,,[...] Z początku Hajime i Zero-Jeden wydają się absolutnie do siebie nie pasować lecz nie wolno wyciągać pochopnych wniosków. Każdy kryje w sobie nie widoczne na pierwszy rzut oka cechy, które sprawiają, że staje się on bardziej intrygujący. Należy do tego dodać także zarówno znaną jak i nieznaną przeszłość Szubiennika. [...]

Historia oraz relacja między głównymi bohaterami rozwija się swoim własnym spokojnym tempem, zazwyczaj narzucanym przez aktualnie prowadzoną sprawę, czy śledztwo. Widać jednak, że nie ma tutaj takich problemów jak nietolerancja i jedynym co pozostaje to powolne rozumienie swoich własnych uczuć. Najbardziej lubię momenty gdy Zero-Jeden ukazuje swoje prawdziwe oblicze i wtedy właśnie widzimy, że Hajime w rzeczywistości nie jest mu tak do końca obojętny.[...]''

Reszta recenzji na moim blogu:
https://pomowmyoliteraturze.blogspot.com/2018/04/ludzie-potrafia-byc-najwiekszymi.html#more

,,[...] Z początku Hajime i Zero-Jeden wydają się absolutnie do siebie nie pasować lecz nie wolno wyciągać pochopnych wniosków. Każdy kryje w sobie nie widoczne na pierwszy rzut oka cechy, które sprawiają, że staje się on bardziej intrygujący. Należy do tego dodać także zarówno znaną jak i nieznaną przeszłość Szubiennika. [...]

Historia oraz relacja między głównymi...

Bardzo podoba mi się kreska autora. W tym tomie poznajemy kolejnych bohaterów. Szkoda, że na kolejną część znowu będzie trzeba bardzo długo czekać.

Bardzo podoba mi się kreska autora. W tym tomie poznajemy kolejnych bohaterów. Szkoda, że na kolejną część znowu będzie trzeba bardzo długo czekać.

Fajne. Trochę mi przypomina "Mrocznego grabarza.." , bo też dwójkami chodzą. Historia się powoli rozkręca. I w takim momencie żeby skończyć...

Fajne. Trochę mi przypomina "Mrocznego grabarza.." , bo też dwójkami chodzą. Historia się powoli rozkręca. I w takim momencie żeby skończyć...

po prostu uwielbiam ten nienachalny wątek męskich relacji. Brawo.

po prostu uwielbiam ten nienachalny wątek męskich relacji. Brawo.