„Po drugiej stronie nieba” Łucji Wilewskiej to drugi tom Sagi Czasu Przemiany. Jest to bezpośrednia kontynuacja historii znanej czytelnikom z „Ósmego nieba”. W pierwszej części po burzliwych wydarzeniach Łucja wiąże się z Upadłym Aniołem Adamem. Jednak w ich nowym sielankowym życiu pojawia się znowu rywal Adama – wampir Mikael. Czy ich związek przetrwa próbę? Czy Aniołom uda się opuścić ziemię? Jak mocno tym razem namieszają Róża i Gabriel?

Zwykle stronię od książek z pogranicza fantasy, science-fiction i romansu. Odstrasza mnie trochę odrealniona fabuła i ckliwe zakończenia. Lektura „Po drugiej stronie nieba” zaskoczyła mnie pozytywnie. Część fantastyczna układa się w logiczną całość. Wszystkie zawiłe fragmenty są logicznie i sprawnie wyjaśnione. I nawet przesyt cukierkowych wzruszeń mocno nie razi. Dziewczyna nie jest zwykłą dziewczyną, a jej przystojny chłopak, zwykłym chłopakiem. Łucja to dziecko indygo, urodzone w latach 80. i 90., indygo bo w ich aurze dominuje kolor niebieski. Dzieci indygo to trochę samotnicy, trochę dziwacy, dobrze się czują na łonie natury, a źle miastach, kochają zwierzęta, nie radzą sobie w ustandaryzowanych korporacjach. Istnieją dwa rodzaje aniołów. Jedna z tych grup udała się na Ziemię, aby zasmakować życia w materii. Rozkochali się w nowej rzeczywistości, było im dobrze. Przed wyruszeniem w drogę powrotną ktoś pozamykał portale i utknęli na Ziemi w pułapce. Grupa tych aniołów z Adamem na czele, zwana Upadłymi robi wszystko żeby wrócić do miejsca skąd przybyli. Druga grupa opuściła Ziemię gdy jeszcze to było możliwe. Do drugiej grupy należy Łucja. Obie grupy muszą połączyć siły, aby tajemny portal znów się otworzył.

Trzeba przyznać, że autorka pisze bardzo lekko i przystępnym językiem. Choć książka zawiera dużo mało realnych i fantastycznych wątków śmiało można ją zakwalifikować jako literaturą kobiecą. Całość przepełniona jest dużą ilością obrazów, co jeszcze pobudza wyobraźnię podczas czytania. Anioły choć nierzeczywiste niepozbawione są ludzkich uczuć – kochają, nienawidzą, tęsknią, czasem są złośliwe, a czasem współczują. Dużo tu fizyczności i czułości. Fabuła jest rozbudowana, na szczęście nie aż nadto. Jednak trzeba czytać uważnie, żeby nie umknęły ważne szczegóły. Akcja płynie szybko, nie brak tu mocnych zwrotów. Często przenosi się i w różne miejsca, i w czasie. Wilewska zadbała także aby pojawiła się szczypta nostalgii i refleksji. Bohaterowie są przemyślanie wykreowani, a dodatkowo mamy tu łatwy podział na dobrych i złych.

I Wilewska chyba jest miłośniczką kawy, kuchni indyjskiej i aromatycznych przypraw oraz kotów. Mnóstwo tego w książce. Picie kawy stanowi tło ważnych wydarzeń, a zapach korzennego cynamonu i kardamonu często rozpoczyna kolejne rozdziały. A koty? Charakterni towarzysze codzienności, nawet tej anielskiej.

„Po drugiej stronie nieba” polecam przede wszystkim kobietom, które w książkach szukają odskoczni od codzienności i porcji wzruszeń (szczególnie polecam fragmenty o rozwijaniu skrzydeł). To dobra książka do spakowania do walizki, towarzyszka długich weekendów i plażowania. Choć całości osobiście nie oceniam źle, na co dzień wolę sięgać po literaturę innej kategorii.

I na koniec. Mam wrażenie, że wprowadzając do fabuły niespodziewanego gościa, z końca książki (który na marginesie mocno namiesza w miarę poukładanych relacjach) autorka serwuje zapowiedź kolejnego tomu Sagi. Fanom radzę mocno trzymać kciuki, aby nie musieli zbyt długo na niego czekać.

„Po drugiej stronie nieba” Łucji Wilewskiej to drugi tom Sagi Czasu Przemiany. Jest to bezpośrednia kontynuacja historii znanej czytelnikom z „Ósmego nieba”. W pierwszej części po burzliwych wydarzeniach Łucja wiąże się z Upadłym Aniołem Adamem. Jednak w ich nowym sielankowym życiu pojawia się znowu rywal Adama – wampir Mikael. Czy ich związek przetrwa próbę? Czy Aniołom...