Żadnych niedomówień i półsłówek. Nie zawierajcie kompromisu ze złem, ale je odrzucajcie.

IV. CZYSTOŚĆ ZAMIARÓW, UNIKANIE OBŁUDY

„Strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli (...) Kiedy, więc dajesz jałmużnę nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili (...) Modląc się nie bądźcie gadatliwi jak poganie (...) Kiedy pościcie nie bądźcie posępni jak obłudnicy... aby pokazać ludziom, że poszczą (...)” (Mt, 6, 1 – 18).

Nie róbcie sztucznych gestów na pokaz, ale czyńcie dobro ze szczerego serca.

V. BOGACTWO MATERIALNE NIE JEST PRIORYTETEM W ŻYCIU

„Nikt nie może dwóm panom służyć. Bo albo jednego będzie nienawidził, a drugiego miłował; albo z jednym będzie trzymał, a drugiego wzgardzi. Nie możecie służyć Bogu i Mamonie” (Mt, 6, 24).

Dążenie do dóbr materialnych nie może być wyłącznym priorytetem w życiu, odbywać się kosztem pogwałcenia fundamentalnych zasad moralności, humanitaryzmu, a przede wszystkim stać w sprzeczności z chrześcijańską nauką, której źródło tkwi w Bogu.

VI. POWŚCIĄGLIWOŚĆ W SĄDZENIU

„Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni. Bo takim sądem, jakim sądzicie, i was osądzą; i taką miarą jaką wy mierzycie i wam odmierzą. Czemu to widzisz drzazgę w oku swego brata, a nie dostrzegasz belki we własnym oku?” (Mt, 7, 1 – 3).

Nie chodzi o to, aby w ogóle nie sądzić, ale żeby to robić sprawiedliwie, czyli tak jakbyście chcieli aby i was osądzano. Jeśli macie w jakiejś sprawie sporo na sumienie to powstrzymujcie się przed wytykaniem cynicznie komuś czegoś, jak sami macie dużo większe przewiny.

VII. WYTRWAŁOŚĆ W DĄŻENIU DO CELU

„Proście, a będzie wam dane, szukajcie a znajdziecie, kołaczcie, a otworzą wam” (Mt, 7, 7).

Wytrwałość w dobrej wierze popłaca. Nie należy w życiu się łamać, ale wytrwale dążyć do celu. To zaprocentuje, jeśli nie od razu, to w przyszłości. Kropla drąży skałę”.

VIII. ZŁOTA ZASADA POSTĘPOWANIA

„Wszystko więc, co chcielibyście, żeby wam ludzie czynili i wy im czyńcie” (Mt,7,12).

IX. OSTRZEŻENIE PRZED FAŁSZYWYMI LUDŹMI

„Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w owczej skórze, a wewnątrz są drapieżnikami. Poznacie ich po owocach” (Mt, 7, 15 – 16).

Nie ważne kto jakim jest na zewnątrz, jakie sprawia wrażenie, jaką funkcje sprawuje..., ale kim jest w istocie, jakie skutki sprowadza jego działalność, czy jest rzeczywiście dobrym człowiekiem czy tylko może obłudnie za takiego chce uchodzić, a w rzeczywistości ma nikczemne zamiary.

X. MOC WIARY

„Do setnika, zaś Jezus rzekł: «Idź, niech ci się stanie jak uwierzyłeś». I o tej godzinie jego sługa odzyskał zdrowie” (Mt, 8, 13).

W ewangeliach, cudach jakie Chrystus uczynił duży nacisk jest położony na kwestię żarliwej wiary w pomyślny rozwój wypadków, uzdrowień z chorób itp. Myślę, że można to odnieść generalnie do postawy życiowej – bądźmy optymistami, wierzmy w pomyślny rozwój zdarzeń, a tym większe szanse, że się uda, niż jakbyśmy z góry zakładali negatywny scenariusz.

XI. STANOWCZE OPOWIEDZENIE SIĘ PO STRONIE DOBRA

„[Jezus:]Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest Mnie godzien” (Mt, 10 , 38).

Nie można będąc chrześcijaninem przejść przez życie wyłącznie lekko, łatwo i przyjemnie uciekając od odpowiedzialności, problemów, lecz należy je rozwiązywać w duchu Ewangelii.

XII. GRZECH WIECZNY

„Każdy grzech i bluźnierstwo będą ludziom odpuszczone, ale bluźnierstwo przeciwko Duchowi Świętemu nie będzie odpuszczone” (Mt, 12, 31).

Chyba nie tylko ja mam z tym fragmentem pewien problem. Trudno sobie wyobrazić, aby zacytowane bluźnierstwo było niewybaczalne, a przykładowo tak ciężki grzech jak zabójstwo człowieka mógł zostać wybaczony... Myślę, że clou problemu może stanowić odpowiedź na pytanie czym jest „bluźnierstwo przeciw Duchowi Świętemu”? Być może zabójstwo jako sprzeczne z dekalogowym przykazaniem (Nie zabijaj!) mieści się w formule bluźnierstwa Ducha Św.?

Z drugiej strony trzymając się ścisłej, wąskiej, literalnej definicji grzechu wiecznego możemy stwierdzić, że bluźnić przeciw Duchowi Świętemu oznaczać może największy akt świadomej wrogości człowieka wobec Boga. Człowiek nie może Boga dotknąć, uderzyć, zabić... Może co najwyżej bluźnić przeciwko niemu. I to zdaje się być największy akt bezpośredniego sprzeciwu istoty ludzkiej wobec Boga. O ile zabicie człowieka może być jedynie pośrednio skierowane na Boga jako przekroczenie jego przykazania, o tyle bezpośrednio tyczy się zabitej ofiary. O tyle bluźnienie przeciw Duchowi Św. jest aktem nienawiści bezpośrednio skierowanym przeciw Bogu i w tym sensie może być potraktowane jako grzech największy, gdyż jest zerwaniem z Dobrem Najwyższym, zaprzeczeniem własnego zbawienia.

XIII. PRAWDZIWA NIECZYSTOŚĆ

„Nie to co wchodzi do ust, czyni człowieka nieczystym, ale co z ust wychodzi, to właśnie czyni go nieczystym” (Mt, 15, 11).

Nieczystość moralna czyni człowieka prawdziwie nieczystym.

IX. ZGORSZENIE

„Lecz kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą we Mnie, temu byłoby lepiej kamień młyński zawiesić u szyi i utopić go w głąb morza” (Mt, 18, 6).

Szczególne napiętnowane są czyny polegające na skrzywdzeniu, sprowadzaniu na złą drogę młodych, niewinnych czy nieświadomych – dzieci.

„Otóż, jeśli twoja ręka lub noga jest dla ciebie powodem do grzechu odetnij ją i odrzuć od siebie. Lepiej jest dla ciebie wejść do życia ułomnym lub chromym, niż z dwiema rękami lub nogami być wrzucony w ogień wieczny” (Mt, 18, 8).

Zdaje się to być figura literacka. Chodzi o konieczność skutecznego unikania okazji do grzechu. Trzeba stanowczo unikać pokus grzesznych, które pozornie przynoszą krótkotrwałą korzyść, gdyż w finalnym rozstrzygnięciu powodują zgubę.

X. OBOWIĄZEK PRZEBACZENIA

„ «Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat zawini względem mnie? Czy aż siedem razy?» Jezus mu odrzekł: «Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem»” (Mt, 18, 21 – 22).

Nikomu nie należy zamykać drogi do możliwości poprawy.

XI. MAŁŻEŃSTWO

„Co więc Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela (...) Kto oddala swoją żonę – chyba, że w wypadku nierządu – a bierze inną, popełnia cudzołóstwo” (Mt, 19, 6 – 9).

Małżonkowie mają obowiązek dążyć zawsze do zgodnego współżycia.

XI. SPRAWIEDLIWOŚĆ

„Oddajcie więc cezarowi, to co do cezara należy, a Bogu to co należy do Boga” (Mt, 22, 21).

Nie należy ulegać prowokacji, ale sprawiedliwie postępować. Każdemu dawać to co mu się należy.

XII. POKORA

„Kto się wywyższa będzie poniżony, a kto się poniża będzie wywyższony” (Mt, 23, 12).

Lepiej być pokornym i cierpliwym niż się nadto wywyższać i doznać gorzkiego rozczarowania.

XIII. POTRZEBA CZUJNOŚCI

„Czuwajcie więc, bo nie wiecie, w którym dniu Pan wasz przyjdzie” (Mt, 24, 42).

Cokolwiek się robi, należy postępować uczciwie i rzetelnie, mając zawsze czyste sumienie.

XIV. GOSPODARNOŚĆ POPŁACA

„Bo kto ma, temu będzie dane; a kto nie ma, temu nawet zabiorą to co mu się wydaje, że ma” (Łk, 8, 18).

Osoba rzetelna - gospodarna zyska, a marnotrawca czy leń straci. Bądźmy aktywni, a nie bierni.

XV. POMOC POTRZEBUJĄCYM

„Bo byłem głodny, a daliście mi jeść (...) Byłem przybyszem, a przyjęliście mnie (...) Byłem w więzieniu a przyszliście do mnie (...) Wszystko co uczyniliście jednemu z tych moich braci najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt, 25, 35 – 40).

Należy pomagać słabym, chorym, biednym, uciśnionym, potrzebującym...

XVI. PUŁAPKA NADMIERNEGO FORMALIZMU

„To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu” (Mk, 2, 27).

Nie bądźcie nazbyt formalistami szczegółowo przestrzegającymi najdrobniejszych zaleceń w każdej sytuacji. Ważniejsze przykładowo od tego, czy w czasie postu zdarzy mi się zjeść kawałek mięsa, jest to czy będę postępował wobec bliźniego jak kierujący się dobrem prawdziwy chrześcijanin.

XVII. POŚWIĘCENIE

„Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Jeśli ziarno pszenicy, wpadłszy w ziemię, nie obumrze, zostanie samo jedno, ale jeśli obumrze, przynosi plon obfity” (J, 12, 24).

Wielokrotnie czytałem ten fragment. Zaczerpnięty z Biblii stanowi między innymi myśl przewodnią jednej z najgenialniejszych powieści wszech czasów – „Braci Karamazow” Fiodora Dostojewskiego.

Chrystus umarł na krzyżu, aby zbawić ludzkość. Obumarł, zmartwychwstał i tym samym wydał plon obfity. My tego nie musimy robić, lecz powinniśmy przeżyć swoje życie jak najbardziej godnie i owocnie, nie tyle dla ogółu, co dla naszych rodzin, najbliższych, aby pozostawić po sobie coś wartościowego, a nie tylko biernie i jałowo przejść przez ziemski żywot.

XVIII. PRZYPOWIEŚCI

Wiele przypowieści zawierają Ewangelie. Zbyt długa byłaby recenzja, gdyby je wszystkie omawiać, dlatego wskaże te wybrane. Najlepiej samemu je przeczytać u źródła, gdyż są świetnie objaśnione w Piśmie. U Św. Mateusza przypowieści są zawarte w: Mt, 13; Mt, 18, 12 - 14; Mt, 18, 23 – 35; Mt, 20, 1 – 16, Mt, 21, 28 – Mt, 22, 1 – 14; Mt, 25, 1 – 30.

Z Ewangelii Św. Łuksza warto zwrócić uwagę na przypowieść o Miłosiernym Samarytaninie (Łk, 10, 30 – 37) oraz Synu Marnotrawnym (Łk, 15, 11 – 32). Pierwsza wskazuje, że należy pomagać każdemu, kto jest w naglącej potrzebie/niebezpieczeństwie, druga iż nikomu nie można zamykać szansy do nawrócenia się z błędnej drogi.

L – I – S – T – Y

List do Rzymian zawiera obowiązek posłuszeństwa wobec władzy świeckiej, gdyż pochodzi ona od Boga (Rz, 13, 1 – 7).

W pierwszym liście do Koryntian szczególnie należy zwrócić uwagę na przepiękny „Hymn o miłości” (1 Kor, 13, 1 – 13) nazwany Pieśnią nad pieśniami Nowego Testamentu, warto w całości przeczytać, zacytuje fragment:

„Miłość cierpliwa jest,
łaskawa jest.
Miłość nie zazdrości,
nie szuka poklasku,
nie unosi się pychą;
nie jest bezwstydna,
nie szuka swego,
nie unosi się gniewem,
nie pamięta złego (...)

Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość – te trzy:
największa z nich [jednak] jest miłość. ”

http://www.biblijni.pl/1Kor,13,1-13

Pierwszy list do Tesaloniczan opisuje zasady ładu moralnego chrześcijan oparte na szerzeniu miłosierdzia, dobroci i unikaniu wszelkiego zła ( 1 Tes, 5, 12 – 22).

List Św. Jakuba Apostoła wskazuje, iż wiara bez uczynków jest martwa (Jk, 2, 14 – 26).

W Liście Św. Jana Apostoła jest zawarte ostrzeżenie przed fałszywymi nauczycielami: „Umiłowani, nie każdemu duchowi dowierzajcie, ale badajcie duchy, czy są z Boga, gdyż wielu fałszywych proroków pojawiło się na świecie (...) Duch, który nie uznaje Jezusa, nie jest z Boga i to jest duch antychrysta” (1 J, 4, 1 – 3).

List Św. Judy zawiera zachętę do walki o wiarę, nakaz miłości i modlitwy, ostrzeżenie przed grzesznością (Jud).

A – P – O – K – A – L – I – P – S – A Ś – W J – A – N - A

Apokalipsa Świętego Jana stanowi ostatni akt dziejów ludzkości i Kościoła zapoczątkowany pierwszą księgą Starego Testamentu – Księgą Rodzaju.

Jest to niezwykle trudna i niejednoznaczna część Biblii. Rzym przedstawiony jako „Wielka nierządnica”, smok chcący pożreć dziecię niewiasty, wizje trąb, krwawa rozprawa z siłami ciemności i niewiernymi... Momentami można odnieść wrażenie, że czyta się jakąś rzeź wołyńską, ale w skali ogólnoświatowej... Konia z rzędem kto potrafi to wszystko ogarnąć... Wiele tu niejasności, metafor, odniesień (także do Starego Testamentu).

Na szczęście główny przekaz całej Apokalipsy jest jasny. Chrystus zwycięży (a wraz z nim cały Kościół). Szatan zostanie ostateczny pokonany i nastanie NOWE JERUZALEM, czyli stępujące z nieba miasto. Ale nie będzie w nim miejsca dla wszystkich. Znajdą tam się tylko Zbawieni. Natomiast grzesznicy; łajdacy, czarownicy, rozpustnicy, zabójcy , bałwochwalcy i „każdy kto kocha kłamstwo i nim żyje” będzie w jeziorze gorejącym ogniem i siarką.

W - S - T - Ę - P O - G – Ó – L – N - Y

Nowy Testament dzieli się na Ewangelie, Dzieje Apostolskie, Listy, oraz Apokalipsę Św. Jana.

Istota chrześcijaństwa zawarta jest w Ewangeliach, dlatego też na nich należy się skupić. Wszystkie cztery (Św. Mateusza, Marka, Łukasza, i Jana) opisują życie, działalność oraz naukę Jezusa Chrystusa, będącą fundamentalnym wzorcem...