Może tak na wstępie zaznaczę, że niezbyt lubię książki, które człowiek musi trzymać siłą, by się nie zamknęły. To irytujące, gdy w najciekawszym momencie lub pod koniec rozdziału książka zamyka się i wysuwa ci się z dłoni, by z charakterystycznym 'plask' spaść na podłogę...
Ale poza tym, "Stoneheart" bardzo mi się podobała. Pierwszym plusem jest głowny bohater- George. Nie lubię, gdy w książce pierwsze skrzypce gra osoba wyidealizowana, bez problemów, silna niczym grecki bóg, wysportowana tak, że po przebiegnięciu 5 kilometrów jest w stanie zrobić salto mortale i mająca akurat pod ręką dodatkowy nabój na smoka. Ale nie lubię też "życiowych sierot", które na każdym kroku zaznaczają jakie to one biedne i nie potrafią podjąć najprostszej decyzji. George jest gdzieś po środku. Jego życie nie jest idealne, czasem smutne, czasem wesołe, ale potrafi sobie jakoś radzić w swojej rzeczywistości. Ale pewnego dnia, na dosyć pechowej wycieczce szkolnej, na której został oskarżony o przewrócenie stojaka z ulotkami i na której kłócił się ze swym nauczycielem, za co został ukarany staniem na holu i czekaniem, aż grupa skończy zwiedzać muzeum, niszczy rzeźbę, którą napotkał tuż przy wyjściu z budynku. I to wszystko jest początkiem jego kłopotów. Wielki, kamienny pterodaktyl rzuca się na niego, by go ukarać, a raczej zjeść za popełniony czyn. Po drodze dołączają się także salamandry, które mają podobne zamiary do pterodaktyla. A najgorsze jest jednak to, że nikt poza rzeczonym chłopakiem nie widzi tych stworzeń/ tworów. Z opresji ratuje go Kanonier, kolejna rzeźba, która niszczy pterodaktyla i salamndry. Potem uciekając przez park, przyciągają uwagę pewnej dziewczynki, która wbrew wszystkiemu ich widzi. Jest to skra mająca na imię Edie. Dołącza się do tej dziwnej grupy złożonej z gadającej rzeźby i chłopca, który chce tylko wrócić do domu. Przed dziećmi otwiera się świat Niewilondynu ze skazami, wiernym, Wędrowcem, przeklętnikami i krukami, które mimo dwukrotnego uśmiercenia żyją... Są tam Sfinksy i Czarny Mnich. I jest najdziwniejsza zasada: niewidać cię z wiernym lub skazą, ale za to samego już tak.

Może tak na wstępie zaznaczę, że niezbyt lubię książki, które człowiek musi trzymać siłą, by się nie zamknęły. To irytujące, gdy w najciekawszym momencie lub pod koniec rozdziału książka zamyka się i wysuwa ci się z dłoni, by z charakterystycznym 'plask' spaść na podłogę...
Ale poza tym, "Stoneheart" bardzo mi się podobała. Pierwszym plusem jest głowny bohater- George. Nie...