Rozpala emocje. Rodzina. Nie książka.
Widać je w ilości badaczy, naukowców i historyków, penetrujących zagadnienia z nią związane.
Widać je w kulturze masowej, w postaci publikacji, filmów, książek a nawet gier komputerowych.
Widać je w końcu, w sporach etyków, teologów, eksploratorów i kronikarzy.
Puzo formalnie i literalnie do nich dołączył. Ze swą wariacją.
Na bazie dotychczasowej wiedzy na temat rodziny, wysnuł własną koncepcję chrześcijańskiej mistyfikacji, którą uprawiali.
Zrobił to jednak powierzchownie, gdyż stos zagadnień, które poruszył, skutecznie przysypał meritum.
Rozmachu się więc nie spodziewajmy. Wyprodukował to językiem prostym, niewyszukanym a nawet przaśnym.
Niczym dziwnym nie jest natomiast, podejście autora do kwestii obyczajowości i moralności, skoro nawet faktografowie różnią się w tym względzie. Mario nie zrobił z Borgiów diabłów wcielonych, gdyż zrobiła to przed nim historia. Myślę, że nawet próbował ich obronić, rozgrzeszyć, usprawiedliwić. Podyskutował sobie z faktami. W usta jednej z bohaterek wkłada cisnące się pytania. Czy człowiek ma prawo decydować za drugiego, obojętnie jakie przekonania religijne lub polityczne nim kierują? Potwierdza również, że niezależnie kto w danej chwili jest u steru, pieniądz rządził, rządzi i rządzić będzie światem. Co do tego Puzo nie pozostawia złudzeń. Wracam do emocji. W jego książce ich nie ma. Żal. Materiał aż się o nie prosił. Na koniec fundamentalne pytanie.
Ile zła godzi się uczynić w imię dobra?
Wydaje mi się, że wiem. Nic.

Rozpala emocje. Rodzina. Nie książka.
Widać je w ilości badaczy, naukowców i historyków, penetrujących zagadnienia z nią związane.
Widać je w kulturze masowej, w postaci publikacji, filmów, książek a nawet gier komputerowych.
Widać je w końcu, w sporach etyków, teologów, eksploratorów i kronikarzy.
Puzo formalnie i literalnie do nich dołączył. Ze swą wariacją.
Na bazie...