Jacek Dukaj - filozof, Jacek Dukaj - futurysta, Jacek Dukaj - megamózg, ale jest też Jacek Dukaj z poczuciem humoru, który z radością i lekkością małego chłopca bawi się pewnymi motywami, czy procesami historycznymi. Przestawia klocki, zmienia bieg, przestawia tory. Jednym z takich właśnie tekstów jest "Piołunnik". Rzecz dzieje się w 1986 roku w Polsce (a jakże!). Wiemy co się wtedy stało. Ale u Dukaja informacja o wybuchu w Czarnobylu i radioaktywnej chmurze zmienia się jedynie w polityczny kamuflaż. To nie awaria elektrowni atomowej, to katastrofa kosmiczna, w wyniku której rozpylona została substancja wskrzeszająca zmarłych.
Więcej, oczywiście, nie zdradzę, ale w opowiadaniu Dukaja nie bez znaczenia jest fakt, że akcja dzieje się w naszym pięknym kraju. Z naszymi umarłymi, naszymi mitami, naszymi zaszłościami.
Pointą jest zaskakująca. I wyzwalająca.
Czy polskość, szerzej narodowość, ciężar historii, narodowe mity, wszystko to, co jest częścią naszej tożsamości uskrzydla nas, czy jest kulą u nogi, drzazgą wbitą pod paznokieć?

Jacek Dukaj - filozof, Jacek Dukaj - futurysta, Jacek Dukaj - megamózg, ale jest też Jacek Dukaj z poczuciem humoru, który z radością i lekkością małego chłopca bawi się pewnymi motywami, czy procesami historycznymi. Przestawia klocki, zmienia bieg, przestawia tory. Jednym z takich właśnie tekstów jest "Piołunnik". Rzecz dzieje się w 1986 roku w Polsce (a jakże!). Wiemy co...