Książka Anny Karpińskiej ,, Nie zabijaj tej miłości '' jest tak naprawdę opisem życia. Całego. I tego życia, który dzielimy z kimś w czterech ścianach, i opisem życia tego, które mamy w pracy ( obowiązki , zadania, problemy), opisem życia, który dzielimy z sąsiadami, rodziną. Tak często jest. Nie dość, że mamy problemy w związku to użerać musimy się z rodziną męża, żony czy ze swoja własną i na siłę jeść te serniki czy szarlotki ciasta firmowe gospodyń, na przymus pić kolejny kieliszek arcy smacznej nalewki teścia, czy wysłuchiwać kolejnych sukcesów braci, sióstr, szwagrów, szwagierek czy innych pociotaków. Silić się na uśmiech z powodu kolejnego członka rodziny ! Ród nie zaginie, nazwisko przetrwa. Ma już ustaloną pozycję w rodzinie. Dzieciak jeszcze nie przyszedł na świat już ma kancelarię i kamienicę na koncie. O zgrozo ! Tak właśnie wygląda nasze życie. Autorka trafnie pomiędzy historię dwóch małżeństw wplatała szarości dnia codziennego. Tak naprawdę w życiu piękne są tylko chwile jak śpiewał Rysiek Riedel :)
Ale do rzeczy. Książka pokazuje rozpad małżeństw. Przyczyny, skutki i próbę wyjścia z impasu. Pokazuje całkiem inne oblicze partnerów , pokazuje jasną i ciemną stronę ludzkiej natury. Kiedy ktoś wyjmie mały element z naszej budowy, wszystko leci na łeb na szyję . Nagle zauważamy pazerność, chciwość męża, zauważamy, że mąż nie patrzy na nas już tak jak dawniej, jest despotą jest tyranem. Ustawił nas jak program w telewizorze. Żona nie jest dla nas już taka jak kiedyś, jest zaabsorbowana czymś, a raczej jak się okazuje kimś inny, ma wszystko w poważaniu, męczy ją nasza osoba, a leci jak na skrzydłach do.....kogoś innego. To na jego widok ma zamglone spojrzenie i się uśmiecha. I tak można mnożyć. I dzielić, bo książka jest też o dzieleniu. Dzieleniu miłości, która tak naprawdę się już dawno wypaliła, oboje nie są bez winy. Nie walczą o ten związek zarówno On jak i Ona . Ewentualne podrygi to efekt presji ze strony rodziny czy znajomych. Co oni powiedzą ? Przecież byliśmy takim wspaniałym małżeństwem. Walczymy kochanie ! Ale o co ?Teraz ? Teraz to dotarło, jak już walczyć nie ma o co. O miłość w związku trzeba walczyć codziennie. Codziennie się starać . Najtrudniejsza jest taka codzienna miłość. Pomiędzy kęsem kanapki, łykiem kawy, a niewyniesionym workiem ze śmieciami.
Walka odbyła się parę chwil za późno... jesteśmy obcymi dla siebie ludźmi. A te wszystkie kolacje, te wycieczki i wypady za miasto to utopia. Graliśmy swoje role jako mąż i żona, ale już nic nas nie łączy. Przyzwyczajenie. Żyjemy już nie dla siebie nawzajem , ale dla opinii publicznej. Życia nie można zagrać trzeba je przeżyć .
Koniec. Nie mógł być inny. Jeżeli Marek by przeżył i wrócił do Ani książka stała by się kolejnym gniotem literackim. Zbyt ,, happy- endowo'' by się zrobiło. A czy tak wygląda życie, że wszystko się kończy dobrze ? I ciotka wyzdrowiała i Basia znalazła Wojtka, i Piotrek zaakceptował go, i mama Ani poznała Witolda i...i...i co dalej ? Życie nie zawsze kończy się happy endem. Tak właśnie wygląda prawdziwe życie. Czekamy, nasza miłość jest i nagle wszystko się kończy. Spada na nas jak grom z jasnego nieba. Tam daleko w Afganistanie jest mój mąż, mój syn, mój ojciec. Tam jest moja największa miłość. Po drugiej stronie rebelii też jest czyjś mąż, ojciec , syn, córka, czyjaś największa miłość. Czyjeś największe marzenie. I nagle bum. Cisza zostają tylko łzy, wspomnienia i niespełnione marzenia. Książka kończy się prawdziwie. Kończy się także refleksją. Należy doceniać to co mamy i może czasem zamiast pokazywać się jako mężczyzna na wojnach, pokażmy , że jesteśmy mężczyzną , ale z innej strony. Nie jadę już więcej ! Mam rodzinę i dla nich żyję ! Zostaję ! Są różne sposoby na pokazanie swojej odpowiedzialności i pokazani , że jest się prawdziwym mężczyzną.

Reasumując. Mimo wad jakie książka posiada, mimo pozornej infantylności warto w sumie ją przeczytać. Tam pokazane jest prawdziwe życie. Nasze bolączki, problemy, kłopoty, ale także chwile szczęścia, dla których warto żyć.

Książka Anny Karpińskiej ,, Nie zabijaj tej miłości '' jest tak naprawdę opisem życia. Całego. I tego życia, który dzielimy z kimś w czterech ścianach, i opisem życia tego, które mamy w pracy ( obowiązki , zadania, problemy), opisem życia, który dzielimy z sąsiadami, rodziną. Tak często jest. Nie dość, że mamy problemy w związku to użerać musimy się z rodziną męża, żony czy...