Ta część jest bardziej mroczna, nieprzewidywalna, cały czas do ostatniej linijki trzyma w napięciu.
Czy warto trwać uparcie w starych rodowych tradycjach? Czy należy je zmieniać, dostosowywać do aktualnej rzeczywistości?

Ta część jest bardziej mroczna, nieprzewidywalna, cały czas do ostatniej linijki trzyma w napięciu.
Czy warto trwać uparcie w starych rodowych tradycjach? Czy należy je zmieniać, dostosowywać do aktualnej rzeczywistości?

Tom 1 Huczmiranek nie istnieje bez 2, a 2 nie istnieje bez pierwszego. To moja refleksja po przeczytaniu obu części powieści. Opowieść wciąga, czyta się ją lekko i przyjemnie, jednak nieco więcej spodziewałam się po drugim tomie. Liczyłam na pełniejsze zakończenie historii (niekoniecznie z happy endem). Jak dla mnie zamysł jest bardzo ciekawy, ale nie do końca dopracowany.

Poza tym w tomie 2 zauważyłam duzo literówek, jakby książka była była pisana w pośpiechu i równie szybko przechodziła korektę.

Zakończenie mnie nie usatysfakcjonowało, opowieść nie jest domknięta, może autorka zostawiła sobie furtkę, jeśli zechce kiedyś dopisać kolejną część Huczmiranek...

Tom 1 Huczmiranek nie istnieje bez 2, a 2 nie istnieje bez pierwszego. To moja refleksja po przeczytaniu obu części powieści. Opowieść wciąga, czyta się ją lekko i przyjemnie, jednak nieco więcej spodziewałam się po drugim tomie. Liczyłam na pełniejsze zakończenie historii (niekoniecznie z happy endem). Jak dla mnie zamysł jest bardzo ciekawy, ale nie do końca dopracowany....

Jakiś czasem temu przeczytałam część I i to skłoniło mnie do sięgięcia po ten tom, ale choć same historie ciekawe, to układ ksiązki i ciągłe przeskakiwanie między historiami kolejnych pokoleń sprawiło, że trudno sie ją czytało.

Jakiś czasem temu przeczytałam część I i to skłoniło mnie do sięgięcia po ten tom, ale choć same historie ciekawe, to układ ksiązki i ciągłe przeskakiwanie między historiami kolejnych pokoleń sprawiło, że trudno sie ją czytało.

Książka, która do samego końca trzyma w napięciu. Pozostawia Czytelnika z niedosytem, a co będzie dalej, czy życie w zgodzie będzie nudne?, Czy Alma okaże się dobrym czy złym charakterem? Przeszłość rozwiązuje przed nami swoje zagadki i pokazuje jak bardzo kobiety musiały walczyć o to by ród przetrwał, a Panie sufrażystki swoją postawą doprowadziły do tego jak jest dzisiaj. Wciągająca lektura wyjaśniające wiele wątków z poprzedniej cześć. Polecam się, dobrze szybko się czyta, a świat wykreowany przez autorkę jest jak najbardziej zbliżony do realiów rodzin.

Książka, która do samego końca trzyma w napięciu. Pozostawia Czytelnika z niedosytem, a co będzie dalej, czy życie w zgodzie będzie nudne?, Czy Alma okaże się dobrym czy złym charakterem? Przeszłość rozwiązuje przed nami swoje zagadki i pokazuje jak bardzo kobiety musiały walczyć o to by ród przetrwał, a Panie sufrażystki swoją postawą doprowadziły do tego jak jest dzisiaj....

Tom drugi mnie wymęczył. Naprawdę czekałam, aż dobrnę w końcu.. do końca. Autorka powinna mocno popracować nad konstruowaniem fabuły.

Tom drugi mnie wymęczył. Naprawdę czekałam, aż dobrnę w końcu.. do końca. Autorka powinna mocno popracować nad konstruowaniem fabuły.

"Rumianek i mięta" to druga część sagi o niezłomnych kobietach, które od wieków rywalizują z rodami Bergonów i Kaczatów. Niestety druga część była dla mnie nieco mniej zrozumiała, bardziej zagmatwana i nie wiele nawiązywała do poprzedniej części.

"Rumianek i mięta" to druga część sagi o niezłomnych kobietach, które od wieków rywalizują z rodami Bergonów i Kaczatów. Niestety druga część była dla mnie nieco mniej zrozumiała, bardziej zagmatwana i nie wiele nawiązywała do poprzedniej części.

Świat zapachów w drugim tomie mniej wciągający niestety

Świat zapachów w drugim tomie mniej wciągający niestety

Zawsze mam problem z napisaniem recenzji. Główkuję jak ją stworzyć, od czego zacząć, jak zaciekawić czytelników tak, by sięgnęli po daną książkę, którą polecam. Pisze kilka zdań, po czym kreślę, zmieniam, poprawiam aż otrzymam oczekiwany rezultat. Rzadko jest to jednak łatwe, gdy chaotycznych myśli nie sposób okiełznać. Wariują, obijają się o głowę, przekrzykują siebie nawzajem. Dopada mnie niemoc, której nie sposób się tak szybko pozbyć. Zapisuje kilka słów, po czym usuwam je rozzłoszczona. Zacinam się, blokuję, przez co nic w ogóle mi nie wychodzi. Ale gdy przekroczę magiczną barierę, którą często ciężko przeskoczyć pojawia się natchnienie, piszę bez patrzenia na klawiaturę, bo wiem, co chce konkretnie w recenzji przekazać.

Przy ,,Huczmirankach''- pojawiła się ogromna blokada, której nie potrafiłam się pozbyć przez długi czas. Nie byłam w stanie skupić się na jednej rzeczy, wszystko mnie rozpraszało, denerwowało. Powiedziałam stop, dałam głowie, choć na chwilę odsapnąć i wróciłam do recenzji po oczyszczeniu nie tylko buzujących emocji, ale także myśli. Jak już sami wiecie pokochałam pióro pani Agaty Mańczyk. Jej książki mają coś takiego w sobie, że przyciągają mnie do siebie. Odnajduje w nich ukojenie, ciepło, rozluźnienie jakbym wchodziła pod ciepłą kołderkę, pod którą czuję się miło i bezpiecznie. Jednak w jej nowszych powieściach pojawiają się mrok, zaciekawienie, tajemnica, które przyciągają w swoje sidła. Do tego barwni bohaterowie urozmaicają fabułę. Zabierając się za pierwszą część Huczmiranek miałam mieszane uczucia. Nie wiedziałam, czego tak naprawdę się spodziewać. To nie taka typowa młodzieżówka, z jakimi miałam wcześniej styczność. Bałam się, że nie sprosta moim oczekiwaniom, że ten cykl raczej zawiedzie mnie niż zachwyci. Moje obawy były jednak nieuzasadnione. Jeszcze bardziej autorka przekonała mnie do siebie, pokazała niezwykły świat, do którego chce się powracać, chłonie się go z wypiekami na twarzy, przez ukazane detale i szczegóły czytelnik ma wrażenie jakby żył w historii książki, jakby sam był głównym bohaterem z rozmaitymi przygodami, które musi przezwyciężyć, by być szczęśliwym.

,,Huczmiranki- Rumianek i mięta" opowiadają o dalszych losach bohaterek, które poznałam w pierwszej części. Nie przeczę bardzo czekałam na kontynuację, nie lubię nierozwiązanych spraw, a do tego długiego oczekiwania na dalszy ciąg. Więc, gdy tylko ją otrzymałam zabrałam się za czytanie. Powróciłam do przerwanej opowieści, zatraciłam się w treści, z której nie potrafiłam się długo wydostać. Zostałam pochłonięta przez bieg wydarzeń nie potrafiąc się zatrzymać, by zjeść kanapkę, czy chociażby na chwilę odpocząć. Jak tylko jakaś powieść mnie zachwyci nie jestem w stanie odłożyć jej na półkę do momentu, aż jej całej nie przeczytam. Książki Agaty Mańczyk zaliczają się do najlepszych.

Elwira, Melisa i Daria odkryły przede mną nowe karty, historie. Miałam wrażenie jakbym siedziała w epicentrum wydarzeń i tylko przeskakiwałam z jednego wydarzenia do drugiego, by, choć na chwilę skupić się na jednej bohaterce i jej historii, którą chce mi przedstawić. W tej odsłonie powieści nie zabrakło również magii, która tak często towarzyszyła mi w pierwszej części, a także zaskakujących intryg i tajemnic, które musiałam wraz z bohaterkami krok po kroku rozwiązywać. Kolejny raz autorka przeskoczyła poprzeczkę, jaką jej postawiłam. Nie zawiodła mnie, a wręcz zachwyciła. Czekam na następne powieści, a także na spotkanie. Bardzo chciałabym podzielić się swoimi wrażeniami stojąc z autorką twarzą w twarz. Gorąco polecam.

Zawsze mam problem z napisaniem recenzji. Główkuję jak ją stworzyć, od czego zacząć, jak zaciekawić czytelników tak, by sięgnęli po daną książkę, którą polecam. Pisze kilka zdań, po czym kreślę, zmieniam, poprawiam aż otrzymam oczekiwany rezultat. Rzadko jest to jednak łatwe, gdy chaotycznych myśli nie sposób okiełznać. Wariują, obijają się o głowę, przekrzykują siebie...

Fabuła mnie wciągnęła od pierwszych stron, bowiem byłam ogromnie ciekawa jak potoczą się dalsze losy bohaterek od chwili, gdy zakończyłam przygodę z tomem pierwszym. Ponownie dałam się porwać magii, która otacza Huczmiranki, kobiety silne i dumne, ale jakże często nieszczęśliwe. Niejedna z nich wolałaby żyć krócej, ale kochać i być kochaną. To kobiety, które ponad wszystko stawiają dobro całego rodu, niż swoje własne. Ich zadaniem jest urodzić córkę (co potem czyni życie matki całkowicie zależne od dziecka i stanowi dla nich sens, mimo intryg i tajemnic),nic więcej się nie liczy. Relacje między bohaterkami nie zawsze należy zaliczyć do pozytywnych, często muszą uciekać się do zawierania paktów z siostrą czy kuzynkami, by razem stawić czoło silniejszym i starszym przywódczyniom. Czy dzięki tym paktom mają szansę na zmiany? Czy już zawsze bycie Huczmiranką będzie oznaczało wyrzeczenia, tłumienie emocji oraz słuchanie głosu rozsądku i rodu?

Magia i uczucia. Zasady i emocje. Poruszająca i porywająca. Okraszona mnóstwem intryg i tajemnic, które nawet jeśli się wyjaśniają to pociągają za sobą następne, rodzące się pytania. Czytelnik wciąż na coś czeka, nie ma czasu na nudę, nie znajdzie też w powieści zbędnych opisów. Tak mogłabym w ogromnym skrócie opisać powieść Agaty Mańczyk. Przeczytane przeze mnie dwa tomy opowiadające o silnych kobietach, które mają też chwile słabości a ich wybory wydają nam się czasami pozbawione skrupułów i uczuć to niezapomniana lektura. Moje myśli wciąż podążają do wojen i rozejmów, paktów i sekretów, które miałam okazję poznać na kartach książki. Serdecznie polecam!

całość recenzji: http://czytelnicza-dusza.blogspot.com/2016/03/agata-manczyk-huczmiranki-rumianek-i.html

Fabuła mnie wciągnęła od pierwszych stron, bowiem byłam ogromnie ciekawa jak potoczą się dalsze losy bohaterek od chwili, gdy zakończyłam przygodę z tomem pierwszym. Ponownie dałam się porwać magii, która otacza Huczmiranki, kobiety silne i dumne, ale jakże często nieszczęśliwe. Niejedna z nich wolałaby żyć krócej, ale kochać i być kochaną. To kobiety, które ponad wszystko...

191/2017 (A)

191/2017 (A)