Pamiętam doskonale kreskówkę o tym samym tytule. Kojarzyła mi się zawsze bardzo melancholijnie z ciemnymi wieczorami późnej jesieni (chyba nigdy nie puszczali jej latem... a może moje wspomnienia przekłamują?). No i proszę wykopałem książkę na podstawie której tę kreskówkę zrobiono.

Szpak to bardzo mądry ptak. Kiedyś mówiło się, że to ktoś jest "szpakami karmiony" co znaczy, że jest nadzwyczaj sprytny. Szpak jest obdarzony zdolnościami mimetycznymi: potrafi naśladować nie tylko odgłosy innych zwierząt, lecz także ludzką mowę. Hodowano je nawet w klatkach jak papugi. Przypisywano przypisywano im spryt, przebiegłość, ale także mądrość, zwłaszcza wynikającą z doświadczenia (starego szpaka nie złapiesz na plewy),o kimś mądrym, doświadczonym i znającym rozmaite fortele mówiono „szpak z niego”, a "szpaczkować" znaczyło ‘figlować’ – bo młode, trzymane w domach SZPAKI jako bystre i żwawe ptaszęta lubiły dokazywać.

Nic więc dziwnego, że Marceli Szpak występuje tutaj jako leśny filozof, dziwiący się prostym (zadawałoby się) rzeczom. Jego towarzysz, Leszek Zając często nie rozumie tych rozważań bo bierze świat takim jaki jest. Ale nie Marceli. Książka jest skierowana do dzieci i przypomina czasem dziecięce rozważania nad światem - naiwne ale i błyskotliwe w swojej prostocie i ocenie zjawisk. Nie raz, nie dwa dorosły parsknie czytając o rozmyślaniach Marceliego... ale czasami warto się zatrzymać i zadziwić się światu: jakim cudem jest woda (związek dwóch niewidocznych gazów a przecież płyn... i to życiodajny),jak wspaniałe są drzewa i rośliny. Cudownie jest odnaleźć w sobie ciekawskiego szpaka i spojrzeć na świat raz jeszcze. I zadziwić się. Proste i trudne jednocześnie.

Bądź jak Marceli Szpak.

Pamiętam doskonale kreskówkę o tym samym tytule. Kojarzyła mi się zawsze bardzo melancholijnie z ciemnymi wieczorami późnej jesieni (chyba nigdy nie puszczali jej latem... a może moje wspomnienia przekłamują?). No i proszę wykopałem książkę na podstawie której tę kreskówkę zrobiono.

Szpak to bardzo mądry ptak. Kiedyś mówiło się, że to ktoś jest "szpakami karmiony" co...

Wydawnictwo Wilga seria z niezapominajką: rewelacyjne ilustracje

„To proste – oświadczył Szpak. – Chodzę, myślę i patrzę wokół. I myśli przyczepiają się do drzew, do drogi, łąki i tak dalej. Potem znów idę dą drogą, patrzę na drzewo i chwytam swoją myśl sprzed tygodnia”
Każde poznanie zaczyna się od zdziwienia, zastanawiania, myślenia, analizowania. Ono pomaga zwrócić uwagę na rzeczy, obok których przeszlibyśmy bez zastanowienia, dokładniejszego przyjrzenia się otoczeniu. Joanna Pollakówna zabiera małych czytelników w świat refleksji, zastanawiania się, odkrywania. To, co dla wielu bohaterów jest oczywistością staje się pretekstem do zastanowienia dla Szpaka.
Marceli jest bohaterem bardzo przyjaznym, dzięki czemu ma wielu znajomych. Jednak jego głównym towarzyszem jest Leszek Zając – jego całkowite przeciwieństwo, Wśród znajomych znajdziemy Borsuka, do którego nory prowadzi wiele wyjść. Dla mięsożernego przyjaciela jest to oczywiste i normalne. Dla szpaka – coś niezwykłego, a zającowi jest wszystko jedno czy wejścia są wykorzystane czy nie. Zastanawia się, w jaki sposób postępować, aby wykorzystać wszystkie, żeby żadne nie marniały i nie ziały pustką. Znajduje jednak plus tej sytuacji: „Wychodząc jednym, wiem, że mogłem wyjść innym. Nic tak nie uskrzydla jak swoboda wyboru”.
Wszystkie opowieści opierają się na głębokim, osobistym doświadczaniu świata: „Póki nie powącham – nie wiem, co to konwalia. Póki nie wezmę na język – nic nie wiem o pieprzu. Póki mi się jakiś kawałek życia nie nazwie po swojemu – to też mało co o nim wiem”.
Wśród pytań Marcelego Szpaka nie zabraknie sofizmatów: kiedy coś się kończy lub zaczyna. W takiej stylistyce zastanawia się, skąd ma wiedzieć, że już koniec zbierania grzybów i czy można zostawiać pod krzakami te niezebrane. Dlaczego warto uprawiać sport? Kiedy zaczyna się kolekcja? Każdej przygodzie towarzyszy Leszek Zając: nieco próżny, przyjmujący wszystko za oczywistość, niechętny do nowości, którego Marceli upomina: „Wleczesz się w ogonie moich przemyśleń”.
Palenie w piecu, po-wieczorek u sowy, gotowanie grzybów, odwiedziny, powroty, przyjmowanie gości, bohaterstwie, spadający śnieg, piknik stają się punktem wyjścia do zastanowienia się nad otoczeniem, funkcjonowaniem świata. Proste, bardzo krótkie opowieści wzbogacono niezwykłymi ilustracjami Karoliny Dziewy. Żywość kolorów, prostota i magiczność ilustracji sprawia, że łodzi czytelnicy chętnie sięgają po książkę. Solidna oprawa oraz bardzo dobrze zszyte strony sprawiają, że wznowiona przez Wydawnictwo Wilga książka jest niezwykła oraz bardzo trwała. Doskonale wpisuje się w całą serię z niezapominajką.
Książka będzie interesującą lekturą dla przedszkolaków i uczniów nauczania początkowego.

Wydawnictwo Wilga seria z niezapominajką: rewelacyjne ilustracje

„To proste – oświadczył Szpak. – Chodzę, myślę i patrzę wokół. I myśli przyczepiają się do drzew, do drogi, łąki i tak dalej. Potem znów idę dą drogą, patrzę na drzewo i chwytam swoją myśl sprzed tygodnia”
Każde poznanie zaczyna się od zdziwienia, zastanawiania, myślenia, analizowania. Ono pomaga zwrócić...

Miewa ciekawe, lekko filozoficzne rozważania. Ale promowania alkoholu w książce dla dzieci nijak nie jestem w stanie usprawiedliwić, a przy kurczaczym kanibalizmie to już w ogóle mnie mind*uck ogarnął xD.

Miewa ciekawe, lekko filozoficzne rozważania. Ale promowania alkoholu w książce dla dzieci nijak nie jestem w stanie usprawiedliwić, a przy kurczaczym kanibalizmie to już w ogóle mnie mind*uck ogarnął xD.