„Wszystko, czego pragniesz, znajduje się po drugiej stronie strachu.”

Kto z nas szczerze może wyznać, że nie boi się niczego. Nie wzdryga się na widok pająków, nie panikuje podczas skoku ze spadochronu, nie lęka się śmierci. Nie znam chyba takiej osoby, która nie miałaby ani jednej fobii. Z wielkim zaciekawieniem zabrałam się za lekturę „Prawie ostatecznej listy najgorszych koszmarów”.

Nad rodziną Solarów wisi klątwa. W rodzinie Esther wszyscy są skazani na fobie. Ojciec, cierpiący na lęk przestrzeni, od sześciu lat nie wychodzi z piwnicy, brat bliźniak Eugen panicznie boi się ciemności, uzależniona od hazardu matka przeraźliwie obawia się pecha. Wszystko zaczęło się od spotkania dziadka Reginalda ze Śmiercią. Klątwa w każdej chwili bez ostrzeżenia może dopaść kogoś z rodziny „Czegokolwiek człowiek się bał, przejmowało władzę nad jego życiem i w końcu doprowadziło do śmierci.” Dziewczyna jeszcze nie wie, jaki dokładnie strach zawładnie jej życiem i będzie przyczyną śmierci, więc na wszelki wypadek unika potencjalnych zagrożeń. Tworzy specjalną listę, listę 50 koszmarów: „(…)Dlatego za każdym razem, gdy tylko czuła delikatne mrowienie strachu, natychmiast wpisywała jego przyczynę na listę i od tej chwili unikała tego czegoś za wszelką cenę.” Esther jednak będzie musiała zmierzyć się ze swoimi koszmarami. Pewnego dnia na przystanku autobusowym spotyka dawnego przyjaciela, Jonaha. Zostaje przez niego okradziona, a na dodatek znika jej niedokończona lista najgorszych koszmarów. Te niefortunne okoliczności doprowadzają Esther do odnowienia przyjaźni, Jonah okazał się także jedyną osobą, która zechce jej pomóc w pokonaniu wszystkich fobii. Przez pięćdziesiąt tygodni (zawsze w niedzielę) stwarzają okazję, by osobiście spotkać Śmierć i prosić ją o zdjęcie klątwy „(…) Chodzi o to, że trzeba się bać, bo strach nas chroni. Musisz bać się aż do szpiku kości – to mówiąc dotknął koniuszkami palców jej obojczyka – Żeby twoja odwaga cokolwiek znaczyła.
- A jeśli umrę? – Spojrzała mu w oczy.
- A jeśli przeżyjesz?”

Czytając opis książki nie spodziewałam się, że ta książka wywoła u mnie aż tak wielkie emocje. Zakładałam, że będzie to lekka książka dla młodzieży, w której w sposób żartobliwy i lekki zostaną przedstawione koszmary bohaterki. Zakładałam, że to pojawi się też opis pierwszej, młodzieńczej miłości, połączony z dużą dawką humoru. Błąd! Autorka wprawdzie dostosowała język do młodzieży, będziemy mieli także okazję, by się uśmiechnąć, ale problemy, o których pisze, błahe już nie są. Każdy z nas miewa lęki i ma różne sposoby na poradzenie sobie z nimi. Niektórzy nie robą z nimi nic i pozwalają rozwijać się swoim koszmarom. Dziewczyna broni się przed docinkami ze strony swoich rówieśników, przebierając się za różne postaci, był to jeden ze sposobów radzenia sobie z fobią:
„Rówieśnicy wciąż jej dokuczali, ale w kostiumie to mniej bolało. Ich słowa były adresowane do postaci, za którą się w danym dniu przebrała, a nie do niej samej. Spojrzenia i wyzwiska spływały po niej, odbijały się jak broń od zbroi.”
W tej książce znajdziemy opis obydwu sposobów na radzenie sobie z problemami. A problemy są różne, od lęku do homarów i gęsi do, no właśnie… Sami musicie dowiedzieć się co znajduje się na pierwszym miejscu listy Eshter.

Na szczególną uwagę zasługuje także opis rodzinnych relacji. Wydaje się, że rodzice nie interesują się zbytnio dziećmi. Matką hazardzistką kieruje lęk przed pechem, a ojciec od kilku lat nie wychodzi z piwnicy, zrezygnowane dzieci przestają go także w niej odwiedzać. Jednak na swój pokręcony sposób kochają swoje dzieci i w krytycznej sytuacji potrafią szybko zareagować „Strach zrujnował życie moich bliskich – odparła w końcu – Nie chce podzielić ich losu. Nie chcę przekonać się, co jest moją fobią. Wolę żyć w ogólnym strachu, niż umrzeć.” Esther jako jedyna zauważa, że lęk brata bliźniaka przed ciemnością doprowadza do depresji. Czuje, że Eugen szykuje się na spotkanie ze Śmiercią:
„- Dlaczego jesteś smutny? – wyszeptała (…) Jej brata musiało dręczyć cos więcej. Coś znacznie głębszego.
-Nie wiem – odpowiedział równie cicho – Taki po prostu jestem.”

Krystal Sutherland w bardzo oryginalny sposób przedstawiła sposób na uporanie się z koszmarami. Uświadamia, że każdy nasz lęk ma ogromny wpływ na nasze życie, może zostać zignorowany, a może przerodzić się w nerwicę, doprowadzając nawet do depresji. Niezależnie od tego, czy boimy się pająków, czy uciekamy przed miłością, nie powinniśmy się tego wstydzić. Nie możemy także bać się poprosić o pomoc.
Książka napisana z myślą o młodzieży jest pozycją, która powinna zostać także przeczytana przez osoby starsze. Skłania do przemyśleń, a co dla mnie jest największym koszmarem? Czego ja się najbardziej boję? Czy tak jak Esther znajdę w sobie odwagę, by stawić czoła swoim lękom?

„Toczysz wojnę z samym sobą. Za każdym razem, gdy któraś strona zyskuje przewagę, to ty odnosisz rany. Ale nie chodzi wcale o wygranie wojny z demonami, które cię dręczą, tylko o ustanowienie rozejmu i nauczenie się, jak z nimi żyć.”

„Wszystko, czego pragniesz, znajduje się po drugiej stronie strachu.”

Kto z nas szczerze może wyznać, że nie boi się niczego. Nie wzdryga się na widok pająków, nie panikuje podczas skoku ze spadochronu, nie lęka się śmierci. Nie znam chyba takiej osoby, która nie miałaby ani jednej fobii. Z wielkim zaciekawieniem zabrałam się za lekturę „Prawie ostatecznej listy...