Świetna Manga, fabuła od początku zaskakuje I wciąga przez co nie mogę oderwać się od czytania. Jestem szczerze ciekaw jak dalej się to potoczy, co autor nam zaprezentuje i jak rozwinie cały świat Przedstawiony. Zapraszam też na swojego bloga https://okonapopkulture.blogspot.com/

Świetna Manga, fabuła od początku zaskakuje I wciąga przez co nie mogę oderwać się od czytania. Jestem szczerze ciekaw jak dalej się to potoczy, co autor nam zaprezentuje i jak rozwinie cały świat Przedstawiony. Zapraszam też na swojego bloga https://okonapopkulture.blogspot.com/

Łowy na superbohaterów. Garou, superłotr uważający się za potwora szaleje po mieście polując na kolejnych bohaterów. Z kolei Saitama postanawia się wzmocnić biorąc udział w turnieju sztuk walki.

Dużą część tomu stanowią starcia Garou z kolejnymi superbohaterami. Przyznaję, że rzeczywiście wygląda to efektownie. Jednakże w pewnym momencie robi się to nużące i odetchnąłem z ulgą, kiedy fabuła znowu skupiła się na Saitamie.

Mam mieszane uczucia co do pomysłu na turniej sztuk walki. Kojarzy mi się to trochę z „Dragon Ballem”, gdzie to właśnie wątki turniejów najbardziej mi się dłużyły. Dobrze, że jest to też okazja przedstawienia przeszłości Garou, która wiąże się z mistrzem Silverfangiem.

Wyjątkowo dużo w tym tomie jest historyjek bonusowych, bo aż cztery. Pierwsza z nich przedstawia wolny dzień Wichury. Niestety jest to dowcip, który mógł się spokojnie zmieścić na dwóch stronach, bo w dłuższej formie robi się męczący. Druga opowiada o tym jak Saitama bierze udział w konkursie mody. Autorowi dobrze udało się wykorzystać komizm sytuacji, a także przemycić pewną głębszą myśl. Z kolei trzecia i czwarta historia są ze sobą ściśle powiązane. W trzeciej ukazane jest jak Saitama i jego towarzysze usiłują przyłączyć się do grupy Śnieżycy. Sposób eliminacji jest tu autentycznie zaskakujący i nie sposób się nie uśmiechnąć. Najsłabsza jest moim zdaniem czwarta historia, która głównie stara się ukazać na czym polega idea bycia superbohaterem – moim zdaniem nic odkrywczego nie jest tu przekazane.

Do rysunków jak zwykle nie mam zastrzeżeń. Jednakże mam pewien moralny problem z licznymi kadrami przedstawiającymi Śnieżycę w erotycznych pozach. Moim zdaniem jest to niepotrzebne i jedynie uprzedmiatawia kobiety.

Tom ten moim zdaniem nie posuwa wiele akcji do przodu. Historyjki bonusowe są tu lepsze niż główna historia. Dobrze, że przynajmniej graficznie nie zawodzi.

Łowy na superbohaterów. Garou, superłotr uważający się za potwora szaleje po mieście polując na kolejnych bohaterów. Z kolei Saitama postanawia się wzmocnić biorąc udział w turnieju sztuk walki.

Dużą część tomu stanowią starcia Garou z kolejnymi superbohaterami. Przyznaję, że rzeczywiście wygląda to efektownie. Jednakże w pewnym momencie robi się to nużące i odetchnąłem z...

One-Punch Man to tytuł, po którym często pozostaje pewien niesmak… nie zawsze jesteśmy zadowoleni z lektury, a mimo to wciąż po niego sięgamy. Jest lekkim odmóżdżaczem, który poprawia nam humor. Takie niewymagające czytadło na gorsze dni. Lecz pojawiło się pewne światełko w tunelu, które może zwiastować nam głębszą historię, na której ze spokojem będziemy mogli się skupić. Nie martwiąc się przy tym, że zaraz cała ta poważna otoczka zostanie rozwalona na miazgę, a nam pozostanie przełknąć kolejną dawkę goryczy. Ale, czy to, co na pierwszy rzut oka jest oczywiste, nie jest tylko etapem przejściowym? W którą stronę podąża One-Punch Man?

Saitam odwiedza kolegów po fachu w szpitalu. Przy okazji zbiera informacje na temat osoby, która ich tam posłała. Informacja o człowieku-potworze szybko rozeszła się wśród innych członków Possu i nie brakuje chętnych, by mu się przeciwstawić, a tym samym szybko awansować.
Sam Garou poszukuje kolejnych ofiar w szeregach superbohaterów… w tym zadaniu bardzo pomocny staje się chłopiec, który posiada atlas bohaterów, zawierający przydatne wskazówki dotyczące ich zdolności, a także miejsc, które odwiedzają.
Saitama w poszukiwaniu Garou, trafi na arenę walk… jednak, by dostać się do środka, musi podszyć się pod kogoś innego.
Czy zdobędzie tam przydatne informacje?


Wiecie co najbardziej, denerwuje mnie w tym tytule? Nie jestem pewna, czy wcześniej o tym wspominałam, ale są to historie poboczne… upchane na siłę, niewnoszące nic do fabuły, zajmujące prawie połowę tomiku. No ile można? Czytasz sobie w spokoju mangę, a tu nagle pach! Fabuła się urywa, mimo że do końca tomiku zostało jeszcze około stu stron. Za każdym razem nie wiem, czy mam to czytać, czy może jednak sobie odpuścić, bo przecież te historyjki i tak nie mają żadnego większego znaczenia… takie niechciane zapychacze, które spokojnie można byłoby potraktować jako filler. Irytujące, złośliwe i zniechęcające zastosowanie…

Garou – człowiek, który uważa się za potwora. Samozwańczy potwór jest całkowitym przeciwieństwem Saitamy. Krzywdzi innych dla zabawy, cieszy się, gdy kolejne bestie atakują miasto, eliminuje bohaterów, a przy tym wszystkim jest nadzwyczaj silny. Jego determinacja mogłaby być godna podziwu, gdyby nie to, że wielbi zło, zamiast go potępiać. Nie brakuje mu sprytu i pewności siebie, a to czyni go jeszcze groźniejszym przeciwnikiem… Czy znajdzie się ktoś, kto będzie w stanie go powstrzymać? Jak długo będzie siał postrach w szeregach superbohaterów i zwykłych obywateli?

Wraz z pojawieniem się Garou cała historia nabrała wyrazistości. Skoro mamy bezinteresownego protagonistę to możemy mieć również antagonistę, który będzie kierowany podobnymi pobudkami, co główny bohater. Przez ten pomysł fabuła nabrała pewnej równowagi, a przy tym dała nam, czytelnikom, nadzieję, że manga właśnie rozwinęła swoje skrzydła. I teraz będzie już tylko lepiej… przynajmniej na to wskazuje kreacja Garou. Lecz z One-Punch Man to różnie bywa i lepiej na nic konkretnego się nie nastawiać, bo można się gorzko rozczarować. Wciąż nie jestem pewna, czy z tej komedyjki będzie coś większego, czy może skończymy tylko na śmieszkowaniu i wyliczaniu kolejnych wad bohaterów. A tego to ja bym nie chciała…

Nad treścią zapychaczy nie będę się rozwodzić… głupiutkie historyjki, które powinny nas bawić, a jednak (przynajmniej w moim odczuciu) powodują jedynie zażenowanie. Nawet doceniam ich mnogość i przedstawione w nich sytuację, ale… niestety, przez to trzeba czekać na kolejne części, by dowiedzieć się, co wydarzy się dalej. No, chyba że tak jak ja, czytacie komiks z opóźnieniem. Manga i tak już jest naładowana sporą dawką momentów komicznych, ironią i sarkazmem, więc dziwię się, że potrzebne są jeszcze jakieś dodatkowe wstawki. Wykreowany świat można rozwinąć na miliony innych bardziej przemyślanych sposobów… nie trzeba uciekać się do takich rozwiązań. I może nie miałabym nic przeciwko historiom pobocznym, gdyby nie to, że wciąż brakuje mi w tym wszystkim pewnej głębi, która by mnie pochłonęła i sprawiła, że z niecierpliwością, czekałabym na kolejne tomiki. To jeszcze nie ten etap…

One-Punch Man ma swoje wzloty i upadki, czasami wciąga, by zaraz zacząć odstraszać czytelnika… wciąż nie może ustabilizować swojej ścieżki, ale mimo wszystko jest w nim coś, co sprawia, że z chęcią sięgamy po kolejne tomiki. Oby tylko wątek Garou nie zakończył się zbyt szybko…



Moja ocena: 6/10

One-Punch Man to tytuł, po którym często pozostaje pewien niesmak… nie zawsze jesteśmy zadowoleni z lektury, a mimo to wciąż po niego sięgamy. Jest lekkim odmóżdżaczem, który poprawia nam humor. Takie niewymagające czytadło na gorsze dni. Lecz pojawiło się pewne światełko w tunelu, które może zwiastować nam głębszą historię, na której ze spokojem będziemy mogli się skupić....

Opinia dotyczy tomów #10-12
"Jako, że przymierzam się do oglądania nowego sezonu Boku no Hero Academia to postanowiłam odrobinę wczuć się w superbohaterski klimat i nadgonić czytanie One-Punch Mana (Moje tomy BnHA zostały w Krakowie XD). Od 8. tomu mamy do czynienia z akcją, która wybiega poza anime o przygodach Łysolka, a że również nazbierało się mi aż 3 kolejne tomy to spędziłam wczoraj bardzo przyjemnie popołudnie. (...)"

Całość mini recenzji można przeczytać na blogu --> https://manga-no-tsuki.blogspot.com/2018/09/potwory-na-gigancie-i-turniej-sztuk.html

Opinia dotyczy tomów #10-12
"Jako, że przymierzam się do oglądania nowego sezonu Boku no Hero Academia to postanowiłam odrobinę wczuć się w superbohaterski klimat i nadgonić czytanie One-Punch Mana (Moje tomy BnHA zostały w Krakowie XD). Od 8. tomu mamy do czynienia z akcją, która wybiega poza anime o przygodach Łysolka, a że również nazbierało się mi aż 3 kolejne tomy to...

Nie jest to pozycja dla podwyższenia sobie samopoczucia. Jest ciężka, zawiera drastyczne opisy, napisana wulgarnym językiem. Przestawia zdegenerowany, odrażający świat, który skutecznie potrafi przytłoczyć co wrażliwszego czytelnika.

Nie jest to pozycja dla podwyższenia sobie samopoczucia. Jest ciężka, zawiera drastyczne opisy, napisana wulgarnym językiem. Przestawia zdegenerowany, odrażający świat, który skutecznie potrafi przytłoczyć co wrażliwszego czytelnika.