„Kiedy człowiek nie może znaleźć w życiu celu, łatwo się poddaje.”

Absolutnie cudowna. Po raz kolejny Sanderson mnie nie zawiódł i zaserwował świat, który jest ciekawy, wciągający i zawładnął mną od pierwszych stronic.

Tym razem przenosimy się do Arelonu, jednej z krain Opelonu, bo głównie tam dzieje się akcja powieści. Nad krainą tą góruje Elantris, miasto, które jeszcze dziesięć lat temu lśniło swoim wewnętrznym blaskiem i było siedliskiem ludzi o niezwykłym wyglądzie i mocach, uważanych za bogów. Jednak Elantrianie i ich miasto upadli. Nadeszła epidemia Reod, przemieniająca ludzi w bezwłose istoty, których skórę szpecą czarne plamy, ale wciąż żyją, chociaż ich serca przestały bić. Każdy, którego zabiera Reod wtrącany jest teraz do upadłego Elantris, aby tam dopełnił swojego żywota. Tak też dzieje się z Raodenem, synem króla. Pozycja i tytuły nie mają znaczenia kiedy atakuje choroba. Tyle, że nikt nie wie, co przytrafiło się Raoedenowi, gdyż powiedziane zostało, że umarł…

Od samego początku książki czułam, że to jest coś dla mnie, że historia, mimo iż jednotomowa, wciągnie mnie w swoje sidła na długo. I tutaj duży plus, po zakończeniu nie czuję niedosytu. Mimo zwartej jednotomowej formy opowieść jest kompletna i niczego jej nie brak. Świat został dokładnie opisany, ale bez przynudzania. Bohaterów było dużo, ale do każdego z nich dało się poczuć jakieś emocje.

Postacie księcia Raodena i księżniczki Sarene były świetne. Młodzi, silni, zawzięci w dążeniu do celu. Troszkę zaczynam widzieć u Sandersona zamiłowanie do młodych mężczyzn z ideałami, pragnących uczynić każde, nawet najbardziej beznadziejne miejsce lepszym (Raoden, Kaladin), oraz nadzwyczaj inteligentnych kobiet (Sarene, Shallan). Ale nie przeszkadza mi to, ponieważ takie postacie są ciekawe i pasują do tego, co autor tworzy. Hrathen był kolejną ciekawą personą, czułam jego siłę, ale też jego dylematy, desperację w działaniu, to jak ziemia usuwa mu się spod nóg.

I oczywiście najbardziej podobał mi się świat stworzony przez autora: Elantris, jego tajemnica, Aony, Seony – wszystko było fascynujące. Akcja też była niebywale wciągająca. Działo się dużo. Widzieliśmy całość wydarzeń z punktu widzenia Raodena, Sarene i Hrathena. Im bliżej końca, tym wszystko jeszcze bardziej przyspieszało i trzymało w napięciu.

Momentami odpadałam na wszystkich kwestiach politycznych, ale nie było tego tak znowuż dużo, a wszystkie kwestie religijne o dziwo też mi nie przeszkadzały, a wręcz napędzały całość i dodawały sporą dawkę napięcia i oczekiwania na to, jak się całość rozwiąże. Nie specjalnie podobały mi się przemowy rodem z amerykańskich filmów, gdzie kilka zdań potrafi porwać masy, tudzież w tym przypadku - krótka mowa Sarene i ludność Arelonu odrzuca dziesięć lat swoich lęków, zresztą zarówno Raoden jak i Sarene potrafili w błyskawiczny sposób przekonać wszystkich do swoich racji.

Ale i tak uważam, że to jedna z najbardziej niezwykłych historii jakie czytałam i naprawdę szczerze polecam każdemu.

„Czasem musimy upaść, czasem wstajemy, jedni cierpią, inni mają szczęście. Tylko w taki sposób możemy się nauczyć, jak polegać na sobie wzajemnie. Jeśli ktoś zostanie pobłogosławiony, jego przywilejem jest okazanie pomocy tym, których życie nie jest tak proste. Jedność przychodzi z walką, dziecko.”

„Kiedy człowiek nie może znaleźć w życiu celu, łatwo się poddaje.”

Absolutnie cudowna. Po raz kolejny Sanderson mnie nie zawiódł i zaserwował świat, który jest ciekawy, wciągający i zawładnął mną od pierwszych stronic.

Tym razem przenosimy się do Arelonu, jednej z krain Opelonu, bo głównie tam dzieje się akcja powieści. Nad krainą tą góruje Elantris, miasto, które jeszcze...