Klasycznie piękne kobiety, z nielicznymi wyjątkami, nie podniecają mnie. Niekiedy idę ulicą i kolega trąca mnie łokciem, mówiąc: – O rany! Widziałeś tę dziewczynę? – A ja, co dziwne, nie zwróciłem uwagi na ani jedną cechę tego rzekomego cudu. Olśniewające aktorki czy modelki nie robią na mnie żadnego wrażenia. Nie wiem dlaczego, ale tak już jest. Dla mnie granica oddzielająca świat rzeczywisty od świata marzeń zawsze była płynna i za każdym razem, kiedy zadurzenie podnosiło swój potężny łeb, nawet we wczesnej młodości, piękna twarz nie wystarczała, by mnie podkręcić. Zawsze pociągało mnie nie wymierne, zewnętrzne piękno, lecz coś ukrytego gdzieś głęboko, coś dotykającego absolutu. Tak jak niektórzy skrycie lubują się w burzach, trzęsieniach ziemi czy zaćmieniach słońca, tak ja upajałem się tym nieokreślonym czymś, co kierowały do mnie przedstawicielki płci przeciwnej. Lepszym określeniem będzie tu magnetyzm. Czy wam się to podoba, czy nie, to potężna siła, która usidla ludzi i ich pochłania. Najbliższe porównanie to moc zapachu perfum. Nawet największy mistrz nie potrafi wytłumaczyć, jak powstaje zapach nacechowany szczególnym magnetyzmem. A jednak pozostaje faktem, że niektóre kombinacje aromatów potrafią zniewolić płeć przeciwną niczym zapach zwierzęcia w rui. Jeden aromat może przyciągnąć pięćdziesiąt na sto osób, a inny pozostałe pięćdziesiąt. Ale są też zapachy, które okazują się podniecające tylko dla jednej czy dwóch osób. Mam talent do wyczuwania tych szczególnych woni z dużej odległości.

Klasycznie piękne kobiety, z nielicznymi wyjątkami, nie podniecają mnie. Niekiedy idę ulicą i kolega trąca mnie łokciem, mówiąc: – O rany! W...

Jeśli wystarczająco długo patrzy się na deszcz i nie myśli o niczym, człowieka stopniowo ogarnia uczucie, że jego ciało się uwalnia, otrząsa z rzeczywistości świata. Deszcz ma hipnotyzującą moc.

Jeśli wystarczająco długo patrzy się na deszcz i nie myśli o niczym, człowieka stopniowo ogarnia uczucie, że jego ciało się uwalnia, otrząsa...

Ciągle się czuję tak, jakbym usiłował stać się kimś innym. Jakbym próbował znaleźć nowe miejsce, nowe życie, nową osobowość. To pewnie część dojrzewania, ale też próba określenia siebie na nowo. Stając się kimś innym, mogę się uwolnić od wszystkiego. Kiedyś poważnie wierzyłem, że mogę uciec od samego siebie - jeżeli tylko bardzo się postaram. Ale zawsze trafiałem w ślepą uliczkę. Dokądkolwiek zmierzałem, zawsze pozostawałem taki sam. To, czego ci brakuje, nigdy się nie zmienia. Może się zmienić otoczenie, ale wciąż pozostaję tą samą niekompletną osobą. Nęka mnie głód, którego nigdy nie zdołam zaspokoić.

Ciągle się czuję tak, jakbym usiłował stać się kimś innym. Jakbym próbował znaleźć nowe miejsce, nowe życie, nową osobowość. To pewnie część...