Głębokie.
Ta głębia mnie pogłębia i sprawia, że tonę.

Skończyłam czytać książkę pt. "Nowy wspaniały świat". Jak sama nazwa wskazuje jest to przerażająca wizja świata w przyszłości, konkretniej w 2541 roku.
Autentycznie przeraża.
I daje do myślenia.
Bardzo.
Świat jest sztuczny, chory, pusty, sterylny, pozornie szczęśliwy i pozbawiony głębszych uczuć. Ludzie żyją "uwarunkowani" na to, żeby lubić to, co jest. Są zniewoleni i tego nie widzą. W tej niewoli są szczęśliwi.
I jest Dzikus, John. Człowiek z innego świata, z rezerwatu, gdzie przebywają odgrodzeni od rzeczywistości "niereformowalni".
To są ludzie, którzy nigdy nie przystosują się do nowego wspaniałego świata. Ludzie, którzy są ostatnimi normalnymi w tym chorym miejscu. Ludzie, którzy wyginą.
I tu rodzi się pytanie;
Kim ja chcę być?
Chcę żyć w wygodzie, zniewoleniu, pozornym szczęściu, z płytkimi uczuciami, upojona narkotykiem soma, oddając się bezosobowym stosunkom seksualnym bez miłości, ale przy okazji nie doświadczając nigdy bólu i cierpienia, wiecznie będąc cholernie szczęśliwą częścią identycznego społeczeństwa?
A może wolę zaznać smutku, bólu, trosk, cierpienia, tęsknoty, palącej miłości, rozpaczy, samotności, ale i odczuwać piękno, sztukę, radość, prawdziwą ekstazę... wolność? Być sobą?
Ja znam odpowiedź, za Dzikusem powtarzam głośno:
"Ja nie chcę wygody. Ja chcę Boga, poezji, prawdziwego niebezpieczeństwa, wolności, cnoty, chcę grzechu."
I wiem, że tym samym skazuję się na ból, cierpienie, rozpacz, zwłaszcza, jako osoba bardzo wrażliwa, ale wolę to. Wolę to od chorego życia w pseudoidealnym, zniewolonym świecie.

Głębokie.
Ta głębia mnie pogłębia i sprawia, że tonę.

Skończyłam czytać książkę pt. "Nowy wspaniały świat". Jak sama nazwa wskazuje jest to przerażająca wizja świata w przyszłości, konkretniej w 2541 roku.
Autentycznie przeraża.
I daje do myślenia.
Bardzo.
Świat jest sztuczny, chory, pusty, sterylny, pozornie szczęśliwy i pozbawiony głębszych uczuć. Ludzie żyją...