Pierwszy raz Agaty Czykierdy-Grabowskiej miałam okazję poznać kilka lat temu na jej blogu, gdzie w odcinkach publikowała tę opowieść. Z tego co pamiętam (pamięć mam raczej dobrą, ale niestety krótką…) była to druga powieść, nad którą autorka pracowała i zrobiła na mnie duże wrażenie zaraz po jej niezapomnianym debiucie Kiedy na mnie patrzysz (Novae Res 2015). Ze wszystkich do tej pory stworzonych przez nią historii to właśnie Pierwszy raz okazał się mi najbliższy, ponieważ jestem właśnie na etapie robienia czegoś po raz pierwszy. Przez to losy Leny i Kuby są bliskie mojemu sercu, i odkąd ją poznałam, miałam nadzieję, że kiedyś będę mogła ją postawić obok innych tytułów Agaty. I w końcu się doczekałam!

Mimo, że książka będzie miała swoją premierę dopiero na początku maja (a konkretniej czwartego maja) to już zdążyła zrobić wśród czytelników niemałe zamieszanie: nie tylko dlatego, że jest – co by nie było – nowa powieść autorki, ale również przez swój… tytuł. Wiele osób uważa, iż jest on nietrafiony, dosadny i wzbudza jednoznaczne skojarzenia: na tzw. „dzień dobry” sugeruje czytelnikom treść książki. Tak, Pierwszy raz odnosi się do inicjacji seksualnej, lecz nie jest on najważniejszym wątkiem powieści. Tytuł przede wszystkim nawiązuje do próbowania nowych rzeczy, zupełnie nie związanych ze zbliżeniami, jak na przykład z pierwszą jazdą samochodem, czy też zwykłym zauroczeniem i zakochaniem. Taka ocena książki – po tytule – jest trochę krzywdząca, bo mimo, że jest on dwuznaczny i ma niezbyt pozytywny oddźwięk, to chowająca się za nim treść jest niezwykle głęboka i pouczająca. Nie zrażajcie się do powieści tylko dlatego, że nie podoba Wam się jej tytuł, bo możecie przez to przegapić jedną z lepszych polskich historii z gatunku young adult. Szczerze powiedziawszy trudno byłoby wymyśleć bardziej trafiony tytuł, tak dobrze odzwierciedlający zawartą w nim treść niż ten, który widnieje na okładce książki.

Jak wspomniałam Pierwszy raz jest wbrew pozorom bardzo głęboką powieścią i porusza ona wiele problemów, z którymi na co dzień musimy się zmagać (a przynajmniej większość z nas). To historia do bólu prawdziwa pokazująca, że wszystko jest możliwe: wystarczy tylko spotkać odpowiednią osobę w odpowiednim momencie, która sprawi, iż uwięzieni przez swoje lęki zechcemy się z nimi zmierzyć. Odważymy się, mimo ogarniającego nas przerażenia zrobić pierwszy krok, rozerwać kajdany ograniczające nas. Kto z nas nie żyje, bądź nie żył w stworzonym przez siebie więzieniu? Pierwszy raz daje nam – tym, którzy nadal są zamknięci na świat przez swój strach – nadzieję na to, że kiedyś pojawi się ktoś, dzięki komu będziemy się chcieli od niego uwolnić, rozwiniemy skrzydła i poczujemy smak p r a w d z i w e j wolności.

Fabuła nie jest zbytnio zaskakująca (przynajmniej dla mnie, chociaż wiele wydarzeń udało mi się do tej pory zapomnieć…), lecz bardzo wciąga i trudno się od niej oderwać. Na uwagę zasługują również świetne kreacje bohaterów. Gdzieś rzuciło mi się w oczy, że zachowanie ich może przyprawić czytelników o nerwicę. Poniekąd tak, szczególnie narażone są te osoby, które do cierpliwych nie należą. Mi to stopniowanie napięcia zaserwowane przez autorkę szalenie się podobało. Stworzyła taką „grę wstępną”, bez której historia Leny i Kuby nie miałaby sensu i smaku.

Ze wszystkich stworzonych do tej pory kobiecych postaci przez Agatę Czykierdę-Grabowską to właśnie Lena jest mi najbliższa. Łączy nas naprawdę wiele (np. starszy brat), a takim najmocniejszym ogniwem jest… strach. Tak jak Lena żyję w stworzonej przez siebie klatce, która mnie ogranicza. Bohaterce, dzięki Kubie, udało się z niej uwolnić, mam nadzieję, że mi również jest to pisane. Owszem Lena popełniła kilka błędów, ale kto ich nie robi? Pierwszy raz tak mocno utożsamiłam się z postacią książki, co jest dla mnie nowym doświadczeniem i jednocześnie mnie to przeraziło… Bo tę walkę ze swoimi demonami i lękami mam jeszcze przed sobą.

Kuba… Cóż ja mogę napisać o tym (kolejnym) ideale? Jest to postać, która wywołuje szybsze bicie serca i spełnia wszystkie wymagania bycia pożądanym przez romantyczki takie jak ja. Która z nas by nie chciała przystojnego, zabawnego oraz wpatrzonego w nas jak w obrazek faceta? Faceta, dzięki któremu rozwiniemy skrzydła i odważymy się na rzeczy do tej pory niewyobrażalne? No właśnie. Lena i Kuba to kolejna cudowna para, która ma szansę przejść do historii. Jeśli o mnie chodzi, to stała się ona jedną z ulubionych obok Ani i Gilberta (Ania z Zielonego Wzgórza Lucy Maud Montgomery), Wolhy i Lena (Zawód: Wiedźma Olgi Gromyko), czy też Cath i Figla (Bez serca Marissy Meyer).

Pierwszy raz, mimo wzbudzającego mieszane uczucia tytułu jest niezwykle realistyczną powieścią, przy której momentami trudno zachować cierpliwość. Wywołuje masę emocji, a autorka znowu czaruje nas swoim stylem oraz stopniowo wciąga nas w zawiłe relacje bohaterów. Historia sprawia, że odrywamy się od otaczającej nas rzeczywistości i pokazuje, że nie wszystko jest czarne albo białe. Zmusza nas do myślenia, śmiechu i płaczu, sprawia, że czujemy, że możemy, że chcemy i że dla każdego z nas jest nadzieja. Dziękuję za kolejną piękną i mądrą powieść. Czekam na kolejne. :)

~*~

Życie jest zbyt krótkie, żeby nie wybaczać i nie zapominać. [1]

Można kogoś ranić na milion różnych sposobów, a ślady mogą pozostać niewidoczne przez wiele lat. [2]

Jej pożegnalny list to tylko potwierdził. Wszystko, co robiła, i wszystko, przed czym się wzbraniała, było wynikiem strachu, który wszedł w nią tak głęboko, że stał się częścią niej. Nawet nie zauważyła, jak zaczęła żyć pod jego dyktando. To był jeden z tych lęków, który ranił najbardziej. Strach przed porzuceniem i zdradą sprawiał, że porażony nim człowiek do końca życia był sam. Budził się i zasypiał sam, a na końcu sam umierał. Taki człowiek kocha, ale nie umie tego okazać. Potrzebuje drugiego człowieka, ale nigdy nie poprosi o pomoc. Boi się samotności, ale woli się w niej utopić niż pozwolić drugiej osobie dostać się do swojego serca. [3]

___
[1] Agata Czykierda-Grabowska, Pierwszy raz, Gdynia 2018, s. 148.
[2] Tamże, s. 227.
[3] Tamże, s. 346.

[http://dzosefinn.blogspot.com/2018/04/przedpremierowo-agata-czykierda.html]

Pierwszy raz Agaty Czykierdy-Grabowskiej miałam okazję poznać kilka lat temu na jej blogu, gdzie w odcinkach publikowała tę opowieść. Z tego co pamiętam (pamięć mam raczej dobrą, ale niestety krótką…) była to druga powieść, nad którą autorka pracowała i zrobiła na mnie duże wrażenie zaraz po jej niezapomnianym debiucie Kiedy na mnie patrzysz (Novae Res 2015). Ze wszystkich...