Co to byla za historia! Genialna, akcja pedzi na zlamanie karku, jak nie bitwa na muszkiety to na magie, mnostwo sie dzieje. Ktos ginie, ktos nowy sie pojawia, pewne rzeczy zostaja wyjasnione, a pewne.... nie.
Zdecydownie najlepsza z czterech czesci.

Co to byla za historia! Genialna, akcja pedzi na zlamanie karku, jak nie bitwa na muszkiety to na magie, mnostwo sie dzieje. Ktos ginie, ktos nowy sie pojawia, pewne rzeczy zostaja wyjasnione, a pewne.... nie.
Zdecydownie najlepsza z czterech czesci.

Jeżeli ktoś lubi książki dotyczące wojny, strategii, bitew to polecam. Mimo wątków fantasy duża część właśnie poświęcona jest taktyce. Mimo tego cykl płynnie się czyta, ciekawi.

Jeżeli ktoś lubi książki dotyczące wojny, strategii, bitew to polecam. Mimo wątków fantasy duża część właśnie poświęcona jest taktyce. Mimo tego cykl płynnie się czyta, ciekawi.

Odstawienie na dalszy plan jednej irytującej postaci, Jane jakby trochę naprawiło serię w stosunku do poprzednich części. Nie mniej wątki romantyczne nadal są kiepskie stąd, moja opinia że autor nie potrafi ich pisać tak fajnie jak opisuje sceny bitew

Vordan rusza na podbój Elizjum. Niezdobytego miasta które jest ojczyzną kościoła zaprzysiężenia. Co ciekawe Vordan w wojnie dostaje nieliche baty. Już początek zwiastuje że dla bohaterów tym razem nie będzie to łatwa przeprawa. Zaczyna się powiem od przegranej bitwy. Na domiar złego w Elizjum zostaje uwolniony pradawny demon zwany bestią. Istota o niezwykłych mocach i właściwościach, zagrażająca całemu Światu

Ta część zawiera wszystko co lubimy w cyklu. Bitew jest mnóstwo, są one intensywne i trzymają w napięciu. Zwroty akcji także ciekawią. Janus przestał być całkowicie dobrą i kryształową postacią. Po zniknięciu Jane, Winter zakochała się Cyte. Wątek miłości Marcusa i Raeseinii. Niestety te wątki są słabe, płytkie i głupie. Może nie aż tak jak wątek miłości Jane i Winter, a i tak są głupie. Dla tego mógł autor od początku sobie je darować. Autorowi one zwyczajnie nie wyszły.

Po za tym książkę czyta się bardzo dobrze. To solidne prochowe fantasy, książka obowiązkowa dla fanów tego nurtu fantastyki.

Odstawienie na dalszy plan jednej irytującej postaci, Jane jakby trochę naprawiło serię w stosunku do poprzednich części. Nie mniej wątki romantyczne nadal są kiepskie stąd, moja opinia że autor nie potrafi ich pisać tak fajnie jak opisuje sceny bitew

Vordan rusza na podbój Elizjum. Niezdobytego miasta które jest ojczyzną kościoła zaprzysiężenia. Co ciekawe Vordan w wojnie...

Wojna trwa nadal, a Janus za wszelką cenę chce zniszczyć Kościół Zaprzysiężenia, co jest zadaniem graniczącym z cudem nawet dla kogoś obdarzonego geniuszem pierwszego konsula.
Wszystko to jednak jest tylko tłem dla perypetii bohaterów, których losy i wzajemne relacje coraz bardziej się wikłają i którzy muszą decydować komu pozostać wiernym.
Działą imperium są tak samo dobre jak pierwsza część cyku, potrafią chwycić za serce, a przez to, że to już czwarty tom serii radości i smutki bohaterów tym bardziej potrafią wywołać uśmiech lub sprawić, że mamy łzy w oczach.
Co do zakończenia, jest po prostu genialne. Mamy coś radosnego, coś przez co, co wrażliwsze jednostki mogą potrzebować chusteczki, a także genialny cliffhanger, który nie da spać spokojnie szczególnie fanom bet Vhalnicha.

Wojna trwa nadal, a Janus za wszelką cenę chce zniszczyć Kościół Zaprzysiężenia, co jest zadaniem graniczącym z cudem nawet dla kogoś obdarzonego geniuszem pierwszego konsula.
Wszystko to jednak jest tylko tłem dla perypetii bohaterów, których losy i wzajemne relacje coraz bardziej się wikłają i którzy muszą decydować komu pozostać wiernym.
Działą imperium są tak samo...

Ze wszystkich dotychczasowych książek kampanii cienia ta zdecydowanie najbardziej mi się momentami dłużyła. Podczas czytania opisów bitew zdarzało mi się, że po prostu czekałem na efekt końcowy, kto zwyciężył i jakim kosztem i tyle... wątki miłosne też przydługawe, no ale kto co lubi.
Jednak mimo tego jest to warta przeczytania i wciągająca kontynuacja serii.

Ze wszystkich dotychczasowych książek kampanii cienia ta zdecydowanie najbardziej mi się momentami dłużyła. Podczas czytania opisów bitew zdarzało mi się, że po prostu czekałem na efekt końcowy, kto zwyciężył i jakim kosztem i tyle... wątki miłosne też przydługawe, no ale kto co lubi.
Jednak mimo tego jest to warta przeczytania i wciągająca kontynuacja serii.

Rozpoczynają się rozmowy pokojowe ale Janus nie chce pokoju z Kościołem Zaprzysiężonym i stwierdz, że pokój zostanie zawarty gdy jego wojska będą okupować stolice kościoła.
Jak łatwo się domyślić wojna zaczyna się na nowo a armia Janusa zaczyna marsz w kierunku stolicy kościoła.
Książka jest podzielona na części, pierwsza to opis kampanii a druga zmagania głównych bohaterów i ich demonów z przeciwnikami wysyłanymi przez pontifixa czerni.
Mamy naprawdę świetnie nakreślonych bohaterów z Winter na czele.
Ksiązka naprawdę wciąga a wyraziści bohaterowie sprawiają, że razem z nimi przeżywamy ich rozterki, zwycięstwa i porażki.
Czas zacząć tom piąty.

Rozpoczynają się rozmowy pokojowe ale Janus nie chce pokoju z Kościołem Zaprzysiężonym i stwierdz, że pokój zostanie zawarty gdy jego wojska będą okupować stolice kościoła.
Jak łatwo się domyślić wojna zaczyna się na nowo a armia Janusa zaczyna marsz w kierunku stolicy kościoła.
Książka jest podzielona na części, pierwsza to opis kampanii a druga zmagania głównych bohaterów...

Bardzo dobra książka, a nawet powiem, że najlepsza z tej jakże zacnej serii

Bardzo dobra książka, a nawet powiem, że najlepsza z tej jakże zacnej serii

„Dział imperium” to czwarty tom cyklu „Kampanie Cieni”. Jego akcja rozpoczyna się kilka miesięcy po zakończeniu „Ceny męstwa”. Nastaje drugi rok wojny. Po licznych zwycięstwach wywalczonych przez Janusa Vordan otrzymuje propozycję zawarcia kruchego pokoju. Pierwszy Konsul i królowa mają jednak odmienne zdanie, gdzie powinna zakończyć się ta wojna. Winter i Marcus muszą zdecydować, komu pozostaną wierni i po czyjej staną stronie. Czy zniszczenie Kościoła Zaprzysiężenia Elizjum okaże się końcem wojny, czy dopiero jej prawdziwym początkiem? Bohaterowie wyruszają w kolejną kampanię, by raz na zawsze unicestwić prawdziwego wroga. Czy im się to uda? 

Czwarta część podobnie jak trzy poprzednie wciąga od samego początku. Już w pierwszych stu stronach zostajemy ponownie rzuceni w wir walki i intryg politycznych. W tej serii każdy kolejny tom jest według mnie lepszy od poprzedniego i tak jest również w przypadku „Dział imperium”. W tej części praktycznie na samym początku zostaje wprowadzony nowy, bardzo ważny bohater, który ma ogromny wpływ na wydarzenia rozgrywające się na kartach tej książki. Postacie znane z poprzednich tomów zostają za to postawione w bardzo trudnej sytuacji, z której ciężko będzie im wyjść, a zostanie to okupione wielkimi ofiarami.

Bardzo podoba mi się, że autor stworzył rozległy świat, który w każdym kolejnym tomie przed nami odsłania. Nie skupiamy się tylko na jednej lokalizacji, ale od początku pierwszej części nieustannie się przemieszczamy i poznajemy jego kolejne zakątki. W „Działach imperium” wkraczamy na terytorium Murnska, w którym znajduje się Elizjum, będące głównym celem naszych bohaterów. Akcja całego tego tomu rozgrywa się właśnie w zachodnim Murnsku, jednak podobnie, jak w poprzednich tomach również w tym została umieszczona mapka, która pozwala nam dokładnie śledzić przebieg marszu armii.

W tym tomie autor w końcu odsłania przed nami największą tajemnicę tej serii. Okazuje się, że to, z czym mieliśmy do czynienia do tej pory, było praktycznie tylko początkiem, wstępem do tego, co miało nadejść. W „Działach imperium” poznajemy w końcu głównego antagonistę, który jest nie tylko niezwykle przebiegły, ale miał również wiele lat na snucie swoich planów. Autor w tej części ujawnia również informacje, które pozwalają nam podejrzewać, jak rozwinie się wątek, który od pierwszego tomu był owiany tajemnicą.

Do końca serii pozostał już tylko jeden tom. Mam nadzieję, że nie będziemy musieli długo czekać na jego premierę w Polsce, ponieważ po zakończeniu „Dział imperium” chciałabym jak najszybciej poznać dalsze losy bohaterów. Autor uraczył nas niesamowitym cliffhangerem, po którym trudno było mi się otrząsnąć i sięgnąć po jakąkolwiek inną książkę. Po raz kolejny otrzymałam niesamowitą książkę, którą czytałam z czystą przyjemnością. Django Wexler jeszcze ani razu mnie nie zawiódł, dlatego spodziewam się, że piąty tom będzie epickim zakończeniem serii. 

http://someculturewithme.blogspot.com/2017/10/nowy-przeciwnik.html

„Dział imperium” to czwarty tom cyklu „Kampanie Cieni”. Jego akcja rozpoczyna się kilka miesięcy po zakończeniu „Ceny męstwa”. Nastaje drugi rok wojny. Po licznych zwycięstwach wywalczonych przez Janusa Vordan otrzymuje propozycję zawarcia kruchego pokoju. Pierwszy Konsul i królowa mają jednak odmienne zdanie, gdzie powinna zakończyć się ta wojna. Winter i Marcus muszą...

Wspaniałe. Nic tylko czekać na ostatnią część.

Wspaniałe. Nic tylko czekać na ostatnią część.

„Działa imperium” to już czwarta część debiutanckiej serii Django Wexlera pt. Kampanie cienia. Po lekturze poprzednich części nie mogłam się doczekać, aby zobaczyć, jak ta historia dalej się potoczy. I mimo że pod pewnymi względami powieść ta jest lepsza od swoich poprzedniczek, bo w końcu zmieniły się pewne statusy quo, to z drugiej nie jest niepozbawiona kilku wad (z których część pojawiła się już poprzednio).

Nie mogę nie napisać o kilku rzeczach, które bardzo mi się w tej serii podobają i o których pisałam już w opiniach poprzednich książek. Dlatego spróbuję się streścić: Winter to zdecydowanie najlepsza postać Kampanii cienia, bardzo się cieszę z ilości kobiecych bohaterek, a magia ma w końcu odpowiednio duże, jak dla mnie ,znaczenie fabularne.
Powieść pod względem fabuły najbardziej przypominała część pierwszą, czyli „Tysiąc imion". Na szczęście widać, że autor przez te kilka książek zdołał nauczyć się w lepszy sposób balansować wątkami. Dzięki temu akcja ani przez moment nie nudziła, ani nie była monotonna.
Kolejny wątek romantyczny może nie był „Działom imperium” jakoś specjalnie potrzebny, ale widać było jego zalążki już w poprzedniej części i nie mogę powiedzieć, żeby się wziął z powietrza. Nie jest może to najbardziej romantyczna historia, jaka napisano kiedykolwiek, ale nie mogę odmówić jej uroku.Pojawia się też jeden mały watek, którego rozwiązanie jest jak na razie tajemnicą, ale jeśli popatrzeć na wskazówki w tekście to myślę, że łatwo się domyślić jak to się może skończyć. I chociaż, jeśli moje domysły są słuszne, to dla niektórych rozwiązanie może być zbyt banalne, to ja uwielbiam takie historie i mam nadzieję, że mam w tym wypadku rację.

Podczas czytania tej części zdałam sobie sprawę, że pomimo przewagi postaci kobiecych nad męskimi (co jak wcześniej pisałam, jest miłą odmianą),większość z nich (jeżeli nie wszystkie) są od bohaterów młodsze. Jest to niestety stereotyp, który nie ma może jakiegoś większego znaczenia, ale którego dało się uniknąć (co pokazał np. Anthony Ryan w Ogniu przebudzenia [http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4466602/ogien-przebudzenia/opinia/42011159#opinia42011159] ).
Jedno z rozwiązań fabularnych pod koniec książki może wydawać się małym deus ex machina, ale nie jest to coś, co jakoś bardzo rzuca się w oczy, szczególnie jeśli wziąć pod uwagę jak cały ten wątek się kończy. Również motywacja jednego z głównych bohaterów, która przez poprzednie części była owiana tajemnicą, częściowo wychodzi na jaw i no cóż... wydaje się jak na razie dość banalna. Ale kto wie, może pełne wyjaśnienie okaże się bardziej interesujące, niż teraz wygląda.

„Działa imperium” może i nie do końca spełniły moje oczekiwania (poziomem nie przebiły poprzedniej części),ale i tak świetnie się bawiłam podczas lektury. Jest mi teraz tylko trochę smutno, bo jak zabierałam się za „Tysiąc imion”, nie spodziewałam się, że uda mi się tak szybko przeczytać wszystkie, jak dotąd wydane części Kampanii cienia. Muszę teraz czekać do przyszłego roku na finał całej historii a jak na złość „Działa imperium” jest częścią, której zakończenie najbardziej trzyma w napięciu i mam teraz ogromną ochotę dowiedzieć się jak to się wszystko skończy.


https://kmelete.blogspot.com/2017/11/dziaa-imperium-django-wexler.html

„Działa imperium” to już czwarta część debiutanckiej serii Django Wexlera pt. Kampanie cienia. Po lekturze poprzednich części nie mogłam się doczekać, aby zobaczyć, jak ta historia dalej się potoczy. I mimo że pod pewnymi względami powieść ta jest lepsza od swoich poprzedniczek, bo w końcu zmieniły się pewne statusy quo, to z drugiej nie jest niepozbawiona kilku wad (z...