Czytając opis książki bałam się, że będzie to wzniosła, iście werterowska historia wielkiej, niespełnionej miłości. Jakim pozytywnym zaskoczeniem było, jak odkryłam, że się mylę.
Tytułowy Doktor Glas to dziecko cud, szybko skończył studia, był świetnie zapowiadającym się lekarzem, który szybko wypalił się zawodowo. W wolnym czasie był niespełniony filozofem samotnikiem, nie z wyboru a z konieczności, bo ocenianie ludzi przychodziło mu z niebywałą łatwością. Z kartek swojego pamiętnika pluje jadem na "wrogów", przyjaciół i pacjentów, stawia się moralnie ponad nimi, bo to przecież on jest lekarzem. Jednym słowem - nie da się go polubić, ani wczuć się w jego postać.
Jednak historia nie jest tak prosta, przychodzi do niego z problemem pacjentka. Nie sposób jej nie polubić i nie współczuć sytuacji w jakiej się znajduje. Doktor Glas postanawia jej pomóc, o ile można się zastanawiać nad moralnym aspektem jego pomysłów to jego chęć pomocy jest dla mnie tak zrozumiała, że nagle zaczęłam kibicować żeby mu się udało.
Książka zachęca do zastanowieniem się nad moralnością i jej odniesieniem do prawa, nad kwestiami kontrowersyjnymi w momencie wydania książki typu aborcja, eutanazja. Jednak najciekawszym aspektem jest tutaj dylemat, czy cel uświęca środki.

Czytając opis książki bałam się, że będzie to wzniosła, iście werterowska historia wielkiej, niespełnionej miłości. Jakim pozytywnym zaskoczeniem było, jak odkryłam, że się mylę.
Tytułowy Doktor Glas to dziecko cud, szybko skończył studia, był świetnie zapowiadającym się lekarzem, który szybko wypalił się zawodowo. W wolnym czasie był niespełniony filozofem samotnikiem,...