Zapewne każdy z nas posiada jakieś głęboko skrywane, szczególne umiejętności, które w pewien sposób wyróżniają nas z tłumu. Czasami potrzeba jedynie odrobimy czasu i cierpliwości by je odkryć, a następnie przez lata doskonalić. Detektyw Arrowood słynie z niesamowitej zdolności rozszyfrowywania emocji, dzięki którym potrafi czytać z ludzi jak z otwartych ksiąg, co oczywiście w sporym stopniu ułatwia mu jego profesję. I chociaż w XIX-wiecznym Londynie najgłośniejszym oraz najbardziej cenionym wśród jego mieszkańców detektywem jest Sherlock Holmes, to właśnie do samego Arrowooda zgłasza się zrozpaczona zniknięciem swojego ukochanego brata panna Cousture. Podejmując się tego zlecenia detektyw nie wie jeszcze wówczas, jak bardzo skomplikowana i złożona okaże się ta tajemnicza sprawa. Czy ostatecznie uda mu się rozwikłać tę zagadkę? Jak Arrowood poradzi sobie z czyhającym na każdym rogu niebezpieczeństwem?

"...ja jestem detektywem emocji, nie detektywem dedukcji. Dlaczego? Bo ja widzę ludzi. Zaglądam im w dusze. Innymi słowy, wyczuwam prawdę, potrafię ją wywęszyć."

"Detektyw Arrowood" jest to pierwsza część cyklu o ekscentrycznym detektywie, którego drugi tom za granicą będzie miał premierę już w lipcu tego roku. W pozycji tej występuje uwielbiana przeze mnie narracja w pierwszej osobie. Wszystkie wydarzenia poznajemy jednak nie z perspektywy samego Arrowooda, a jego bliskiego pomocnika, Barnetta. Dzięki temu zabiegowi odkrywamy różne cechy charakteru jego pracodawcy, o których on sam zapewne nigdy by nie wspomniał, a także kilka dosyć istotnych faktów z przeszłości narratora.

Świetnie wykreowani bohaterowie to z pewnością jedna z głównych zalet tej pozycji. To postaci, których zwyczajnie nie da się nie lubić i chociaż posiadają liczne wady oraz niedoskonałości, czynią one ich jeszcze bardziej ludzkimi, autentycznymi. Norman Barnett to lojalny, poczciwy i skromny młody mężczyzna, który stara się sumiennie i skrupulatnie wykonywać powierzone mu zadania, mimo iż momentami współpraca ze specyficznym detektywem nie należy do najłatwiejszych. Muszę przyznać, że ogromnie przypadł mi do gustu pomysł na postać detektywa, który w przeciwieństwie do Sherlocka swoją dedukcję opierał nie na drobnych poszlakach, ale na ludziach. Sam Arrowood okazał się niezwykle intrygującym bohaterem. Jest szalenie pewny siebie oraz swoich racji, jednak przy tym wszystkim nie przekracza granicy bezczelności i potrafi przyznać się do błędów, a co najważniejsze posiada sumienie, nie jest w swoich działaniach bezwzględny. Czasami zbyt często zagląda do szklanki, bywa opryskliwy, gburowaty i nieznośnie uparty, jednak posiada niesamowity dar rozgryzania ludzkich uczuć, kłębiących się w nich emocji oraz wypływających z ich ust słów. Również bohaterowie drugoplanowi przyciągają uwagę czytelnika, należy do nich z pewnością udzielająca się w różnych społecznych misjach Ettie, siostra Arrowooda, która jest równie zawzięta (a może nawet i bardziej...) od swojego brata i jako nieliczna potrafi w pewien sposób nim dyrygować. Jednak moją największą sympatię bezsprzecznie zyskał Neddy, niesłychanie odważny chłopiec, który niejednokrotnie ryzykował własne życie, by pomóc detektywom rozwikłać tajemnicze sprawy.

Prosty, bardzo przystępny w odbiorze styl Finlay'a oraz krótkie rozdziały sprawiają, że pozycję tę czyta się niebywale szybko, a kartki niemal same przepływają przez palce. Niestety zabrakło mi odrobinę bardziej szczegółowych opisów samego XIX-wiecznego Londynu, chociaż rażące różnice pomiędzy poszczególnymi warstwami społecznymi zostały przez autora idealnie zobrazowane. Początkowo dosyć opieszałe tempo akcji powoduje, że napięcie budowane jest powoli i niestety przez większość książki jest praktycznie niewyczuwalne. Pod sam koniec jednak nagle przyspiesza, przez co zwyczajnie nie mogłam oderwać się od lektury. Historia natomiast została według mnie świetnie skonstruowana, pojawia się w niej sporo, z pozoru niewiele znaczących pobocznych wątków oraz zwodzących czytelnika tropów, które komplikują całą zagadkę. Przyznam, że samo zakończenie nawet nie przyszło mi na myśl i okazało się jednym wielkim zaskoczeniem, za co naprawdę spory plus dla autora.

Liczne podobieństwa sprawiają, że nie sposób nie porównać pozycji tej do słynnych opowiadań samego Doyle'a, które miałam przyjemność przeczytać. Narracja poprowadzona przez pomocnika osobliwego detektywa, jawna niechęć Arrowooda do londyńskiej policji, a nawet postać namolnej Ettie, która swoim zachowaniem niejednokrotnie przypominała gospodynię Sherlocka Holmesa, panią Hudson... I niestety w ich świetle historia ta wypada dosyć blado.

Podsumowując, "Detektyw Arrowood" zaskakuje genialnie wykreowanymi postaciami oraz nieustannie zwodzącą czytelnika fabułą, jednak zabrakło jej odrobiny klimatu. Myślę jednak, że fanom XIX-wiecznych historii kryminalnych pozycja ta jak najbardziej przypadnie do gustu.

Zapewne każdy z nas posiada jakieś głęboko skrywane, szczególne umiejętności, które w pewien sposób wyróżniają nas z tłumu. Czasami potrzeba jedynie odrobimy czasu i cierpliwości by je odkryć, a następnie przez lata doskonalić. Detektyw Arrowood słynie z niesamowitej zdolności rozszyfrowywania emocji, dzięki którym potrafi czytać z ludzi jak z otwartych ksiąg, co oczywiście...