Choć o nastolatkach, dla współczesnych nastolatków książka ta może być ciężkawa w odbiorze, przedstawia szarą rzeczywistość lat 80-tych, kompletnie im obcą, świat, w którym nie było komputerów, telefonów komórkowych, półki w sklepach świeciły pustkami, a uczniowie pytani kim chcą zostać odpowiadali, że emigrantami.
Ale ten świat miał też swoją drugą stronę, i znają ją ci, których dzieciństwo i młodość przypadły na tamtą dekadę. Kiedy miało się naście lat, nawet wybuch reaktora jądrowego nie był w stanie zagłuszyć w człowieku niewinnej jeszcze, naiwnej radości życia. Co z tego, że trzeba było nosić stylonowe szkolne mundurki, że wszystko w sklepach, nawet buty, były na kartki, a ziemniaki trzeba było zastępować pęczakiem. Ważne było, żeby każdego piątku posłuchać listy przebojów Trójki, zaimponować chłopakowi fryzurą utrwaloną lakierem na cukrze i kłódką u szlufki dżinsów, a komunijne baleriny przerobić na szałowe pantofle. Ważne było, żeby mimo ciężkich czasów po prostu żyć i umieć cieszyć się tym życiem. I Ania Kropelka, bohaterka "Zielonego jabłuszka" ma ten błogosławiony dar - mimo matki za oceanem, która nie zamierza wrócić, braku ojca i fałszywych koleżanek w szkole. Docenia to, co ma - prababcię, babcię, dziadka, kota Dziurawca, przyjaźń z Bolkiem i plakaty swego bożyszcza, Limahl'a. Życie co rusz podstawia Ani nogę, ale nigdy nie łamie w niej do końca pogody ducha. Co ciekawe, Ania jako jedna z nielicznych, nie ma zamiaru nigdzie emigrować, biedna szara bajklandia, jak ją nazywa, jest jej miejscem na ziemi.
"Zielone jabłuszko" to zabawna i sentymentalna podróż w przeszłość.

Choć o nastolatkach, dla współczesnych nastolatków książka ta może być ciężkawa w odbiorze, przedstawia szarą rzeczywistość lat 80-tych, kompletnie im obcą, świat, w którym nie było komputerów, telefonów komórkowych, półki w sklepach świeciły pustkami, a uczniowie pytani kim chcą zostać odpowiadali, że emigrantami.
Ale ten świat miał też swoją drugą stronę, i znają ją ci,...