Książka porusza wiele ważnych tematów, m. in. skrajnej biedy, miejsca kobiet w krajach arabskich, handlu kobietami, współczesnego niewolnictwa itp… Niestety, autorka przedstawia to w sposób, hm, chyba bliższy brukowcom, niż literaturze nawet niskich lotów.

Ok. Czytałam tę pozycję bezpośrednio po „Wyznaję” Jaume Cabré. Wiem, że po powieściach, które znacząco podwyższą poprzeczkę oczekiwań i doznań czytelniczych, wielu książkom trudno się później obronić. Niemniej… Szkoda czasu. Całkowita nieznajomość Indii – razi, kłuje w oczy, denerwuje. Całkowita nieumiejętność stworzenia psychologiczno-społecznie spójnych bohaterów (Bibi, która cierpiała głód, bywało, że przez kilka dni niczego nie miała w ustach, rzucała jedzenie na podłogę, bo „nie cierpiałam tej potrawy”; jedenastoletniej, niewinnej dziewczynce, będącej w nocy świadkiem sceny łóżkowej ze swoją chlebodawczynią w roli głównej, ranne wątpliwości, czy to nie był aby sen, rozwiał wzrok pani, bo „oczy madame wciąż płonęły nienasyconym pożądaniem” itp…), nieumiejętność budowania nastroju, konstruowania akcji zniechęca do dalszego poświęcania czasu na lekturę tej książki.

Ok. Byłam gotowa na tzw. literaturę „bardzo kobiecą”. Lubię zatopić się w przysłowiowym „czytadle”. Mało tego, wśród takich „czytadeł” mam pozycje, które czytam z prawdziwą przyjemnością, lubię do nich wracać…

A „Służącej” nie dałam rady czytać bez uczucia zażenowania. Przykro mi.

Książka porusza wiele ważnych tematów, m. in. skrajnej biedy, miejsca kobiet w krajach arabskich, handlu kobietami, współczesnego niewolnictwa itp… Niestety, autorka przedstawia to w sposób, hm, chyba bliższy brukowcom, niż literaturze nawet niskich lotów.

Ok. Czytałam tę pozycję bezpośrednio po „Wyznaję” Jaume Cabré. Wiem, że po powieściach, które znacząco podwyższą...