Właściwie to wszyscy mężczyźni powinni spędzić trochę czasu w celach śmierci. Byliby o wiele bardziej przyjaźni dla kobiet”, mówi Hester, tuż po ślubie, który został zawarty „z rękawiczką”; per procura. Ukochanego na ślubie reprezentował pełnomocnik, gdyż on sam nigdy już nie opuści więzienia. Z Hester i z innymi kobietami, które zdecydowały się na związki z mieszkańcami cel śmierci rozmawia Linda Polman; towarzyszy im w widzeniach, publikuje fragmenty korespondencji, zapisy z czatów internetowych. Sprawia, że razem z nią czytelnik zaczyna się zastanawiać, co powoduje, że kobiety z całych Stanów Zjednoczonych, ale i z Europy szukają kontaktu akurat ze skazanymi na śmierć?

Czy to syndrom Pięknej i Bestii, ekscytująca świadomość bliskości potwora popycha je do związku ze skazanymi za gwałty i morderstwa? A może cierpią po prostu na hybrysofilię; rodzaj zaburzenia osobowości, które cechuje m.in fascynacja i pociąg do kryminalistów ? Czy objawia się w ten sposób syndrom matkowania; kobiety widzą w mordercy dziecko i czują potrzebę zajmowania się nim i chronienia go? Czy kieruje nimi może zwykła potrzeba, by stać się dla kogoś najważniejszą osobą w życiu? W pustym życiu, kiedy nie sposób już odpowiedzieć na pytanie, które zadaje narratorka: „Czy mąż i dzieci unikali jej, bo ciągle gderała, czy gderała dlatego, że mąż i dzieci jej unikali?”
„Nawet Dziewicę Maryję skłoniliby do zdjęcia majtek swoim gadaniem” – tak władze Arizony podsumowały badania dotyczące odpowiedzi i reakcji więźniów na ogłoszenia więźniów”, więc może tak działał ich urok?

Kobiety i ich historie to jednak tylko niewielki fragment książki, wbrew temu, co sugeruje tytuł. Książka Lindy Polman to publikacja de facto poświęcona karze śmierci. Opisuje ją całościowo: metody uśmiercania - powieszenie, krzesło elektryczne, rozstrzelanie, śmiertelny zastrzyk, ostatnie posiłki więźniów, ostatnie słowa, przebieg konkretnej egzekucji, którą obserwują zarówno bliscy skazanego jak i ofiary. Co najciekawsze, autorka kreśli w swoim reportażu bardzo ciekawy i miejscami przerażający obraz amerykańskiego systemu sądownictwa, zwracając uwagę przede wszystkim na fakt, że karę śmierci otrzymują nie najgroźniejsi przestępcy, ale Ci, którzy mają najgorszych adwokatów. A zdarzają się tacy przydzieleni „z urzędu”, jak pewien 72 – latek, który przespał całą rozprawę, informując sąd i swojego klienta, że to pora w której on zawsze ucina sobie drzemkę, a konstytucja tego nie zabrania.

Piętnuje sytuacje, kiedy karę śmierci orzeka się w stosunku do osób chorych psychicznie, jak Andre Thomas, który zamordował swoją żonę i dwójkę dzieci za namową Boga; następnie wyciął im serca i zabrał je w kieszeni do domu, żeby je oczyścić. Po aresztowaniu, już w więzieniu, wydłubał sobie oko, także za namową Boga. Został skazany na śmierć, kilka lat później wydłubał sobie drugie oko, które zjadł. Personel oddziału na którym przebywa Andre Thomas twardo tkwi jednak na stanowisku, że jego rozsądek i zdolność oceny sytuacji są w normie

Wytyka, że są stany, takie jak Teksas, Dakota, Oklahoma, Wirginia, które „chętnie” stosują karę śmierci, pokazuje, że na jej orzeczenie bardzo często wpływa… sytuacja finansowa danego hrabstwa. Ponoć prokuratorzy okręgowi tych najmniejszych modlą się, żeby los oszczędził im trzech rzeczy: pożaru lasów, tornada i spraw sądowych zakończonych skazaniem na śmierć; ciągną się one miesiącami, a procedury apelacyjne – latami i wiążą się z ogromnymi nakładami finansowymi. Albowiem „Nieżądanie kary śmierci jest tańsze. Wiem, że sprawiedliwość nie jest na sprzedaż, ale jeśli hrabstwo zbankrutuje…” mówi wprost jeden z bohaterów książki Lindy Polman.

Ona sama także nie ukrywa swojego stosunku do opisywanego tematu, narracja, którą prowadzi jest mocno subiektywna, Polman próbuje utrzymać dystans, jednak bez powodzenia - w pewnym momencie, pisząc o mieszkańcach cel śmierci stwierdza wprost: . „Jednak ja jestem europejskim mięczakiem i jest mi ich po cichu żal”. Zaraża tym współczuciem, wciąga w opowieść i sprawia niestety, że ofiary giną po raz drugi, tym razem w książce.

Skoda, że tak mało pisze o ludziach, których zabili, poćwiartowali, zgwałcili, udusili jakoś malutko. Ot, ofiary, skutek uboczny działań, które sprawiły, że mordercy zostali skazani na śmierć.

Właściwie to wszyscy mężczyźni powinni spędzić trochę czasu w celach śmierci. Byliby o wiele bardziej przyjaźni dla kobiet”, mówi Hester, tuż po ślubie, który został zawarty „z rękawiczką”; per procura. Ukochanego na ślubie reprezentował pełnomocnik, gdyż on sam nigdy już nie opuści więzienia. Z Hester i z innymi kobietami, które zdecydowały się na związki z mieszkańcami...