Jak to dziewczyny nie biją? Ja zawsze byłam typem chłopczycy. Zamiast bawić się lalkami, wolałam babrać się w błocie. Nie mogłam nosić sukieneczek, bo nieustannie miałam pozdzierane kolana. Aż do czasów gimnazjum nie wiedziałam, że czesze się codziennie, a nie raz w tygodniu. Do teraz nie wiem co to kosmetyki, czy lakier do paznokci.

To już moja druga książka autorstwa T.S. Easton’a, która utwierdziła mnie w przekonaniu, że ten facet potrafi napisać naprawdę dobrą i dość pomysłową młodzieżówkę.

„Dziewczyny nie biją” skupia się na perypetiach dziewczyny, która z prawdziwym zaangażowaniem i pasją oddaje się swojemu hobby. Przy tym musi się mierzyć z problemami, jakie stawia jej życie. Polubiłam ją za jej cięty język i energię życiową, którą aż kipiała. Można powiedzieć, że się z nią trochę utożsamiłam. Wydarzenia mające miejsce w książce zaciekawiają i absorbują. Niektóre bywają przewidywalne, a inne zaś ciężko przewidzieć. Autor posługuje się lekkim i przystępnym piórem, więc lektura idzie naprawdę gładko i błyskawicznie. Wciągnęłam się w nią już od pierwszych stron i przeczytałam ją w kilka godzin. To zdecydowanie jedna z przyjemniejszych młodzieżówek, jakie miałam ostatnio okazję czytać.

Pamiętajmy, żeby nigdy się nie poddawać. Jeżeli znajdziemy w życiu coś, co pozwala nam poczuć, że żyjemy to trzymajmy się tego.

Jak to dziewczyny nie biją? Ja zawsze byłam typem chłopczycy. Zamiast bawić się lalkami, wolałam babrać się w błocie. Nie mogłam nosić sukieneczek, bo nieustannie miałam pozdzierane kolana. Aż do czasów gimnazjum nie wiedziałam, że czesze się codziennie, a nie raz w tygodniu. Do teraz nie wiem co to kosmetyki, czy lakier do paznokci.

To już moja druga książka autorstwa...